Ο Μακρόν διαβάζει Ουελμπέκ για τα “θλιβερά πάθη”

Ενδιαφέρουσες απαντήσεις έδωσε ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν στα πλαίσια συνέντευξής του στο περιοδικό Der Spiegel για το τι διαβάζει. Γάλλους και γαλλόφωνους από το Μαγκρέμπ και Ουελμπέκ για τα “θλιβερά πάθη”.

Αναγνωρίζει έτσι και την ισλαμοφοβία ο Μακρόν;

Ο Ουελμπέκ είναι σίγουρα ο μυθιστοριογράφος που περιγράφει καλύτερα τις σύγχρονες φοβίες. Επίσης πετυχαίνει, ίσως καλύτερα από κάθε άλλον, στην απεικόνιση του μεταμοντέρνου χαρακτήρα της κοινωνίας μας. Καταπιάνεται μερικές φορές με τις δυνατότητες της γενετικής ή τον ισλαμισμό, και τα αναμιγνύει με ένα συγκεκριμένο παραλογισμό. Έχω πολύ έντονη αυτήν την αίσθηση για την “Υποταγή”. Ο τρόπος που παίζει με το στοιχείο παραλόγου τον κάνει έναν συγγραφέα sui generis, ο οποίος ξεχωρίζει από τους άλλους. Αποκαλώ τους φόβους που τόσο υπέροχα περιγράφει ο Ουελμπέκ τα “θλιβερά πάθη”. 

Ο Πατρίκ Μοντιανό, από την άλλη πλευρά, είναι ένας μελαγχολικός συγγραφέας που περιγράφει ένα συγκεκριμένο Παρίσι, με εμμονή για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τα ίχνη που έχει αφήσει στην κοινωνία μας. 

Με ενδιαφέρουν πολύ οι συγγραφείς από τον κόσμο της γαλλοφωνίας. Μου αρέσει πολύ ο Καμέλ Νταούντ για παράδειγμα. Στο “Μερσώ, ο άλλος ξένος” και στο “Ζαμπόρ” [σσ: δεν έχει ακόμη εκδοθεί στα ελληνικά] δείχνει ένα πάθος για τη γαλλική γλώσσα, έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο γραφής που ανήκει σε εκείνους που ζουν στην άλλη πλευρά της Μεσογείου. Είναι γλώσσα που μας συνδέει. Επιτρέπει στους ανθρώπους εκεί να δένουν με την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας και ορισμένες φορές και τις αξίες μας. Η Λεϊλά Σλιμανί, μια Μαροκινή που έχει ζήσει πολλά χρόνια στη Γαλλία, έχει γράψει επίσης εντυπωσιακά βιβλία για την κοινωνία σήμερα στη Γαλλία και για τις σύγχρονες κοινωνίες γενικότερα. 

Πιστεύω βαθειά ότι το διάβασμα και η λογοτεχνία μπορούν να βοηθήσουν μια κοινωνία να κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό της.

fb