Το μετέωρο βήμα του Ποταμιού

Σε υπαρξιακό ζήτημα έχει εξελιχθεί για το Ποτάμι το ζήτημα της ψηφοφορίας για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών στη Βουλή, καθώς όχι μόνο έχει διχάσει την κοινοβουλευτική του ομάδα αλλά θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό και το ίδιο του το μέλλον.

Είναι γνωστό ότι η ίδια η συγκρότηση του Ποταμιού το 2014 προήλθε από ανθρώπους με ανομοιογενή ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, καθώς το νεοπαγής αυτός πολιτικός σχηματισμός που ίδρυσε ο Σταύρος Θεοδωράκης προωθούσε σε μεγάλο βαθμό το αφήγημα του “τέλους των ιδεολογιών”. Έτσι βρέθηκαν στον ίδιο πολιτικό φορέα άνθρωποι που είχαν παλιότερα υποστηρίξει τη ΔΗΜΑΡ, το ΠΑΣΟΚ της εποχής του Κώστα Σημίτη, τη Δράση, ακόμη και τη Νέα Δημοκρατία. Για όσο διάστημα το βασικό πολιτικό διακύβευμα της χώρας ήταν η διαχείριση του Μνημονίου και των πολιτικών του, οι όποιες ιδεολογικές αντιθέσεις εντός του Ποταμιού καλύπτονταν από το καθολικό αίτημα για παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη και την ατζέντα για εκσυγχρονισμό του Κράτους, της Παιδείας κλπ. Μόλις όμως η τρέχουσα πολιτική κατάσταση άγγιξε ζητήματα που αφορούν στην εθνική ταυτότητα, την εξωτερική πολιτική και τα εθνικά συμφέροντα εκεί βγήκαν στην επιφάνεια οι εσωτερικές αντιφάσεις.

Σε αυτό το πλαίσιο έχει πολύ ενδιαφέρον ότι το Ποτάμι μπορεί απέφυγε τη διάλυση παρ' όλη την αντιφατική και παταγωδώς αποτυχημένη απόφαση του Σταύρου Θεοδωράκη να συμμετάσχει σε μια διαδικασία πολιτικής αναγέννησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά φαίνεται ότι δεν θα αποφύγει τη διάλυση λόγω της στάσης της ηγεσίας του στο ζήτημα της Συμφωνίας των Πρεσπών. Στη συνεδρίαση σήμερα της κοινοβουλευτικής του ομάδας αναμένεται να φανεί καθαρά το ρήγμα που υπάρχει αυτήν τη στιγμή στο κόμμα, με τους βουλευτές Γιώργο Αμυρά και Γρηγόρη Ψαριανό να τάσσονται κατά της υπερψήφισης της Συμφωνίας, τον Σπύρο Δανέλλη να είναι φανατικά υπέρ, τον Σπύρο Λυκούδη να αμφιταλαντεύεται γύρω από το Ναι, ενώ ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Γιώργος Μαυρωτάς να κλίνουν προς την υπερψήφιση.

Είναι κατανοητό να θέλει ένα κόμμα να φανεί συνεπές στις αρχές του, μια εκ των οποίων είναι και η επίλυση του Σκοπιανού μέσα από μια συμβιβαστική συμφωνία που θα περιλαμβάνει μια σύνθετη ονομασία και με τον όρο Μακεδονία. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι την ουσιαστική παροχή πολιτικής νομιμοποίησης στον Αλέξη Τσίπρα μέσω της υπερψήφισης της Συμφωνίας με οριακή πλειοψηφία, υπάρχει μια μεγάλη απόσταση. Στην πράξη η ψήφος υπέρ της Συμφωνίας αποτελεί διάσπαση της αντιπολίτευσης, καθώς θα είναι οι μόνες ψήφοι από αντιπολιτευτικό κόμμα που θα λάβει η Κυβέρνηση. Θα ήταν διαφορετικά ίσως τα πράγματα εάν βουλευτές και άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης σκόπευαν να υπερψηφίσουν τη Συμφωνία. Κανείς όμως βουλευτής του ΚινΑλ, της Νέας Δημοκρατίας και της Ένωσης Κεντρώων (δεν αναφέρω τη ΧΑ και το ΚΚΕ για ευνόητους λόγους) δεν πρόκειται να δώσει τη ψήφο του.

