Απλοί άνθρωποι

Εγώ τελικά τους κατανοώ τους Συριζαίους. Σύμφωνα με την ελληνική ψυχοσύνθεση, η ταπείνωση μπορεί να επέλθει μόνο μετά το στάδιο της απελπισίας. Σε αντίθεση με την βορειοευρωπαϊκή στάση ζωής, όπου η ταπείνωση επέρχεται σε συνάρτηση με το στάδιο της συνειδητότητας.

Η συνεχιζόμενη κυριαρχία του Μητσοτάκη σε συνδυασμό με τον υποβιβασμό του Σύριζα και των υποκομμάτων πέριξ αυτού στα επίπεδα του 3% ήταν αναμενόμενο να προκαλέσει απελπισία. Είναι απελπιστικό για αυτούς τους ανθρώπους να αποτελέσουν τη γενιά που βύθισε την “ριζοσπαστική και ανανεωτική Αριστερά” στην εκλογική ασημαντότητα.

Όποτε η επανεμφάνιση του Τσίπρα με όρους αλαζονικού αυτοθαυμασμού και ταπείνωσης των μέχρι πρόσφατα συντρόφων του γίνεται ασμένως αποδεκτή για αυτούς τους ανθρώπους. Στην αριστερή συνείδηση κρέμεται ακόμη βαρύ το ιστορικό παράδειγμα του Νίκου Ζαχαριάδη, το οποίο το κόμμα εξοβέλισε στο πυρ το εξώτερο, και αρνήθηκε να τον αποκαταστήσει παρά τις απειλές του φυσικού του ηγέτη ότι θα αυτοκτονήσει.

Ευτυχώς ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τα πράγματα πολύ πιο εύκολα και δεν απείλησε να αυτοκτονήσει για να αποκατασταθεί, όπως έκανε ο Ζαχαριάδης. Αυτή τη φορά οι σύντροφοι αποδέχθηκαν με ενθουσιασμό την αυτοαναγόρευσή του σε Ιωσήφ Στάλιν της παράταξης. Απέφυγαν να διαπράξουν το μοιραίο λάθος που διέπραξαν ο Φλωράκης και ο Λουλές απέναντι στον Νίκο. Οι δε επερχόμενες “δίκες της Μόσχας του Αλέξη” δεν φοβίζουν ιδιαίτερα, καθώς οι εκπεπτωκότες -πρώην- σύντροφοι ευελπιστούν ότι κάπου θα χώσουν την ουρίτσα τους. Ειδικά άνθρωποι σαν τον άλλοτε αδερφικό φίλο Νίκο Παππά, προσήλθαν με χαμόγελο στη χθεσινή τελετή, θεωρώντας πιθανώς ότι κρατούν ακόμη χαρτιά στα χέρια τους.

Αυτή εν τέλει είναι και η βασική ιδιότητα των συντρόφων. Είναι άνθρωποι, δεν είναι πολιτικοί. Ως απλοί άνθρωποι έχουν κυρίαρχο το αίσθημα της επιβίωσης. Εάν ήταν πολιτικοί θα είχαν πάει στο σπίτι τους και το πολύ να παρακολουθούσαν την τελετή από το Διαδίκτυο. Διότι θα ήταν κομματάκι δύσκολο να αυτοκαταργηθούν και πολιτικά και ηθικά.