Μπορεί μεν ο προαιώνιος στόχος των ακροδεξιών της Λέγκας του Βορρά, των λαϊκιστών του Κινήματος 5 Αστέρων και των απανταχού εχθρών του ευρώ να καταστρέψουν το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα να είναι δύσκολο να επιτευχθεί, η ζημιά όμως που έχει συντελέσει η αντιευρωπαϊκή συμμαχία που ανήλθε στην εξουσία στην Ιταλία είναι πολύ μεγάλη για τις προοπτικές της Ευρωζώνης.
Μπορεί η ελληνική χρεοκοπία του 2010 και η εχθρική για την Ευρώπη στάση των Συριζανελ το 2015 να έφεραν την Ευρωζώνη κοντά και στη διάλυση, αλλά η κυβίστηση του Αλέξη Τσίπρα μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος και η πιστή, σε μεγάλο βαθμό, τήρηση των όρων του Μνημονίου, έδωσαν φευγαλέα την εντύπωση ότι η πολύπαθη πολιτική συναίνεση των κρατών-μελών πάνω στους κανόνες της Ευρωζώνης είχε κατακτηθεί. Ακόμη και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Πορτογαλίας που στηρίζει τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Αντόνιο Κόστα αποδέχθηκε σιωπηρά τους κανόνες που διέπουν τη ζώνη του ευρώ. Η νίκη δε του ακραιφνούς ευρωπαϊστή Εμμανουέλ Μακρόν στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας με τις προωθημένες θέσεις του για σημαντική ενίσχυση των θεσμών της Ευρωζώνης έφερε έναν άνεμο ελπίδας ότι οι ατέλειες στην αρχιτεκτονική του κοινού μας νομίσματος θα μπορούσαν να αποκατασταθούν με έναν μεγάλο συμβιβασμό Βορρά-Νότου.
Η άνοδος όμως στην εξουσία στην Ιταλία των αντιευρωπαϊστών της Λέγκας και του Κ5Α ανέτρεψε αυτήν τη δυναμική. Η έμπρακτη αμφισβήτηση των ευρωπαϊκών δημοσιονομικών κανόνων από μια μεγάλη χώρα όπως είναι η Ιταλία, επανέφερε την καχυποψία στις κυβερνήσεις των χωρών του Βορρά και παγώνει το θετικό μομέντουμ που είχε προκαλέσει η εκλογή Μακρόν και ο ιστορικός συμβιβασμός των χωρών του αριστερού Νότου. Η προκλητική στάση της νέας ιταλικής κυβέρνησης προκάλεσε αντισυσπειρώσεις και δεν πρέπει να θεωρείται καθόλου συμπτωματική η συγκρότηση της Νέας Χανσεατικής Ομάδας των δέκα χωρών του Ευρωπαϊκού Βορρά και των “συνετών” δημοσιονομικά Ανατολικών χωρών, η οποία απορρίπτει μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη για αμοιβαιοποίηση των κινδύνων στην Ευρωζώνη, εγγύηση καταθέσεων, κοινή έκδοση ομολόγων κλπ.
Ακόμη όμως και η Γερμανία, που μέχρι πρόσφατα έδειχνε διατεθειμένη να συζητήσει ζητήματα ταμπού για εκείνη, κάνει πλέον δεύτερες σκέψεις. Ο δε Μακρόν σταμάτησε εντελώς να αναφέρεται δημόσια στα μεγαλεπίβολα σχέδιά του για την Ευρωζώνη και έχει αλλάξει ατζέντα διαφημίζοντας τις ιδέες του για ευρωπαϊκό στρατό και ψηφιακή επανάσταση.
Το πλέον ειρωνικό είναι ότι αυτοί που θα χάσουν περισσότερο από αυτήν την πολύ αρνητική εξέλιξη είναι οι ίδιοι οι πολίτες της Ιταλίας που εξέλεξαν αυτά τα πολιτικά κόμμα στην εξουσία. Η εγγύηση των καταθέσεων, η αμοιβαιοποίηση πιστωτικών κινδύνων και η πολιτική και οικονομική ενίσχυση της Ευρωζώνης θα απέβαιναν σε όφελος κυρίως της Ιταλίας που αντιμετωπίζει πολύ μεγάλα προβλήματα με τον όγκο και το κόστος του δημοσίου χρέους της αλλά και τη βιωσιμότητα των ιταλικών Τραπεζών.
Έτσι βρισκόμαστε πολιτικά σε ένα σημείο στασιμότητας και είναι αμφίβολο πλέον αν η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης στις 13 Δεκεμβρίου θα φέρει κάποιο ουσιαστικό πρόοδο. Και θα είναι απολύτως ανμενόμενο, καθώς οι κκ Σαλβίνι και Ντι Μάιο κατέστρεψαν τη βασική αρχή πάνω στην οποία χτίστηκε το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Την εμπιστοσύνη.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα 'Φιλελεύθερος' στις 7 Νοεμβρίου 2018
No comments:
Post a Comment