Εάν ο Σταύρος Θεοδωράκης ενδιαφέρεται πραγματικά για το συμφέρον της χώρας, θα μπορούσε να δηλώσει ότι δεν θα υπερψηφίσει τη Συμφωνία σε αυτή τη συγκυρία αλλά ότι θα την υπερψήφιζε μετά από τη διενέργεια πρόωρων εκλογών και αφού θα έχει εκφραστεί προηγουμένως ο ελληνικός λαός συνολικά για τη διακυβέρνηση. Μια νέα Κυβέρνηση θα μπορούσε να διαπραγματευθεί τη διόρθωση των προνοιών της Συμφωνίας και να υπηρετηθούν έτσι με τον βέλτιστο τρόπο τα εθνικά συμφέροντα και όχι απλά να πάρει ο Τσίπρας παράταση ζωής στην εξουσία.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα 'Φιλελεύθερος' στις 9 Ιανουαρίου 2019

Η εξαχρείωση της πολιτικής έχει μεγάλο κόστος

Τα πολιτικά γεγονότα των τελευταίων ημερών με τη διάλυση ουσιαστικά των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, τη μεταπήδηση βουλευτών και Υπουργών τους στην Κυβέρνηση Τσίπρα και οι υπόγειες διαδρομές του Μαξίμου για να εξασφαλίσει τις πολυπόθητες πλειοψηφίες των 151 ψήφων για τη διατήρηση του καθεστώτος στην εξουσία και την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών έχουν καταρρακώσει το επίπεδο της πολιτικής και έστειλαν τα χειρότερα δυνατά δείγμαta πολιτικής και άλλων ειδών συναλλαγής στην κοινωνία.

Το παράδειγμα που λαμβάνει η κοινωνία από την αήθη συμπεριφορά των πολιτευτών των ΑΝΕΛ και του βουλευτή του Ποταμιού Σπύρου Δανέλλη είναι το παράδειγμα μιας πολιτικής τάξης που λειτουργεί με αμοραλισμό, χωρίς αρχές και που το μόνο που διεκδικεί είναι υπουργικές θέσεις, οφίκια και βόλεμα στις παρυφές της κυβερνητικής εξουσίας. Άνθρωποι που πολιτεύθηκαν με σημαία την προστασία του ονόματος της Μακεδονίας, βρέθηκαν να ξεχνούν τις δεσμεύσεις και τις υποσχέσεις τους σαν να μην συμβαίνει τίποτε και να αλλάζουν στρατόπεδο με πρόφαση τη “σταθερότητα της Κυβέρνησης”. Πολιτικοί που ξεκίνησαν την πορεία τους από τη φιλοβασιλική Δεξιά καταλήγουν τώρα στη διεθνιστική Αριστερά. Άλλοι πολιτικοί που πολιτεύθηκαν με το ΠΑΣΟΚ και με το ξέσπασμα της κρίσης βρέθηκαν στους ΑΝΕΛ, μεταπηδούν στο Σύριζα και καταγγέλουν τώρα το ΠΑΣΟΚ ότι κατέστρεψε τη χώρα. Άλλος πολιτικός που διετέλεσε Υπουργός των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου, ισχυρίζεται τώρα ότι “πιέστηκε” να γίνει Υπουργός υπό τον Παπαδήμα για να ξεπλύνει το παρελθόν του και να καταλήξει άσπιλος στο Σύριζα. Βουλευτής του Ποταμιού αποφασίζει να στηρίξει την Κυβέρνηση και να εγκαταλήψει το κόμμα του, επειδή “αν δεν έπαιρνε ψήφο εμπιστοσύνης η Κυβέρνηση Τσίπρα δεν θα υπήρχε Συμφωνία των Πρεσπών”.

Όλα αυτά τα φαινόμενα πολιτικής σαπίλας έχουν τεράστιο κόστος για τη Δημοκρατία και τη χώρα. Η εξαχρείωση και εξαθλίωση της πολιτικής προκαλούν αηδία και απέχθεια στους πολίτες και αναζωπυρώνουν τα καταστροφικά στερεότυπα τύπου “όλοι ίδιοι είναι”, “γιατί να ψηφίσω, αφού όποιον και να ψηφίσω στο τέλος θα πουληθεί” και 'όλα είναι προαποφασισμένα και πουλημένα”. Οι “κωλοτούμπες” που προδίδουν τις αρχές βάσει των οποίων ψηφίστηκαν οι συγκεκριμένοι πολιτικοί λειτουργούν ως δηλητήριο στον οργανισμό του πολιτεύματος, διότι υπονομεύουν την ίδια την ουσία της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Όταν ένας ψηφοφόρος ρίχνει την ψήφο του σε έναν πολίτη για να αντιπροσωπεύσει συγκεκριμένες ιδέες και αρχές, επενδύει κάτι εξαιρετικά πολύτιμο για την ουσία του πολιτεύματος: την εμπιστοσύνη. Αν οι ψηφοφόροι εμπιστεύονται τους πολιτικούς για να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα και εκείνοι τελικά κάνουν τα ακριβώς αντίθετα, τότε η εμπιστοσύνη των πολιτών στη Δημοκρατία κλονίζεται ανεπανόρθωτα. Θα ρωτήσει βέβαια κάποιος καλοπροαίρετα “μα δεν μπορεί κάποιος να αλλάξει γνώμη μέσα σε 4 χρόνια;”. Η απάντηση είναι απλή: όταν διαβεβαιώνεις τους ψηφοφόρους σου ότι κάτι δεν θα το αποδεχθείς “ποτέ”, δεν δικαιολογείται η αλλαγή στάσης. Πόσω μάλλον όταν δεν έχουν αλλάξει κάθόλου οι συνθήκες που σε οδήγησαν να υποσχεθείς “ποτέ”.

