Βλαντίμιρ Πούτιν στο οικονομικό συνέδριο της Αγίας Πετρούπολης:
“Το έχω ξαναπεί (ΣΣ: στο διαβόητο άρθρο του τον Ιούλιο 2021), οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί είναι ένας λαός. Υπό αυτή την έννοια, όλη η Ουκρανία είναι δική μας.
Υπάρχει ένας παλιός κανόνας που λέει ότι όπου πατάει το πόδι του ο Ρώσος στρατιώτης, αυτό είναι δικό μας”.
Ξεκάθαρες δηλώσεις, που μπορούν κάλλιστα να τριφτούν στη μούρη των ομιλητών της πρόσφατης εκδήλωσης στο Πολεμικό Μουσείο.
Παραδόθηκε -επιτέλους- στις ανακριτικές αρχές το πόρισμα των δικαστικών πραγματογνωμόνων υπό τον καθηγητή του ΕΜΠ Δημήτριο Καρώνη για τα αίτια της έκρηξης στο δυστύχημα των Τεμπών.
Σύμφωνα με τον δικηγόρο των οικογενειών Πλακιά και Καρύδη Λεωνίδα Κουμπούρα, "οι πραγματογνώμονες αποκλείουν αφενός τα ζητήματα εκτόνωσης αερίου στο κόκπιτ και γενικά στην εμπορική αμαξοστοιχία (άρα ουδέν παράνομο φορτίο υπήρξε) και αφετέρου αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο η διάρρηξη των μετασχηματιστών με τα έλαια σιλικόνης υπό συνθήκες ηλεκτρικού τόξου να δημιούργησαν το φαινόμενο της πυρόσφαιρας!"
Κάηκε πλέον από νομικής πλευράς το αφήγημα Βελόπουλου-Κωνσταντοπούλου-Καρυστιανού. Προφανώς αυτοί θα συνεχίσουν να λένε τις γνωστές θεωρίες συνομωσίας. Η ανάκριση όμως τώρα θα κλείσει και η υπόθεση θα πάρει τον δρόμο προς το δικαστήριο.
Άδικα κινητοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στις 26 Ιανουαρίου, με βάση ένα ψεύτικο αφήγημα που εξυπηρετούσε ξεκάθαρα πλέον αλλότριους σκοπούς.
Σύμφωνα με την αρχαία ρωμαϊκή μυθολογία, ο Ιανός ήταν ο θεός των μεταβάσεων, των εισόδων, των εξόδων, των ενάρξεων και των τερματισμών. Υπό αυτή την έννοια, η ονομασία του βιβλιοπωλείου ‘Ιανός’ είναι ιδιαίτερα συμβολική όσον αφορά τα όσα συνέβησαν χθες το βράδυ κατά τη διάρκεια της δημόσιας συζήτησης για την πολιτική εκμετάλλευση του δυστυχήματος των Τεμπών.
Την συζήτηση οργάνωσε ο εκδότης του περιοδικού ‘Άρδην’ Γιώργος Καραμπελιάς και ομιλητές ήταν ακόμη ο δικηγόρος Δημήτρης Γαλλής και ο αρθρογράφος Κώστας Στούπας. Κάποιοι πολίτες με δημόσιο λόγο διοργάνωσαν μια δημόσια συζήτηση σε ένα βιβλιοπωλείο που είχε ως θέμα της την σκόπιμη διαστρέβλωση της αλήθειας για τις συνθήκες του δυστυχήματος από συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις με σκοπό την εκμετάλλευση της λαϊκής οργής και την χειραγώγηση της κοινής γνώμης.
Το γεγονός ότι κάποιοι τόλμησαν να αρθρώσουν δημόσιο λόγο και να αποδομήσουν και να στηλιτεύσουν την πενθοκαπηλεία που ασκήθηκε από την Ελληνική Λύση, την Πλεύση Ελευθερίας, την Ανταρσυα, την ΝΙΚΗ και άλλες πολιτικές δυνάμεις, θεωρήθηκε από κάποιους υποστηρικτές αυτών των κομμάτων του περιθωρίου ως πράξη ύβρεως κατά των νεκρών και των συγγενών τους. Ενώ είχαν συγκεντρωθεί από νωρίς έξω από το βιβλιοπωλείο φωνάζοντας συνθήματα κατά της “συγκάλυψης του εγκλήματος”, αποφάσισαν εν τέλει να εισβάλλουν στην αίθουσα του βιβλιοπωλείου που θα διεξαγόταν η συζήτηση, υβρίζοντας και απειλώντας όλους τους παρευρισκόμενους.
Πρόκειται για την αντίληψη για το πολίτευμα που διαπνέει την Άκρα Αριστερά. Η πολιτική διαφωνία μετουσιώνεται σε bullying και λεκτική βία. Και ορισμένες φορές και σε φυσική βία.
Αυτή τη φορά όμως βρήκαν αντίσταση και αντίδραση στις αντιδημοκρατικές τους πρακτικές. Πολλοί παρευρισκόμενοι αντέδρασαν στις ύβρεις, κατάφεραν να περιορίσουν τους βίαιους παρείσακτους και μετά από 20-25 λεπτά η εκδήλωση ξεκίνησε κανονικά.
Ο θεός Ιανός έστειλε τελικά το μήνυμα του τερματισμού της ανοχής απέναντι στην πολιτική βία.
View on Threads
Τρομερό το φωτογραφικό ενσταντανέ Τραμπ-Ζελένσκι στο Βατικανό.
Είτε εάν ήταν στημένο, είτε εάν έγινε impromptu και απλά ένας ιερωμένος τους έφερε δύο καρέκλες για να μην τα λένε στα όρθια, η σκηνή αυτή λέει πολλά για τον τρόπο που κλείνονται πολλές ιστορικής σημασίας διεθνείς συμφωνίες.
Μεγάλη χαρά αλλά και συγκίνηση για το υπέροχο αφιέρωμα του Associated Press σε έναν ξεχωριστό ιερωμένο, έναν υπέροχο άνθρωπο. Ο πατήρ Σπυρίδων Δεναξάς είναι η ψυχή της Μονής Παναγίας Χοζοβιώτισσας στην Αμοργό εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια, όταν παρέλαβε τα πνευματικά σκήπτρα του μοναστηριού από τον μετέπειτα Μητροπολίτη Επιφάνιο.
Το άρθρο αποδίδει με ακρίβεια την προσωπικότητα αυτού του ακρίτα της Ορθοδοξίας. Ο Σπυρίδωνας είναι η βασικότερη αιτία που αγάπησα την Αμοργό. Η τετράωρη λειτουργία της Ανάστασης το Πάσχα του 2005 ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία, όπως και η επακόλουθη πρόσκληση στην Τράπεζα της Μονής, όπου ο ηγούμενος πρόσφερε μαγειρίτσα και κόκκινα αυγά. Το κατσίκι το είχε ξεγεννήσει, το είχε αναθρέψει και το είχε σφάξει ο ίδιος. Τότε δεν υπήρχε στην Αμοργό σφαγείο με HACCP.
