Εντύπωση έχουν προκαλέσει ομολογουμένως το τελευταίο διάστημα ορισμένα θετικά σχόλια πολιτικών, στελεχών και προσωπικοτήτων της Κεντροαριστεράς για το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Ο άνθρωπος που καθύβρισε όσο κανείς άλλος την Κεντροαριστερά, που δεν είχε κανένα δισταγμό να στήσει προανακριτικές επιτροπές για στελέχη της με ψεύτικα στοιχεία, που οδήγησε τη χώρα στο χείλος της ασύντακτης εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη χρέωσε με τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια ευρώ ζημιά, έγινε ξάφνου “χαρισματικός άνθρωπος”, “συμπαθής” και “πολιτικός που πιάνει πουλιά στον αέρα”.
Επειδή τα σχόλια αυτά δεν ήρθαν από ανθρώπους αφελείς ή έχοντες χαμηλό πολιτικό κριτήριο, δημιουργείται εύλογα η απορία τι προκάλεσε αυτή τη μεταστροφή και σε τι αποσκοπούν αυτά τα θερμά λόγια. Κάποιοι σκέφτονται προεκλογικές συμπράξεις και ανταλλάγματα, κάποιοι άλλοι υποθέτουν στήριξη για κάποια συμφωνία με την Τουρκία και κάποιοι άλλοι με πιο συνωμοτική σκέψη βλέπουν μια προσπάθεια υπονόμευσης του Κινήματος Αλλαγής. Πιστεύω ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό και είναι ένας συνδυασμός των μακροπρόθεσμων προοπτικών του Αλέξη Τσίπρα ως πολιτικού και του τρόμου που έχει αρχίσει να κυριεύει μια μερίδα των ανθρώπων της Κεντροαριστεράς που διακατέχονται από το σύνδρομο της “δεξιοφοβίας”.
Στα μάτια αυτών των κεντροαριστερών ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι ο κυρίαρχος παίκτης του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς/Κεντροαριστεράς για τα επόμενα πολλά χρόνια, καθώς δεν θεωρούν ότι η Φώφη Γεννηματά μπορεί να ενσαρκώσει σε ικανοποιητικά βαθμό το ρόλο του ηγέτη της Κεντροαριστεράς. Προς το παρόν τη στηρίζουν για λόγους μίνιμουμ πολιτικής και κομματικής συνέπειας αλλά οι περισσότεροι θεωρούν ότι μετά τις εκλογές, το Κίνημα Αλλαγής θα διαλυθεί και ένα μεγάλο μέρος του θα συνταχθεί ή θα απορροφηθεί από το Σύριζα στα πλαίσια της δημιουργίας μιας “μεγάλης Αριστεράς”. Οι ιδεολογικές διαφορές μεταξύ Σύριζα και ΚινΑλ σχετικοποιούνται σε αυτό το πλαίσιο, καθώς υπάρχει η αντίληψη ότι “και ο Σύριζα πρέπει να μετακινηθεί προς τα κεντοαριστερά και το ΚινΑλ πρέπει να μετακινηθεί προς τα αριστερά”, οπότε “θα βρεθεί στην πορεία ο κοινός ιδεολογικός χώρος”.
Και ενώ οι, κατά τους “γεφυροποιούς”, ηγετικές ικανότητες του Τσίπρα είναι ο ένας λόγος για την όψιμη αγάπη προς το πρόσωπό του, ο άλλος αφορά στον τρόμο που έχει αρχίσει ήδη να κυριεύει το χώρο αυτό γύρω από μια επερχόμενη “δεξιά ηγεμονία” στη χώρα, η οποία, κατ' αυτούς πάντα, οφείλει να έχει απέναντί της έναν ισχυρό “αριστερό” πόλο.
Αυτό το σκεπτικό είναι εξαιρετικά πιθανό να είναι σε γνώση και του ίδιου του Τσίπρα, και πολλές από τις τελευταίες κινήσεις του δείχνουν ότι εξυπηρετούν μια τέτοια προοπτική. Ακόμη και η συνειδητή απώλεια του συνταγματικού όπλου του άρθρου 32 για πρόκληση πρόωρων εκλογών την άνοιξη του 2020 ενδέχεται να εντάσσεται σε ένα μακρόπνοο σχεδιασμό για “ομογενοποίηση” Σύριζα και ΚινΑλ σε βάθος τετραετίας.
Το μέλλον βέβαια θα δείξει εάν η Φώφη Γεννηματά και το ΚινΑλ θα αποτελέσουν τα εύκολα θύματα του Τσίπρα για τη διατήρησή του στο προσκήνιο της πολιτικής.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα 'Φιλελεύθερος' στις 19 Μαρτίου 2019
