Wednesday, March 20, 2019

Η όψιμη αγάπη των “γεφυροποιών” για τον Τσίπρα

Εντύπωση έχουν προκαλέσει ομολογουμένως το τελευταίο διάστημα ορισμένα θετικά σχόλια πολιτικών, στελεχών και προσωπικοτήτων της Κεντροαριστεράς για το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Ο άνθρωπος που καθύβρισε όσο κανείς άλλος την Κεντροαριστερά, που δεν είχε κανένα δισταγμό να στήσει προανακριτικές επιτροπές για στελέχη της με ψεύτικα στοιχεία, που οδήγησε τη χώρα στο χείλος της ασύντακτης εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη χρέωσε με τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια ευρώ ζημιά, έγινε ξάφνου “χαρισματικός άνθρωπος”, “συμπαθής” και “πολιτικός που πιάνει πουλιά στον αέρα”.


Επειδή τα σχόλια αυτά δεν ήρθαν από ανθρώπους αφελείς ή έχοντες χαμηλό πολιτικό κριτήριο, δημιουργείται εύλογα η απορία τι προκάλεσε αυτή τη μεταστροφή και σε τι αποσκοπούν αυτά τα θερμά λόγια. Κάποιοι σκέφτονται προεκλογικές συμπράξεις και ανταλλάγματα, κάποιοι άλλοι υποθέτουν στήριξη για κάποια συμφωνία με την Τουρκία και κάποιοι άλλοι με πιο συνωμοτική σκέψη βλέπουν μια προσπάθεια υπονόμευσης του Κινήματος Αλλαγής. Πιστεύω ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό και είναι ένας συνδυασμός των μακροπρόθεσμων προοπτικών του Αλέξη Τσίπρα ως πολιτικού και του τρόμου που έχει αρχίσει να κυριεύει μια μερίδα των ανθρώπων της Κεντροαριστεράς που διακατέχονται από το σύνδρομο της “δεξιοφοβίας”.

Στα μάτια αυτών των κεντροαριστερών ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι ο κυρίαρχος παίκτης του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς/Κεντροαριστεράς για τα επόμενα πολλά χρόνια, καθώς δεν θεωρούν ότι η Φώφη Γεννηματά μπορεί να ενσαρκώσει σε ικανοποιητικά βαθμό το ρόλο του ηγέτη της Κεντροαριστεράς. Προς το παρόν τη στηρίζουν για λόγους μίνιμουμ πολιτικής και κομματικής συνέπειας αλλά οι περισσότεροι θεωρούν ότι μετά τις εκλογές, το Κίνημα Αλλαγής θα διαλυθεί και ένα μεγάλο μέρος του θα συνταχθεί ή θα απορροφηθεί από το Σύριζα στα πλαίσια της δημιουργίας μιας “μεγάλης Αριστεράς”. Οι ιδεολογικές διαφορές μεταξύ Σύριζα και ΚινΑλ σχετικοποιούνται σε αυτό το πλαίσιο, καθώς υπάρχει η αντίληψη ότι “και ο Σύριζα πρέπει να μετακινηθεί προς τα κεντοαριστερά και το ΚινΑλ πρέπει να μετακινηθεί προς τα αριστερά”, οπότε “θα βρεθεί στην πορεία ο κοινός ιδεολογικός χώρος”.

Και ενώ οι, κατά τους “γεφυροποιούς”, ηγετικές ικανότητες του Τσίπρα είναι ο ένας λόγος για την όψιμη αγάπη προς το πρόσωπό του, ο άλλος αφορά στον τρόμο που έχει αρχίσει ήδη να κυριεύει το χώρο αυτό γύρω από μια επερχόμενη “δεξιά ηγεμονία” στη χώρα, η οποία, κατ' αυτούς πάντα, οφείλει να έχει απέναντί της έναν ισχυρό “αριστερό” πόλο.