Το φαινόμενο βέβαια του πολιτικού αμοραλισμού ήταν διαδεδομένο και τα προηγούμενα χρόνια πριν από την κρίση, όμως τότε η ευθύνη για τις αμοράλ κωλοτούμπες βάραινε κυρίως τους πολιτικούς ηγέτες και όχι τους βουλευτές. Το κόστος όμως αυτής της πρακτικής το ζήσαμε με δραματικό τρόπο τα τελευταία χρόνια. Στις αρχές του 2009 ο Υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης Καραμανλή διαβεβαίωνε ότι “η Οικονομία είναι θωρακισμένη” και το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ο υποψήφιος Πρωθυπουργός διαβεβαίωνε τον ελληνικό λαό πως “λεφτά υπάρχουν”. Λίγες μόνο εβδομάδες και μήνες αργότερα οι Έλληνες πολίτες άκουγαν εμβρόντητοι πως όχι μόνο η Οικονομία δεν είναι θωρακισμένη και πως λεφτά δεν υπάρχουν αλλά και πως θα πρέπει να υποστούν τη μεγαλύτερη οικονομική αφαίμαξη που έχει γίνει ποτέ σε δυτική χώρα. Αποτέλεσμα αυτής της εγκληματικής πολιτικής απάτης ήταν η γιγάντωση των αντιδημοκρατικών λαϊκιστικών κομμάτων αλλά και η δραματική και απειλητική εμφάνιση του νεοναζισμού.

Το τελευταίο αυτό φαινόμενο πολιτικού εκμαυλισμού έχει βέβαια έναν φυσικό αυτουργό και υποκινητή, διότι ουδείς πολιτευτής δεν εκμαυλίζεται και εξαχρειώνεται από μόνος του. Κύριος ένοχος και για αυτό το άθλιο και θλιβερό επεισόδιο υπονόμευσης του πολιτεύματος είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτός είναι εκείνος που ενορχήστρωσε την αποστασία των βουλευτών των ΑΝΕΛ και του Σπύρου Δανέλλη, με μόνο σκοπό την παραμονή για λίγους ακόμη μήνες στην εξουσία. Μια συνειδητή και κυνική δηλαδή απαξίωση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας με τη συγκρότηση Κυβέρνησης από ρετάλια, ώστε να εξασφαλιστεί η παραμονή στην πολύτιμη εξουσία. Θα ερωτούσε λογικά ένας ανυποψίαστος πολίτης “γιατί είναι τόσο σημαντική κ. Τσίπρα η παράταση της πρωθυπουργίας σας με αήθεις κοινοβουλευτικές πρακτικές;” και “αφού θεωρείτε ότι ο Σύριζα είναι πρώτο κόμμα και θα κερδίσετε τις εκλογές όποτε και αν αυτές γίνουν, τότε γιατί δεν προκηρύσσετε πρόωρες εκλογές για προστατεύσετε και το επίπεδο της Δημοκρατίας στα μάτια των πολιτών;”

Φυσικά δεν μπορούν να υπάρξουν απαντήσεις από τον Τσίπρα σε αυτά τα ερωτήματα, διότι γνωρίζει καλά ότι θα χάσει παταγωδώς στις εκλογές και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να εξαντλήσει κάθε ημέρα στην εξουσία για να προωθήσει τις άνομες επιδιώξεις του. Το δυστύχημα είναι ότι η χώρα θα πληρώσει βαρύ τίμημα για τον αμοραλισμό του Αλέξη Τσίπρα. Ελπίζω μόνο να μην είναι και μοιραίο.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος" στις 18/1/2019