Ο Σπυρίδωνας δεν έχει διδακτορικό Θεολογίας, αλλά βάζει κάτω πολλούς καθηγητάδες με τη σοφία του και την απλότητά του. Ιδιαίτερος χαρακτήρας, αψύς, αλλά και πολύ αγαπησιάρης. Με χιούμορ αλλά και πολύ αυστηρός -κάποιοι λένε και αυταρχικός- στους υφισταμένους μοναχούς. Μια αρχετυπική μορφή ορθόδοξου κοσμοκαλόγερου, βγαλμένου από κείμενα του Παπαδιαμάντη και του Καζαντζάκη.
Στενοχωρηθήκαμε πολύ πέρυσι όταν η Μητρόπολη Θήρας, Αμοργού και Νήσων τον αντικατέστησε από ηγούμενο της μονής, καθαρά για γραφειοκρατικούς λόγους, όχι επειδή έκανε κάτι μεμπτό. Ανησυχούσα για το πως θα αντιδράσει στον υποβιβασμό του. Εκείνος όμως αντιμετώπισε αυτή την προσωπική ταπείνωση με μια υπέροχη καρτερικότητα και σεβασμό στην εκκλησιαστική ιεραρχία. Εξάλλου, και τώρα είναι οιονεί ηγούμενος. Τον περασμένο Νοέμβριο που επισκέφθηκα το μοναστήρι για τη μεγάλη γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, ο Σπυρίδωνας χοροστάτησε σε μια αυθόρμητη δεύτερη λειτουργία με λίγους φίλους και πιστούς μετά τις 10:30πμ. Σαν jamming session το κάναμε.
Αυτό το άρθρο που θα διαβαστεί από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο αποτελεί και μια προσωπική δικαίωση για τον ίδιο.
Μορφή.
Εδώ σε μια φωτογραφία που του τράβηξα μετά την λειτουργία της Ανάστασης το 2009.
Δείτε στο site του Associated Press και τις υπέροχες φωτογραφίες και βίντεο του Κώστα Γιαννακούρη.
Εδώ ολόκληρο το άρθρο του AP σε δική μου μετάφραση:
Για περισσότερα από 50 χρόνια, ο πατήρ Σπυρίδων Δεναξάς προσεύχεται, εργάζεται και υποδέχεται τους πιστούς σε ένα νησιωτικό μοναστήρι λαξευμένο σε έναν παραθαλάσσιο βράχο, το οποίο ελάχιστα έχει αλλάξει από την ίδρυσή του πριν από περισσότερο από μια χιλιετία.
Η Ελλάδα έχει γρήγορα γίνει κοσμική μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη, και άλλα νησιά του Αιγαίου, όπως η κοντινή Σαντορίνη, παλεύουν με τη μαζική ανάπτυξη του τουρισμού που επικεντρώνεται πολύ περισσότερο στις παραλίες παρά στις εκκλησίες.
Όμως, κάποιοι λίγοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μοναχοί παραμένουν πρότυπα της τοπικής ζωής - τόσο που όταν το σμήνος συνεχόμενων σεισμών έπιασε τον πατέρα Σπυρίδωνα, όπως τον αποκαλούν στοργικά, μακριά για επείγουσα ιατρική ανάγκη, το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν πως να επιστρέψει στην Αμοργό.
“Ήθελα να είμαι εδώ με την κοινότητά μου, να νιώσω τα συναισθήματά τους, γιατί έχω ευθύνη. Ο Θεός με έβαλε εδώ για να τους φροντίζω”, είπε στο Associated Press στα ελληνικά στο μοναστήρι της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας, όπου είπε ότι δεν έπεσε ούτε ένας βράχος κατά τη διάρκεια των σεισμών.
Κατά τη διάρκεια αυτής της σύντομης απουσίας, καθώς και κατά την μεγαλύτερης διάρκειας απουσία του πέρυσι -όταν πέρασε σχεδόν πέντε μήνες στην ηπειρωτική χώρα για ιατρικές επεμβάσεις- ολόκληρο το νησί, συμπεριλαμβανομένων των μη χριστιανών και άθεων, ήταν γεμάτο από εικασίες για το πότε θα μπορούσε να επιστρέψει.
“Είναι μέρος του νησιού”, είπε η Μίνα Μαύρου την εβδομάδα που ο πατήρ Σπυρίδων ήταν τελικά προγραμματισμένο να επιστρέψει μέσω του σχεδόν οκτάωρου ταξιδιού με το πλοίο από την Αθήνα.
Τακτοποιημένος στο ασβεστωμένο μοναστήρι του, σκαρφαλωμένο ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα, ο μοναχός ήταν ενθουσιασμένος. “Αισθάνομαι πνευματική ευφορία έχοντας ξανασυναντήσει τους ανθρώπους του χωριού, αυτούς που με έψαχναν και τους έλειπα”, είπε. “Είμαι πολύ χαρούμενος με τη μοναστική ζωή και την επιστροφή μου στο φυσικό μου περιβάλλον”.
Η παράδοση υποστηρίζει ότι Βυζαντινοί μοναχοί που διέφυγαν από διωγμούς στη Μέση Ανατολή τον 9ο αιώνα έπλευσαν σε αυτό το ορεινό νησί με μια εικόνα της Παναγίας. Έφτιαξαν ένα καταφύγιο σε μια σπηλιά, όταν βράχοι που έπεφταν αποκάλυψαν μια σμίλη κρεμασμένη πιο μακριά στην πλαγιά του γκρεμού.
Λαμβάνοντας το ως σημάδι, πέρασαν τις επόμενες δεκαετίες κατασκευάζοντας το μοναστήρι περισσότερο από 150 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, όπου τόσο η εικόνα όσο και η σμίλη φαίνονται ακόμη στο μικρό παρεκκλήσι που αγκυροβολεί το συγκρότημα.
Ο πατήρ Σπυρίδων, ο οποίος γεννήθηκε στην Αμοργό, μπήκε στο μοναστήρι αμέσως μετά το λύκειο το 1971, όταν ήταν 18 ετών. Τώρα είναι ένας από τους δύο μοναχούς εκεί, συν έναν βοηθό, τον 35χρονο Κωνσταντίνο Παπακωνσταντίνου, που ελπίζει μια μέρα να ενταχθεί και αυτός. Προς το παρόν, λέει στους επισκέπτες την ιστορία του μοναστηριού στις διάφορες γλώσσες που έμαθε κατά τη διάρκεια μιας προηγούμενης καριέρας που είχε στον χώρο της μόδας.
Καθισμένος στην είσοδο του παρεκκλησίου, ο Σπυρίδων υποδέχεται τους προσκυνητές με χαμόγελο. Πολλοί εξακολουθούν να λαχανιάζουν αφού ανηφορίζουν 300 μέτρα με σκαλοπάτια μετά από ένα πάρκινγκ, στριμώχνοντας τη μικροσκοπική πόρτα της εισόδου και ανεβαίνουν ξανά μια στενή σκάλα στο σκοτεινό παρεκκλήσι. Εκεί, αποτίουν φόρο τιμής στην εικόνα της Παναγίας πριν μπουν στην εκτυφλωτική λιακάδα της βεράντας.