Αυτό το σκεπτικό είναι εξαιρετικά πιθανό να είναι σε γνώση και του ίδιου του Τσίπρα, και πολλές από τις τελευταίες κινήσεις του δείχνουν ότι εξυπηρετούν μια τέτοια προοπτική. Ακόμη και η συνειδητή απώλεια του συνταγματικού όπλου του άρθρου 32 για πρόκληση πρόωρων εκλογών την άνοιξη του 2020 ενδέχεται να εντάσσεται σε ένα μακρόπνοο σχεδιασμό για “ομογενοποίηση” Σύριζα και ΚινΑλ σε βάθος τετραετίας.

Το μέλλον βέβαια θα δείξει εάν η Φώφη Γεννηματά και το ΚινΑλ θα αποτελέσουν τα εύκολα θύματα του Τσίπρα για τη διατήρησή του στο προσκήνιο της πολιτικής.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα 'Φιλελεύθερος' στις 19 Μαρτίου 2019

Saturday, March 9, 2019

Το μήνυμα των ευρωεκλογών πρέπει να ακουστεί


Η διγλωσσία του Σύριζα ως προς τον χρόνο των εθνικών εκλογών και η αγωνιώδης προσπάθεια του Μαξίμου να εμφανίσει τις ευρωεκλογές ως μια αναμέτρηση ανάμεσα στις “προοδευτικές δυνάμεις” και την “ακροδεξιά” κινδυνεύει να θολώσει το πραγματικό μήνυμα των ευρωπαϊκών εκλογών που είναι ο αγώνας για ενδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στις προκλήσεις του 21ου αιώνα και τα λάθη και παραλήψεις των παρελθόντων ετών.


Όσο και να υπάρχει αντικειμενικά η ανάγκη να καταδειχθεί η χρεοκοπία του εγχώριου λαϊκισμού και να φανεί ότι η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη από μια ουσιαστικά και εις βάθρων πολιτική αλλαγή, οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν υποχρέωση να μην υποβιβάσουν το μήνυμα των ευρωεκλογών έναντι του εθνικού διακυβεύματος, το οποίο όμως θα κριθεί στις εθνικές εκλογές. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, εάν τελικά οι εθνικές εκλογές διεξαχθούν τον Οκτώβριο, ο Σύριζα θα προσπαθήσει να αποσυνδέσει τις ευρωεκλογές από τις εθνικές πολιτικές και να περάσει το θολό μήνυμα του “προοδευτικού μετώπου κατά της ακροδεξιάς και της νεοφιλελεύθερης λιτότητας”.

Η ψευδεπίγραφη αυτή πολιτική ατζέντα του Σύριζα πρέπει να αντιμετωπιστεί από τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις με ουσιαστικά επιχειρήματα και προτάσεις για το μέλλον της ΕΕ και πολύ λιγότερο για το πως πρέπει να διακυβερνηθεί η χώρα μετά την εκλογική ήττα του Αλέξη Τσίπρα και των συντρόφων του. Από τις αρχές του 2015 και μετά οι Έλληνες πολίτες βομβαρδίστηκαν από τις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, αλλά και κάποιες κατ' όνομα φιλοευρωπαϊκές, με έναν καταιγισμό αντιευρωπαϊκής προπαγάνδας, fake news και λαϊκισμού, σε σημείο το ένα τρίτο των Ελλήνων και ίσως και παραπάνω να θεωρούν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας δυνάστης που εκμεταλλεύεται τη δύσμοιρη την Ελλάδα και πως είμαστε εγκλωβισμένοι στην Ευρωζώνη λόγω των Μνημονίων, του χρέους και κάποιας διεθνούς εβραιομασονικής συνωμοσίας.

Δέκα χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας και τις αλλεπάλληλες συγκρούσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους μας για τους όρους της διάσωσης της χώρας, οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις δεν έχουν απευθυνθεί με θάρρος και παρρησία στον Ελληνικό λαό για να του εξηγήσουν τα οφέλη, τα πλεονεκτήματα, τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις και τις προοπτικές που απορρέουν από τη συμμετοχή στη μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική συνομοσπονδία στον κόσμο. Ακόμη και για τα αίτια της κρίσης, μέχρι στιγμής έχουν ειπωθεί μισόλογα διότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, είτε των ιδίων των πολιτικών ηγετών της χώρας, είτε μεγαλόσχημων κομματικών παραγόντων που εκβιάζουν με κάθε τρόπο για να μην αποκαλυφθεί ο πλήρης ρόλος τους στην κατάρρευση της χώρας. Μόλις πρόσφατα, στο Φόρουμ των Δελφών, ειπώθηκαν κάποιες αλήθειες από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος ανέλαβε ένα μέρος από την ευθύνη που του αναλογεί.

