Όπως κάθε σημαντικός πολιτικός, έτσι και ο Κώστας Σημίτης είχε φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς.
Κατέγραψε σημαντικές επιτυχίες, αλλά υπέστη και ήττες. Η ιστορία όμως θα γράψει ότι υπήρξε ο Πρωθυπουργός που έβαλε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και την Κύπρο στην ΕΕ.
Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις βραδιές με τον ΟΠΕΚ στο Κορακοχώρι και την ελληνική Προεδρία της ΕΕ.
Αιωνία η μνήμη.
Στέφανος Κασσελάκης από το Κέντρο Εκπαίδευσης Πυροβολικού στη Θήβα: “Έχω αποφασίσει να υπηρετώ την πατρίδα για όλη μου τη ζωή”.
↨
Καλή αρχή Στέφανε, διότι μέχρι τα 35 σου υπηρετούσες μόνο την τσέπη σου και απέφευγες τη στράτευση.
Δραματική παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα στο Συνέδριο του Σύριζα. Με ανακοίνωσή του αμφισβητεί ευθέως τον Κασσελάκη και του ζητά να προσφύγει στη βάση για να ανανεώσει την εμπιστοσύνη. “Αλλιώς οδηγούμαστε σε εκλογική αποτυχία”.
Ολόκληρη η ανακοίνωση του Αλέξη Τσίπρα εδώ:
“Στις 29 Ιούνη, μετά την εκλογική ήττα, πήρα μια δύσκολη αλλά επιβεβλημένη απόφαση.
Αποφάσισα να παραμερίσω για να περάσει ένα νέο κύμα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Ήθελα με τη στάση μου να προκαλέσω ένα ηλεκτροσόκ ανάταξης στον κλονισμένο οργανισμό του κόμματος, που βρέθηκε μπροστά σε μια απρόσμενη σε εύρος ήττα, ώστε να συνέλθει σύντομα.
Να ανανεωθεί, να αναστηλωθεί, να ανακάμψει και να οδηγηθεί ξανά και γρήγορα σε τροχιά αξιόπιστης και αποτελεσματικής αντιπολίτευσης και κυβερνητικής διεκδίκησης.
Πολλοί προσπάθησαν τότε να με μεταπείσουν, αλλά επέμεινα. Και δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για την επιλογή μου.
Έπραξα το ορθό και το ηθικά αλλά και πολιτικά επιβεβλημένο.
Με οδηγό πάντα τις ιδέες και τις αξίες που με παρακίνησαν από τα νεανικά μου χρόνια να ενταχθώ στην Αριστερά. Και με γνώμονα το καλό της παράταξης στην οποία αφιέρωσα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου.
Όλο αυτό το διάστημα, των σχεδόν οκτώ μηνών, τήρησα με ευλάβεια την επιλογή μου να παραμερίσω.
Δεν ήταν στάση σκοπιμότητας, ήταν στάση ευθύνης.
Ανέλαβα στο ακέραιο την ευθύνη της ήττας.
Ανέλαβα και την ευθύνη της αποχώρησης από τις κομματικές διεργασίες.
Την ευθύνη επίσης, να μην υποκύψω στις πιέσεις όλων όσοι μου ζητούσαν κατά καιρούς να παρέμβω, για «να σώσω το κόμμα», πολλοί γιατί το πίστευαν και ορισμένοι γιατί ήθελαν έτσι να εξυπηρετήσουν προσωπικές στρατηγικές.
Σήμερα μπροστά στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αναλαμβάνω μια ακόμη ευθύνη.
Όχι της ανέξοδης κριτικής.
Ούτε της εμπλοκής μου σε παίγνια εξουσίας.
Αλλά την ευθύνη να προειδοποιήσω για αυτό που βλέπω να έρχεται και πρέπει να αποτραπεί.
Την ευθύνη να πω την αλήθεια, όπως τη βλέπω και την αισθάνομαι.
Και να προτείνω λύση.
Το κόμμα μας βρίσκεται εδώ και καιρό σε παρατεταμένη και βαθιά κρίση.