Η εκπληκτική θέα της θάλασσας που λαμπυρίζει πολύ πιο κάτω είναι ένα σημαντικός πόλος έλξης και για τους τουρίστες, που προέρχονται από κοντινούς, συχνά πολύβουους προορισμούς στα νησιά των Κυκλάδων. Είτε αναζητούν την πνευματική ζωή είτε το προφίλ τους στο Instagram, ο πατήρ Σπυρίδων είναι πρόθυμος να υποδεχθεί όλους τους επισκέπτες, προσφέροντας κρύο νερό, γλυκά και σφηνάκια σπιτικού λικέρ ρακής με γεύση μέλι.
“Η Παναγία απλώνει το χέρι της και χύνει θεραπευτικό βάλσαμο στις ψυχές όλων των ανθρώπων”, είπε. “Αυτό είναι ένα οικουμενικό μοναστήρι, ανοιχτό σε όλο τον κόσμο... Ο καθένας λαμβάνει κάτι από τη χάρη της”.
Η Παναγία η Χοζοβιώτισσα, η εικόνα της οποίας βρίσκεται στο εξώφυλλο του τρέχοντος οδηγού Lonely Planet Greece, απέχει πολύ από το είναι ο μοναδικός οίκος λατρείας στην Ευρώπη που είναι ταυτόχρονα και τουριστικό αξιοθέατο. Αλλά το μοναστήρι της Αμοργού έχει και μια άλλη λειτουργία - ένα κρίσιμο σημείο αναφοράς για τους ντόπιους, που αναζητούν τη βοήθεια των μοναχών, υλική και πνευματική, όπως κάνουν οι Χριστιανοί της Ανατολής εδώ και σχεδόν 2.000 χρόνια.
“Οι άνθρωποι πήγαιναν να τους αναζητήσουν στην έρημο ή τις σπηλιές για σοφία, συνδέονταν μαζί τους ως πνευματικοί οδηγοί”, είπε ο Ed Siecienski, Καθηγητής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Stockton. “Υπάρχει η αίσθηση ότι οι μοναχοί εκεί έξω είναι υπερ-χριστιανοί”.
Ακόμη και όταν ο πατήρ Σπυρίδων έλειπε για ορθοπεδικές χειρουργικές επεμβάσεις στο γόνατο και οδοντιατρικές επεμβάσεις, Αμοργινοί όπως η Μαύρου του τηλεφωνούσαν συχνά για να τον ρωτήσουν για την ανάρρωσή του και να λάβουν την ευλογία του, είπε.
Σε αντίθεση με τους ορθόδοξους ιερείς της ενορίας, οι οποίοι συχνά είναι παντρεμένοι, οι μοναχοί παραμένουν άγαμοι -μια απόφαση που ο Σπυρίδων συλλογίστηκε αρκετά ως έφηβος. Δεν έχει μετανιώσει, λέει, που βλέπει το ποίμνιό του σαν την οικογένειά του. “Τα παιδιά τους θα ήταν παιδιά μου. Θα χαιρόμουν με όλους, θα θρηνούσα με όλους και θα ήμουν μαζί τους ανάλογα με τις περιστάσεις τους”, είπε.
Στις ονομαστικές εορτές, όταν οι άνθρωποι γιορτάζουν τους συνονόματους αγίους τους -στην παραδοσιακή ελληνική κουλτούρα είναι μεγαλύτερη γιορτή από τα γενέθλια-, ο Σπυρίδων τηλεφωνεί για να ευχηθεί. Αν είναι ένα δημοφιλές όνομα όπως ο Βαγγέλης, που γιορτάζεται στα τέλη Μαρτίου, κάνει δεκάδες τηλεφωνήματα, ξεκινώντας πριν τα ξημερώματα για να πετύχει όσους ζουν στην Αυστραλία ή την Αμερική.
Συχνά επισκέπτεται ο ίδιος περπατώντας με το μπαστούνι του απομακρυσμένα ξωκλήσια στις σπαρμένες από βράχους πλαγιές και στα χωριά που είναι διάσπαρτα γύρω από την Αμοργό. Αφού σταμάτησε πρόσφατα σε ένα καφενείο, ο ιδιοκτήτης είπε ότι έχει κρεμασμένες τρεις φωτογραφίες — που απεικονίζουν τη μητέρα του, τον πατέρα του και το μοναστήρι. “Θέλω να βάλω και μια φωτογραφία του πατέρα Σπυρίδωνα δίπλα στου πατέρα μου. Γιατί τον αγαπώ βαθιά”, είπε ο Νικόλαος Οικονομίδης.
Οι ημέρες των μοναχών τείνουν να είναι αυστηρά δεσμευμένες σε πολυάσχολα προγράμματα θρησκευτικής λειτουργίας και εργασίας, αφού τα μοναστήρια πρέπει να συντηρούνται. Ο Σπυρίδωνας ξυπνάει καθημερινά στις 3 π.μ. για την πρώτη λειτουργία προσευχής και δεν κοιμάται παρά μετά τις 9 μ.μ.
Ο Μιχάλης Γιαννακός έφυγε από την Αμοργό μετά το λύκειο πριν από 20 χρόνια, αλλά θυμάται ότι επισκέφτηκε το μοναστήρι ως παιδί και είδε τον πατέρα Σπυρίδωνα να ανεβοκατεβαίνει βιαστικά τις βραχώδεις πλαγιές του, να φροντίζει ζώα όπως ο γάιδαρος του μοναστηριού και να χαιρετά τους προσκυνητές. “Ο Σπυρίδων ήταν εκεί και φρόντιζε τους ανθρώπους, φροντίζοντας οι επισκέπτες να είναι ευχαριστημένοι”, ανέφερε ο Γιαννάκος ενώ έκανε διακοπές στην Αμοργό.
Ενώ κάποιοι Έλληνες στα αστικά κέντρα είναι κάπως αποστασιοποιημένοι ή ακόμη και εχθρικοί προς την εκκλησία, “για μικρότερα μέρη, είναι ακόμα σημαντική. Δεν είναι μόνο η πίστη και η θρησκεία”, πρόσθεσε.
Αυτό συμβαίνει επειδή σε ένα νησί όπως η Αμοργός - πληθυσμός 2.000, χωρισμένος σε ένα κύριο χωριό στην κορυφή του βουνού και μικρότερους οικισμούς - οι κληρικοί μπορούν να κληθούν να διαχειριστούν τις συγκρούσεις και να παρέχουν συμβουλές. Το μοναστήρι έδωσε μέρος της περιουσίας του για να χτιστεί σχολείο στο νησί, θυμάται ο Γιαννακός, και φιλοξενεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού στην γιορτή του τον Νοέμβριο.
“Ο Σπυρίδων δίνει πολλά στους ανθρώπους”, είπε η Κριστίνα Αστρέχα, που διδάσκει θρησκευτικά στο σχολείο της Αμοργού. “Αυτό είναι πνευματικότητα, μπορείς να το δεις από τις πράξεις ενός ανθρώπου”.