Οι ευρωεκλογές του Μαΐου είναι μια χρυσή ευκαιρία αλλά και υποχρέωση των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας να βοηθήσουν έμπρακτα στην αποκατάσταση της σχέσης των Ελλήνων πολιτών με το ευρωπαϊκό ιδεώδες και το ευρωπαϊκό όραμα και να γίνει η Ελλάδα η εμπροσθοφυλακή του ευρωπαϊσμού ανάμεσα στα κράτη-μέλη της ΕΕ. Και οι ευκαιρίες για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι πολλές: υπάρχουν τα σοβαρά επιτεύγματα της Προεδρίας Γιούνκερ 2014-2019, τα οποία πρέπει να αναδειχθούν και να εξηγηθούν.


· Το γιγαντιαίο πακέτο Γιούνκερ που έχει ενεργοποιήσει κεφάλαια άνω των 420 δισεκατομμυρίων ευρώ, εκ των οποίων πολλά δις στην Ελλάδα.


· Οι παγκόσμια πρωτοπόρες εμπορικές συμφωνίες με τον Καναδά και την Ιαπωνία, οι οποίες ανοίγουν τεράστιες εμπορικές και επιχειρηματικές δυνατότητες για δεκάδες χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις και παραγωγούς.


· Η προώθηση της Τραπεζικής Ένωσης που θα οδηγήσει το πολύ σε πέντε χρόνια στην εγγύηση των καταθέσεων και την εξυγίανση των Ευρωπαϊκών και των ελληνικών Τραπεζών.
Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής που στην τελική της μορφή θα αποτελέσει και μια de facto ευρωπαϊκή αναγνώριση των ελληνικών συνόρων στο Αιγαίο.


· Οι βάσεις που τέθηκαν για την κοινή ευρωπαϊκή άμυνα με τη δημιουργία της PESCO,
και δεκάδες άλλες πολιτικές της καθημερινότητας, όπως η κατάργηση των τελών περιαγωγής στα κινητά τηλέφωνα.

Όλα αυτά, όπως και τα μεγάλα διακυβεύματα της επόμενης ημέρας για την Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αποτελέσουν κεντρικά σημεία συζήτησης με την ελληνική κοινωνία τις 80 ημέρες που απομένουν μέχρι τις ευρωπαϊκές εκλογές. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να πληροφορηθούν οι ψηφοφόροι ποιές είναι οι διαφορές ανάμεσα στις φιλοευρωπαϊκές ομάδες και τα γκρουπ των χωρών-μελών για την εμβάθυνση και τη μετεξέλιξη των ευρωπαϊκών θεσμών, τι έχει προτείνει πχ ο Εμμανουέλ Μακρόν, τι αντιπροτείνουν οι Βόρειοι της Χανσεατικής Λίγκας, που βρίσκεται σε όλα το αντιμεταναστευτικό γκρουπ του Βίζεγκραντ, τι πρεσβεύει η Γερμανία και άλλα πολλά.

Πάνω από όλα όμως πρέπει να διαφανεί, έστω και αχνά, τι συμφέρει την Ελλάδα του 21ου αιώνα και της μεταμνημονιακής εποχής, με ποιές ευρωπαϊκές συμμαχίες μας συμφέρει να συνταχθούμε και τι μπορούμε ως χώρα να προσφέρουμε ως σκέψεις και προτάσεις σε αυτή την κρίσιμη για το μέλλον της Ευρώπης διαδικασία και συγκυρία.

Αρκεί να καταλάβουμε επιτέλους ότι η Ευρώπη μας αφορά πραγματικά.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα 'Φιλελεύθερος' στις 8 Μαρτίου 2019