Ο Στίγκλιτς και οι εύκολες "μεγάλες ιδέες"

Θεωρώ την πρόταση Στίγκλιτς στο καινούργιο του βιβλίο για σπάσιμο του ευρώ στα δυο και δημιουργία του "βορειο-ευρώ" και του "νοτιο-ευρώ" μια γιγαντιαία ανοησία.

Εκτός του ότι για κάτι τέτοιο απαιτείται αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβώνας με ομοφωνία 27 κρατών-μελών και πιθανότατα και καμιά δεκαριά δημοψηφίσματα (τα οποία θα πρέπει όλα να δώσουν θετικό αποτέλεσμα), θα ήθελα να ήξερα ποιές χώρες θα είχαν την αυτοκτονική τάση να πάνε στο "νοτιο-ευρώ".

Ένα τέτοιο νόμισμα θα είχε όλες σχεδόν τις δεσμεύσεις του Συμφώνου Σταθερότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς να έχει τις εγγυήσεις των πλουσίων κρατών και την ΑΑΑ φερεγγυότητα που αυτά φέρνουν. Επίσης θα χανόταν η δυνατότητα προσφυγής στον ESM για τα κράτη που έχουν ανάγκη χρηματοδότησης και θα έμενε μόνο το πενιχρό και ανενεργό EFSM και φυσικά το ΔΝΤ.

Το όποιο δε πλεονέκτημα από την σίγουρη υποτίμηση του "νοτιο-ευρώ" θα περιοριζόταν στα στενά πλαίσια του Ευρωπαϊκού Συστήματος Συναλλαγματικών Ισοτιμιών ERM-II.

Mπορώ να αναφέρω και πάμπολλα άλλα ντεζαβαντάζ αυτής της πρότασης (όπως η εκτίναξη του δημόσιου χρέους της Ελλάδας εάν αντασσόταν στο υποτιμημένο "νοτιο-ευρώ"), αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να σας κουράζω εδώ. Φανταστείτε μόνο τι θα γινόταν στις Τράπεζες των χωρών του "Νότου" την ημέρα που θα ανακοινωνόταν ακόμη και η πιθανότητα για κάτι τέτοιο. Bank run και αμέσως μετά βέβαια capital controls σε όλες αυτές τις χώρες.

Κανείς βέβαια δεν μπορεί να αμφισβητήσει την επιστημονική αξία ενός οικονομολόγου σαν τον Στίγκλιτς, αλλά το πρόβλημα με τους περισσότερους από αυτούς τους "μεγάλους θεωρητικούς" είναι ότι πετάνε μια υποτίθεται "μεγάλη ιδέα" χωρίς να ασχολούνται καθόλου με το πρακτικό μέρος της υλοποίησης αυτής της ιδέας. (Σχεδόν πάντα η πολυπλοκότητα του πρακτικού μέρους και οι πρακτικές και πολιτικές δυσχέρειες εφαρμογής ακυρώνουν τη χρησιμότητα αυτής της "μεγάλης ιδέας"). Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στην ίδια ομάδα των "μεγαλο-ιδεατιστών" έχει προσχωρήσει και ο κλόουν Βαρουφάκης, ο οποίος βέβαια το έχει τερματίσει σε εφευρετικότητα με τις "μεγάλες ιδέες" που είναι πρακτικά ανεδαφικές και ανεφάρμοστες.

Aυτό που βασικά υπονοεί ο Στίγκλιτς στο βιβλίο του είναι η πλήρης διαφωνία του με την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Επειδή όμως δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστικό να επιτεθούμε συνολικά στην ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χτυπάμε το ευρώ διότι οι αδαείς νομίζουν ότι αυτό είναι η πηγή της οικονομικής καχεξίας της Ευρώπης.

Κάπως έτσι όμως μπορεί να πουληθεί το βιβλίο μας και να γίνει και best-seller. Το έχει άλλωστε αποδείξει αυτό και ο Γιάνης.