Για τον Σπυρίδωνα η πνευματικότητα είναι τα πάντα. “Ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο στον παράδεισο για να τον φροντίζει και να εργάζεται για αυτόν. Ξέρετε πόσο σημαντική είναι η φύση - η θάλασσα, τα βουνά, οι κοιλάδες και οι πεδιάδες”, ανέφερε. “Προορίζονται για ανθρώπινη χρήση, αλλά πρέπει να τα σεβαστούμε, να τα διατηρήσουμε και να τα προστατεύσουμε”.
Γι' αυτό είναι τόσο ικανοποιημένος που παραμένει εδώ, φροντίζοντας τη “δική του αυλή”, ενώ προσφέρει λόγια και προσευχές σε όποιον μπορεί να τα χρειαστεί. “Είναι στο DNA μου, συνυφασμένο με το μοναστήρι και την ύπαρξή του”, ανέφερε.
Μετά τις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, θεωρώ ότι είναι σημαντικό να θυμηθούμε πως και γιατί ξεκίνησε αυτή η σύγκρουση.
Σε αντίθεση με όσα διαδίδουν η Ρωσία και ο Ντόναλντ Τραμπ, η σύγκρουση δεν προκλήθηκε επειδή η Ουκρανία ήθελε να μπει στο ΝΑΤΟ, αλλά επειδή η Μόσχα μπλόκαρε τη σύνδεση της Ουκρανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρότι η Ουκρανία είχε συμφωνήσει σε όλα για τους όρους της ειδικής σχέσης με την ΕΕ, τον Νοέμβριο 2013 ο ρωσόφιλος Πρόεδρος Γιανουκόβιτς ακύρωσε τη συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ λίγες ημέρες πριν τεθεί σε ισχύ, χωρίς να τηρήσει καμία δημοκρατική διαδικασία.
Αμέσως ξέσπασαν μαζικές διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις και κυρίως στο Κίεβο, με εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να ζητούν την αποκατάσταση της συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΕ. Ο Γιανουκόβιτς απάντησε με βίαιη καταστολή, με τις δυνάμεις ασφαλείας να πυροβολούν στο ψαχνό τους διαδηλωτές με αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς. Η καταστολή όμως απέτυχε λόγω της μαζικότητας της αντίστασης και μετά από μερικές εβδομάδες ο Γιανουκόβιτς διέφυγε νύχτα προς τη Ρωσία και εγκατέλειψε την εξουσία. Στη συνέχεια, οι ρωσόφωνοι εξεγέρθηκαν στο Ντονμπάς, με καθοδήγηση και οπλισμό από τη Ρωσία, η οποία εισέβαλε και κατέλαβε την Κριμαία. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Ο πόλεμος δηλαδή στην Ουκρανία έγινε για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και όχι για την είσοδό της στο ΝΑΤΟ. Το γεγονός αυτό δημιουργεί μια τεράστια ηθική υποχρέωση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ουκρανία κατακρεουργείται για την επιθυμία της να γίνει μέρος της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες που συναντήθηκαν χτες στα Ηλύσια Πεδία δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνονται ή κάνουν ότι δεν το θυμούνται. Με την λαμπρή εξαίρεση της Γαλλίας και της Βρετανίας (που δεν και μέλος πια της ΕΕ), οι υπόλοιποι ηγέτες επέδειξαν μια ντροπιαστική δειλία στο να υπερασπιστούν τον αγώνα της Ουκρανίας.
Πόσω μάλλον που όχι μόνο δεν τολμούν να αντιταχθούν στην βάρβαρη επιθετικότητα της Ρωσίας, αλλά δεν δέχονται καν να δεσμευτούν για εγγυήσεις ασφαλείας σε μια διχοτομημένη Ουκρανία. Επειδή δεν μου πάω να επικαλεστώ τον γνωστό στίχο του Κώστα Βάρναλη, θα πρέπει οι επόμενες ευρωπαϊκές χώρες που θα συναντηθούν με τον Μακρόν τις επόμενες ημέρες να κάνουν μια δραματική υπέρβαση και να βάλουν στο τραπέζι μια ευρωπαϊκή πρωτοβουλία που θα ακυρώσει στην πράξη το ντροπιαστικό σχέδιο της Προεδρίας Τραμπ για καταλήστευση των φυσικών πόρων της Ουκρανίας και θα δείξει στη Ρωσία ότι η de facto διχοτόμηση είναι η έσχατη κόκκινη γραμμή για την Ευρώπη και πως τα ευρωπαϊκά κράτη είναι διατεθειμένα να υπερασπιστούν αυτή τη γραμμή, ακόμη και αν αυτό σημαίνει σύγκρουση με τη Ρωσία.
Εάν η Ευρώπη δεν δείξει ότι έχει τα κότσια να χτυπήσει τώρα το χέρι στο τραπέζι, τότε καλώς η Ουάσιγκτον και η Μόσχα την εξευτελίζουν διαπραγματευόμενες ερήμην της Ευρώπης τον διαμοιρασμό των ιματίων της Ουκρανίας.
Όπως κάθε σημαντικός πολιτικός, έτσι και ο Κώστας Σημίτης είχε φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς.
Κατέγραψε σημαντικές επιτυχίες, αλλά υπέστη και ήττες. Η ιστορία όμως θα γράψει ότι υπήρξε ο Πρωθυπουργός που έβαλε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και την Κύπρο στην ΕΕ.
Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις βραδιές με τον ΟΠΕΚ στο Κορακοχώρι και την ελληνική Προεδρία της ΕΕ.
Αιωνία η μνήμη.
Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια ακόμη και για εγκληματίες σαν το καθεστώς του Πούτιν.
Ενώ από το βράδυ των Χριστογέννων το καθεστώς της Ρωσίας προσπαθούσε να πουλήσει το γελοίο αφήγημα ότι το αεροσκάφος Embraer 190AR της πτήσης J2-8243 κατέπεσε στο Ακτάου του Καζακστάν λόγω “πρόσκρουσης σε σμήνος πουλιών”, εν τούτοις τα στοιχεία ήταν τόσο συντριπτικά ότι το αεροσκάφος χτυπήθηκε από ρωσικά αντιαεροπορικά πυρά, που τελικά σήμερα ο Βλαντίμιρ Πούτιν “ζήτησε συγγνώμη” από τον Πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίγιεφ.
Στην ανακοίνωση του Κρεμλίνου αναφέρεται ότι ο Πούτιν “ζήτησε συγγνώμη” για το γεγονός ότι το “τραγικό γεγονός συνέβη στον ρωσικό εναέριο χώρο” και “εξέφρασε τη λύπη του προς τους συγγενείς των θυμάτων”.
Σύμφωνα με το Κρεμλίνο, ο Πρόεδρος της Ρωσίας “υπογράμμισε προς τον Πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν πως το αεροσκάφος προσπάθησε επανειλημμένα να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Γκρόζνι”. “Εκείνη τη στιγμή, το Γκρόζνι, το Μορντόκ και το Βλαντικαυκάζ υφίσταντο επιθέσεις από ουκρανικά drones...” κλπ., και πως άνοιξε ποινική έρευνα για παραβίαση κανόνων ασφάλειας πτήσεων κλπ.
Αυτό που απομένει από την άθλια και ερασιτεχνική προσπάθεια συγκάλυψης από τις ρωσικές αρχές, είναι η ξεφτίλα κάποιων “δημοσιογράφων” που μισθοδοτούνται από ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια. Σε μια σοβαρή χώρα, αυτά τα υποκείμενα θα έπρεπε να εξαφανιστούν από ΜΜΕ της ελληνικής επικράτειας με απόφασης μιας υπεύθυνης κυβέρνησης για παραπληροφόρηση της ελληνικής κοινής γνώμης σε βαθμό κακουργήματος.
Επειδή όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα στο ευρύτερο πλαίσιο της λειτουργίας στην Ελλάδα μέσων μαζικής επικοινωνίας που εκπέμπουν συστηματικά με σχέδιο την παραπληροφόρηση του ελληνικού λαού, και κανείς αρμόδιος δεν πρόκειται να κάνει τίποτε για αυτό, σας ενημέρωνω μετά λύπης μου ότι τα ίδια ανδρείκελα-μαριονέτες του Πούτιν θα συνεχίσουν το ίδιο έργο και σήμερα και αύριο και μεθαύριο. Και προφανώς, ούτε η ΕΣΗΕΑ θα κάνει κάτι, διότι “τι φταίει ο συνάδελφος, αυτά του είπανε”...
Η τέως βασιλική οικογένεια εξέδωσε την πρώτη δήλωσή της μετά την πρόσφατη διαδικασία πολιτογράφησης και απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας βάσει του Νόμου 2215/1994.
Μια χαρά είναι το κείμενο της δήλωσης. Όμως, στον λογότυπο της ανακοίνωσης και στην διαδικτυακή διεύθυνση του ιστότοπου της οικογένειας υπάρχει μια αντίφαση. Δεν στέκει να δηλώνεις “πρώην βασιλική οικογένεια” και νυν “Οικογένεια Ντε Γκρες” και να μην έχεις φροντίσει να διορθώσεις τον οικογενειακό σου λογότυπο και την διαδικτυακή σου διεύθυνση.
Ελπίζω να καταλάβουν το λάθος και να το διορθώσουν. Εάν όντως θέλουν να γυρίσουν σελίδα.
Συνταρακτικές οι εξελίξεις στη Συρία, με το καθεστώς Άσαντ να καταρρέει με εξευτελιστικό τρόπο.
Οι τζιχαντιστές της “Οργάνωσης για την Απελευθέρωση του Λεβάντε” προσπαθούν να πείσουν ότι δεν επιδιώκουν πια την παγκόσμια τζιχάντ και πως δεν θα επιτεθούν στους αλαουΐτες, τους χριστιανούς και τους Δρούζους.
Ο δε φιλοτουρκικός “Συριακός Εθνικός Στρατός” επιτίθεται κατά των κουρδικών θέσεων δυτικά του Ευφράτη, λειτουργώντας στην πράξη ως εντολοδόχος της Άγκυρας.
Για τον σχολιασμό αυτού του πολυδαίδαλου πάζλ φιλοξενήθηκα το απόγευμα της Δευτέρας 9 Δεκεμβρίου στην εκπομπή της Φωτεινής Πιπιλή στο Talk Radio 98,9.
Ο Τζο Μπάιντεν μόλις κατέστρεψε το ηθικό πλεονέκτημα ολόκληρης της καριέρας του, αλλά και το όποιο ηθικό πλεονέκτημα του Δημοκρατικού Κόμματος, απονέμοντας προεδρική χάρη στον γιό του Χάντερ Μπάιντεν, ο οποίος έχει καταδικαστεί για παράνομη οπλοφορία και έχει ομολογήσει την ενοχή του σε κακουργηματική φοροδιαφυγή.
Ο απερχόμενος Πρόεδρος είχε ερωτηθεί επανειλημμένα τα προηγούμενα χρόνια για το αν θα δώσει χάρη στον γιό του, και το είχε κατηγορηματικά αρνηθεί προτάσσοντας το κράτος δικαίου.
Και έρχεται απόψε και υπογράφει την πλήρη απαλλαγή του γιού του για να τον γλυτώσει από σίγουρη πολυετή κάθειρξη. Στη δήλωσή του ανέφερε "ελπίζω ο αμερικανικός λαός να καταλάβει τη θέση μου ως πατέρας".
Μεγάλο κρίμα για την αμερικανική δημοκρατία.
fb
Έφτασε κι αυτή η μέρα που βλέπουμε το ελληνικό 5ετές ομόλογο να διαπραγματεύεται στις αγορές με χαμηλότερο επιτόκιο από το αντίστοιχο της Γαλλίας.
2,39% το ελληνικό, 2,47% το γαλλικό.
Τρελά πράγματα για όσους έχουμε ζήσει από κοντά τις μαύρες μέρες της κρατικής χρεοκοπίας από το 2009 έως το 2012.
Αιτία βέβαια είναι ο συνδυασμός πολιτικής και δημοσιονομικής κρίσης στη Γαλλία, με το έλλειμμα να φτάνει στο 6% του ΑΕΠ, με μια κυβέρνηση που δεν έχει πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση, και με μια αντιπολίτευση που υπόσχεται ευτυχισμένη ζωή και χρήματα για όλους.
Εάν σας θυμίζει κάτι, μάλλον δίκιο έχετε.
Πολύ καλώς εγκρίθηκε από την κυπριακή κυβέρνηση ο Great Sea Interconnector. Πρόκειται για πολύ σημαντικό ενεργειακό και γεωπολιτικό project.
Πριν ενθουσιαστούμε όμως, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι κανένα καλώδιο δεν πρόκειται να ποντιστεί στην Ανατολική Μεσόγειο χωρίς τη συμφωνία ή την ανοχή της Τουρκίας.
Και όλο το ζουμί είναι οι όροι ή τα ανταλλάγματα με τα οποία θα επιτευχθεί αυτή η συμφωνία ή η ανοχή.
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 21/9/2024 17:20 | Ελλάδα και Κύπρος υπέγραψαν Πλαίσιο Κατανόησης για την Ηλεκτρική Διασύνδεση Κύπρου–Κρήτης
Μια ακόμη χρονιά ολοκληρώνεται στη ζωή μου και μπορώ να πω ότι νιώθω ευτυχής και τυχερός.
Ευτυχής διότι βιώνω αγάπη από ανθρώπους που νοιάζονται ουσιαστικά για εμένα, και αντίστοιχα είμαι σε θέση να ανταποδίδω και εγώ ένα μέρος αυτής της αγάπης.
Τυχερός διότι είμαι υγιής και αρτιμελής. Εν τούτοις κάποια αγαπημένα μου πρόσωπα έφυγαν από τη ζωή αυτόν το χρόνο και κάποια άλλα ταλαιπωρήθηκαν και κινδύνευσαν. Έτσι είναι όμως. Προχωράμε μπροστά και με τις όποιες απώλειες.
Επαγγελματικά είμαι ικανοποιημένος διότι κάνω πράγματα που με εμπνέουν και με γεμίζουν και ορίζω εγώ σε μεγάλο βαθμό τη δουλειά μου. Υπήρξε βέβαια ένα άσχημο συμβάν με έναν άνθρωπο που με έβλαψε, αλλά δεν πειράζει. Γινόμαστε σοφότεροι και από τέτοιες εμπειρίες, και παραμένω πάντα πιστός μαθητής του Σουν Τζου.
Από τα πολιτικά είμαι κάπως απογοητευμένος. Η χώρα δεν κάνει τα άλματα που είχαμε ελπίσει και τα οποία είναι αναγκαία. Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε ένα τέλμα μετριότητας, ενώ υπάρχει και εκτεταμένη διαφθορά. Ας ελπίσουμε να βελτιωθούν κάπως τα πράγματα. Σε ό,τι με αφορά, προσπαθώ να συμβάλλω με όποιον τρόπο μπορώ και στο βαθμό που εισακούγομαι.
Το soundtrack της χρονιάς πάντως στην προσωπική μου ζωή ήταν το κάτωθι:
Για ένα λόγο που δεν είναι ακόμη η ώρα να εξηγήσω, αυτή η άρια από την όπερα “Αλιείς μαργαριταριών” του Georges Bizet μου χάραξε όλη σχεδόν τη χρονιά. Ελπίζω και πιστεύω να βρω τη διάθεση και τη δύναμη να εργασθώ πάνω σε αυτό.
Ευοί ευάν.
Εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου κυκλοφορούσε μια φήμη ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα αφήσει την Πρωθυπουργία για να αναλάβει ένα ευρωπαϊκό αξίωμα.
Τη φήμη αυτή την προωθούσαν κυρίως κύκλοι στα δεξιά και εντός της ΝΔ που απλά θέλουν να ξεφορτωθούν τον Μητσοτάκη, για να ανακαταλάβουν τη Νέα Δημοκρατία, όπως και κάποιοι στην αντιπολίτευση οι οποίοι έχουν πάθει ψύχωση για το πως θα φύγει ο Μητσοτάκης. Όχι η ΝΔ αναγκαστικά. Ο Μητσοτάκης συγκεκριμένα.
Καμία βάση όμως δεν είχε αυτή η φήμη, αφού υπήρχαν διαψεύσεις από όλες τις πλευρές, και εντός Ελλάδος και από τις Βρυξέλλες και από αλλού. Ο ίδιος δε ο Πρωθυπουργός το διέψευσε κατηγορηματικά το προηγούμενο διάστημα σε διάφορες συνεντεύξεις του.
Οι συζητήσεις μάλιστα σε επίπεδο Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δεν άφηναν περιθώριο για άλλα πρόσωπα για τις θέσεις του Προέδρου της Κομισιόν και του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν είναι ακλόνητο φαβορί για την προεδρία της Κομισιόν, ενώ η προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου θα πάει αναγκαστικά σε Ευρωπαίο ηγέτη από την ευρωομάδα των Σοσιαλιστών, με πολύ πιθανή επιλογή τον τέως Πρωθυπουργό της Πορτογαλίας Αντόνιο Κόστα, και οι Φιλελεύθεροι θα υποβιβαστούν στη θέση του Ύπατου Εκπροσώπου της ΕΕ λόγω της ήττας τους στις ευρωεκλογές.
Εχθές όμως έγινε κάτι μη αναμενόμενο, το οποίο προκαλεί κάποιους συνειρμούς. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα προσήλθε στις συζητήσεις/διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες με ένα καινούργιο αίτημα, πέραν της θέσης του/της Προέδρου της Κομισιόν και του/της Προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου. Ζήτησαν να σπάσει στη μέση η θητεία του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και ο σοσιαλιστής Αντόνιο Κόστα να παραμείνει στο αξίωμα μόνο για 2½ χρόνια.
Ο νέος Πρόεδρος δηλαδή να αποχωρήσει στις 31 Μαΐου 2027 και να αντικατασταθεί από έναν Ευρωπαίο ηγέτη από την ομάδα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Ποιός όμως Ευρωπαίος ηγέτης να είναι άραγε διαθέσιμος τον Ιούνιο του 2027, όταν συμπτωματικά θα λήγει και η θητεία της Κυβέρνησης Μητσοτάκη 2;
Επίσης συμπτωματικά, το αίτημα αυτό το κατέθεσαν χθες στους 27 ηγέτες οι βασικοί διαπραγματευτές από πλευράς του ΕΛΚ. Ο Ντόναλντ Τουσκ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Κανείς δεν γνωρίζει εάν το αίτημα αυτό θα γίνει αποδεκτό από τους Σοσιαλιστές, οι οποίοι δήλωσαν ότι αιφνιδιάστηκαν. Είναι πάντως μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη.
Σαν σήμερα έφυγε το 1994 από τη ζωή ο τεράστιος και αξεπέραστος Μάνος Χατζιδάκις.
Το πνευματικό και καλλιτεχνικό έργο του θα μας καθοδηγεί και θα μας συντροφεύει για πάντα.
Το σύντομο αριστούργημα του Χατζιδάκι "Όταν έρχονται τα σύννεφα" υπήρξε για μένα ο ύμνος του αγώνα για τη δημοκρατία και την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη.
“Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν συνδεδεμένος με το άνω τερματικό ακατάπαυστα χωρίς να χάνει ούτε στιγμή την δυνατή του σχέση με την εποχή του και την καθημερινότητα. Ήταν πολύ νέος – κι’ ας τον γνώρισα στα 52 του. Είχε απίστευτο χιούμορ ενώ ήταν συγχρόνως απολύτως σοβαρός και είχε μια πολύ παράξενη ιδιότητα: Ήταν πολύ πιο όμορφος από την υλική του υπόσταση. Δεν παρίστανε ποτέ τον «διανοούμενο», δεν έλεγε μεγάλα λόγια, δεν διαφήμιζε τις γνώσεις του και δεν τον θυμάμαι ποτέ να διηγείται τι έκανε στο Broadway, τι του είπε ο Σεφέρης ή πόσο τον εκτιμούσε ο Λέοναρντ Μπερνστάιν. Του άρεσε πιο πολύ να βάζει σε δύσκολη θέση τους υπουργούς του Κωνσταντίνου Καραμανλή (ποτέ τον ίδιον) μιλώντας από το κρατικό ραδιόφωνο για την εποχή που «κάπνιζε μαριχουάνα με τους φίλους του στην Νέα Υόρκη».Δεν είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του αλλά δεν ήθελε και να είναι κάποιος άλλος. Δεν ονειρευόταν να κάνει «διεθνή καριέρα», να διευθύνει σαν τον φον Κάραγιαν, να συνθέσει έργα για συμφωνικές ορχήστρες ή να κάνει σουξέ. Του αρκούσε και με το παραπάνω η μελωδία που άπλωνε σαν φυσικό φαινόμενο όταν τα δάχτυλα του άγγιζαν τα πλήκτρα του πιάνου. Μου είχε δώσει την πιο ακριβή συμβουλή: «Να μην αποταμιεύεις εδώ, να αποταμιεύεις στην Τράπεζα του Ουρανού». Ήταν ο πιο γειωμένος μεταφυσικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει (ή φανταστεί).Όταν έφτανε στο «Τρίτο Πρόγραμμα» ο διάδρομος ευωδίαζε Vetiver του Lanvin. Αγαπούσε πολύ το Παρίσι. Σου έσφιγγε το χέρι κι’ ευωδίαζες κι’ εσύ. Γελούσε, έλεγε αστεία ανάμικτα με πολύ καλυμμένες απλές συμβουλές. Είχε νόημα. Δεν έβριζε ποτέ. Η χειρότερη «βρισιά» που έχω ακούσει να βγαίνει από το στόμα του είναι το «είναι ανόητος, βλαξ». Τον ενοχλούσε πολύ το ραδιόφωνο στα ταξί και ζητούσε αγριεμένος από τον οδηγό να το κλείσει αμέσως. Θύμωνε και φούσκωνε απ’ τον θυμό αλλά για δευτερόλεπτα. Αμέσως ανακτούσε τον έλεγχο και έλεγε ένα καλό αστείο.Τριάντα χρόνια τώρα απουσιάζει και είναι παρών, όπως όταν ήταν επί της γης όντας συγχρόνως εκεί που είναι τώρα. Ήταν σαν το φως που δεν δίνει σημασία στα σύννεφα γιατί ταυτίζεται με την πηγή του, τον ήλιο. Όταν ο Δήμος Γλυφάδας (τότε ΠΑΣΟΚ) μας κυνηγούσε με σκουπιδιάρες και τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη επαναστατικά στο Club Αεροδρόμιο του Τάσου Μελετόπουλου μας είχε πει να τους απαντάμε από μέσα με Μάνο Χατζιδάκι για να τους εκνευρίζουμε ακόμα πιο πολύ. Είχε προτείνει μάλιστα να παίζουμε το «είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω». Φυσικά το κάναμε και, πράγματι, εκνευρίστηκαν πάρα πολύ.Είμαι περίεργος. Την ώρα που θα φύγω και εγώ από εδώ, πώς θα ξαναβρεθούμε; Δεν ανησυχώ για το «αν». Είμαι σίγουρος ότι θα συμβεί. Το πώς είναι κι’ αυτό τυλιγμένο στο μεγάλο Μυστήριο”.
Η Standard & Poor’s αναβάθμισε σε ‘θετικές’ τις προοπτικές της αξιολόγησης του ελληνικού χρέους.
Ο διεθνής οίκος βασίζει την αποτίμησή του στη συνεχιζόμενη μείωση του ποσοστού χρέους προς το ΑΕΠ, το οποίο βλέπει να πέφτει από το 207% που ήταν το 2020 στο 150% φέτος, και στο 131% το 2027.
Αυτό συμβαίνει λόγω της σταθερής δημοσιονομικής πολιτικής των πρωτογενών πλεονασμάτων, τα οποία η S&P βλέπει να τηρούνται ευλαβικά στο 2,1%/ΑΕΠ, όπως προβλέπει το μεσοπρόθεσμο που έχει εγκριθεί και από τους θεσμούς.
Επίσης είναι αισιόδοξη ότι θα εφαρμοστούν μεταρρυθμίσεις στη Δικαιοσύνη, την Υγεία, το κτηματολόγιο και τις χρήσεις γης, τον ανταγωνισμό και τις αγορές.
Ως βασικά προβλήματα θεωρεί αφενός το δημογραφικό και αφετέρου το εμπορικό έλλειμμα, το οποίο όμως λέει πως μπορεί να πέσει με την μείωση των εισαγωγών στην ενέργεια και την διεύρυνση της χρήσης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Ολόκληρη η έκθεση της Standard & Poor’s στο Kappa News.
Με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί η διεθνής κοινότητα την καινούργια πράξη του γεωστρατηγικού θρίλερ που εκτυλίσσεται στην Μέση Ανατολή με την μαζική πυραυλική επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ και την αναμενόμενη απάντηση από την ισραηλινή ηγεσία.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία, η Γαλλία, αλλά και η Ιορδανία και η Σαουδική Αραβία βοήθησαν σε σημαντικό βαθμό το Ισραήλ στην αναχαίτιση του 97% περίπου των πυραύλων και drones που εξαπέλυσε η Τεχεράνη. Η βασική αγωνία και έγνοια όμως τώρα των δυτικών και αραβικών κυβερνήσεων είναι ο όσο το δυνατόν μεγαλύτερος μετριασμός της αναμενόμενης απάντησης του Ισραήλ, ώστε να αποφευχθεί η κλιμάκωση της σύγκρουσης και η αναβάθμισή της σε έναν γενικευμένο περιφερειακό πόλεμο.
Η επίθεση από το Ιράν ήταν σε μεγάλο βαθμό αναμενόμενη μετά τον βομβαρδισμό την 1η Απριλίου από το Ισραήλ ενός κτιρίου της διπλωματικής αποστολής του Ιράν στη Δαμασκό της Συρίας. Στόχος της ισραηλινής επίθεσης ήταν μια σύσκεψη ανώτατων Ιρανών αξιωματικών υπό τον στρατηγό των Φρουρών της Επανάστασης Μοχάμεντ Ζαχεντί μαζί με στελέχη της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ. Από τον βομβαρδισμό σκοτώθηκε ο Ζαχεντί και επτά ακόμη Ιρανοί αξιωματικοί. Η ηγεσία του Ιράν υπό τον θρησκευτικό ηγέτη Αγιατολλάχ Χαμενεΐ πήρε την απόφαση ότι για πρώτη φορά η απάντηση στο Ισραήλ θα πρέπει να προέλθει απευθείας από το Ιράν, και όχι όπως γινόταν μέχρι τώρα από τους αντιπροσώπους του, την Χεζμπολάχ στο Λίβανο, τους Χούθι στην Υεμένη και τις ιρανικές στρατιωτικές οργανώσεις στην Συρία και το Ιράκ.
Οι υπηρεσίες στρατιωτικών πληροφοριών των ΗΠΑ είχαν ενημερώσει τις τελευταίες ημέρες τον Λευκό Οίκο και το Ισραήλ πως η επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ θα γινόταν μέσα στο Σαββατοκύριακο. Αυτό που δεν ήταν γνωστό ήταν το μέγεθος της επίθεσης. Τελικά η ιρανική πυραυλική επίθεση ήταν στο ανώτερο εύρος των πιθανών σεναρίων. Πάνω από 170 drones, 30 κατευθυνόμενοι πύραυλοι cruise και 120 βαλλιστικοί πύραυλοι εκτοξεύθηκαν το βράδυ του Σαββάτου από το Ιράν με στόχο και στρατιωτικές βάσεις αλλά και πολιτικές εγκαταστάσεις στο Ισραήλ.
Γνωρίζοντας ότι επίκειται πυραυλική επίθεση από το Ιράν, οι Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τους συμμάχους είχαν συντονίσει τις τελευταίες ημέρες μια μεγάλη ασπίδα αεράμυνας, η οποία κατάφερε να αναχαιτίσει όλα τα drones και τους κατευθυνόμενους πυραύλους cruise, όπως και περίπου 110 από τους βαλλιστικούς πυραύλους που εκτόξευσε το Ιράν. Έτσι, η ιρανική επίθεση είχε πενιχρά αποτελέσματα, καθώς δεν επλήγη ουσιαστικά κανένας στόχος εντός του Ισραήλ. Το μοναδικό θύμα είναι ένα κορίτσι 10 ετών σε έναν οικισμό Βεδουΐνων Αράβων στην έρημο Νεγκέβ, το οποίο τραυματίστηκε βαριά από τα θραύσματα ενός βαλλιστικού πυραύλου και νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση.
Η εξαιρετικά επιτυχημένη αντιπυραυλική επιχείρηση αεράμυνας από το Ισραήλ, τις ΗΠΑ και τους συμμάχους έδωσε ένα ισχυρό επιχείρημα στον Τζο Μπάιντεν να ζητήσει από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου να μην προχωρήσει το Ισραήλ σε ανταπάντηση στο Ιράν και να θεωρήσει την αποτυχία του ιρανικού καθεστώτος να πλήξει το Ισραήλ ως “νίκη”. Η ηγεσία του Ισραήλ όμως βρίσκεται σε δίλημμα. Από τη μια πλευρά η επίδειξη αυτοσυγκράτησης θα προσδώσει ισχυρό διεθνοπολιτικό κεφάλαιο, καθώς το Ισραήλ θα φανεί ως ο σώφρων και σοβαρός παράγοντας στην σύγκρουση. Από την άλλη πλευρά όμως, υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο η έλλειψη ισχυρής απάντησης από το Ισραήλ να εκληφθεί από το Ιράν ως ένδειξη αδυναμίας και ατολμίας.
Γεγονός πάντως είναι πως η ασύμμετρη επίθεση από το Ιράν δημιούργησε στρατηγικό και πολιτικό πλεονέκτημα υπέρ του Ισραήλ. Τη στιγμή που η κυβέρνηση Νετανιάχου ήταν στριμωγμένη άσχημα λόγω των πληγμάτων κατά αμάχων και μη κυβερνητικών οργανώσεων στη Γάζα, η ιρανική επίθεση συσπείρωσε τη Δύση στο πλευρό του Ισραήλ. Όπως είπε ο Ιορδανός Υπουργός Εξωτερικών στον Ιρανό πρέσβη στο Αμμάν, “με αυτό που κάνατε σταμάτησαν όλοι να μιλούν για τη Γάζα”. Οι νηφάλιοι παράγοντες μέσα στην ισραηλινή κυβέρνηση, όπως ο Υπουργός Άμυνας Γιοάβ Γκάλαντ, θεωρούν ότι η ιρανική επίθεση δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τον σχηματισμό μιας ευρύτερης συμμαχίας κατά της ιρανικής επιθετικότητας και του παλαιστινιακού εξτρεμισμού, που θα περιλαμβάνει και μετριοπαθείς αραβικές χώρες, όπως η Ιορδανία, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα. Αυτή η συμμαχία θα μπορούσε να αποτελέσει και το πλαίσιο των εγγυητριών δυνάμεων για την επόμενη ημέρα στη Γάζα.
Αυτού του είδους η στρατηγική θεώρηση όμως, προσκρούει στις επιδιώξεις των ακραίων φανατικών μέσα στην ισραηλινή κυβέρνηση, όπως ο Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ και ο Μπεζαλέλ Σμότριτς, οι οποίοι ζητούν επιτακτικά μια μαζική επίθεση κατά του Ιράν, θεωρώντας ότι πλέον υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για την τελική αναμέτρηση με το ιρανικό καθεστώς, “ακόμη και χωρίς την υποστήριξη των Αμερικανών”. Για αυτό και η τελική απόφαση που θα λάβει το Ισραήλ ως προς την απάντηση στην επίθεση του Ιράν αποτελεί κρίσιμης σημασίας για την πορεία της Μέσης Ανατολής ευρύτερα. Μια δυναμική ανταπάντηση από το Ισραήλ είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε έναν γενικευμένο περιφερειακό πόλεμο με απροσδιόριστο τελικό αποτέλεσμα, ενώ μια κίνηση “στρατηγικής υπομονής” ενδέχεται να οδηγήσει ακόμη και στο μέχρι πρόσφατα σχεδόν αδιανόητο μονοπάτι της τελικής διευθέτησης.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο iefimerida.gr.
Καταψηφίστηκε η πρόταση δυσπιστίας με 159 Όχι.
Ο Μητσοτάκης παραδέχθηκε ότι η Κυβέρνηση δεν επέδειξε τον απαιτούμενο ζήλο στο να ενημερώσει την κοινή γνώμη με επάρκεια για τις συνθήκες του δυστυχήματος και τις ενέργειες που έγιναν μετά το δυστύχημα. Άφησε άπλετο χώρο για να ριζώσουν θεωρίες συνομωσίας και να χαθεί σε μεγάλο βαθμό η εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης ως προς την ακεραιότητα των δικαστικών ενεργειών. Σε αυτό το σημείο έχει ευθύνη και η Δικαιοσύνη, η οποία πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει τρόπο προσέγγισης στην επικοινωνιακή διαχείριση των πολύ σημαντικών ποινικών υποθέσεων. Δεν γίνεται να κατακλύζονται τα ΜΜΕ με δεκάδες απίθανους ισχυρισμούς και η αρμόδια Εισαγγελία να κάνει την κωφάλαλη.
Αυτό που θα ήθελα να ακούσω και δεν άκουσα ήταν μια αναθεώρηση της στάσης της ΝΔ στην Εξεταστική Επιτροπή. Ο ανεκδιήγητος Μαρκόπουλος και η άρνηση κλήσης ανεπιθύμητων μαρτύρων ήταν η σπίθα που φούντωσε τη φλόγα της αμφισβήτησης της διάθεσης της ΝΔ για πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης.
Με περιέργεια περιμέναμε να ακούσουμε τον Μητσοτάκη στο ζήτημα του Βαγγέλη Μαρινάκη, ειδικά και μετά την αποπομπή των Παπασταύρου και Μπρατάκου. Και ήταν αναμενόμενα οξύς ο Πρωθυπουργός στις αναφορές του για τις προσπάθειες του μεγαλοεπιχειρηματία να παρεμβαίνει στη διακυβέρνηση της χώρας. Το μεγάλο όμως ζητούμενο είναι τι σημαίνουν στην πράξη αυτά τα λόγια.
Για τον Σύριζα και το ΠΑΣΟΚ ήταν μια ευκαιρία να δηλώσουν την παρουσία τους (διότι στα ουσιαστικά πολιτικά ζητήματα αγνοούνται) και να καβαλήσουν το κύμα της κοινωνικής δυσαρέσκειας για το δυστύχημα στα Τέμπη. Το αν θα αποκομίσουν εκλογικά οφέλη από αυτή τη διαδικασία θα το δούμε τις επόμενες εβδομάδες. Προσωπικά κρατώ μικρό καλάθι.