Σε λιγότερο από τέσσερις μήνες, όμως, η χώρα οδεύει σε ευρωπαϊκές εκλογές.
Με την κυβέρνηση Μητσοτάκη να βλέπει τις πρώτες ρωγμές της πολιτικής της ηγεμονίας.
Σε συνθήκες καθεστωτικού αυταρχισμού και υπονόμευσης του κράτους δικαίου.
Σε συνθήκες συρρίκνωσης του πραγματικού εισοδήματος, αλλά και εκτίναξης των κερδών των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Σε συνθήκες δραματικής διεύρυνσης των ανισοτήτων, αλλά και κοινωνικών διεργασιών με τους αγρότες και τους φοιτητές στους δρόμους.
Θα υπάρξει, λοιπόν, σε αυτές τις συνθήκες, προοδευτική απάντηση στην κάλπη;
Θα διεκδικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τον ρόλο της αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης στη φθίνουσα ηγεμονία μιας αλαζονικής, αυταρχικής και διεφθαρμένης κυβέρνησης; Με επιμονή, ρεαλισμό, σοβαρότητα και αξιοπιστία;
Θα τελειώσει την Κυριακή των ευρωεκλογών η αλαζονεία του 41% ;
Θα ξεπροβάλει μια αχτίδα ελπίδας ;
Ή θα ξεπροβάλει η απειλή ενός μαύρου ορίζοντα -αυτού της ακροδεξιάς ;
Αυτά είναι τα κρίσιμα ερωτήματα, που θα έπρεπε όλους να μας απασχολούν.
Από τον πρόεδρο έως και κάθε μέλος και φίλο του κόμματος .
Όμως η εικόνα δεν είναι ότι μας απασχολούν αυτά.
Είναι σαν να έχουμε γυρίσει την πλάτη στην κοινωνία, αν και μιλάμε συνεχώς για την ανάγκη της ενίσχυσης των δεσμών μας με αυτή.
Αυτό που φαίνεται είναι μια εσωτερική διαπάλη που αφορά περισσότερο προσωπικές σκοπιμότητες και λιγότερο την κοινωνία.
Φαινόμενα ιδιοτέλειας, ναρκισσισμού, παραβίασης των αρχών της συλλογικότητας και της συντροφικότητας, έχουν παραλύσει τον κομματικό οργανισμό.
Με αποτέλεσμα η εικόνα που εκπέμπεται να είναι πως αδιαφορούμε για την κοινωνία και για το αποτέλεσμα της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης.
Αδιαφορούμε αν η κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί συνθήκες απουσίας αντιπολίτευσης, ανεξέλεγκτης διακυβέρνησης και άρα εν τέλει και κρίση δημοκρατίας.
Και η αδιαφορία αυτή δεν αφορά έναν, αφορά πολλούς.
Οι ηττημένοι των εσωκομματικών εκλογών έφυγαν ήδη από το κόμμα, επειδή έχασαν την μάχη για την ηγεσία του.
Αδιαφορώντας αν με τον πολυκερματισμό αυτός που κερδίζει είναι ο πολιτικός μας αντίπαλος.
Ο νικητής, φέρεται να ζητά λευκή επιταγή τριετίας, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στις ευρωεκλογές.
Προεξοφλώντας έτσι την εκλογική αποτυχία και αδιαφορώντας και αυτός για τις συνέπειές της.
Ενώ άλλοι διαφωνούν στο παρασκήνιο, αλλά σιωπηλά περιμένουν να έρθει η εκλογική αποτυχία, ώστε να του τη χρεώσουν.
Αδιαφορώντας για το τί αυτό θα σημαίνει για την παράταξη και τη χώρα.
Αν τα πράγματα είναι έτσι, δεν μπορώ ούτε να παραμείνω σιωπηλός, ούτε όμως και να παραβρεθώ σε ένα συνέδριο που έχει δρομολογηθεί ώστε να αγνοήσει τα κρίσιμα προβλήματα εν ονόματι μιας επίπλαστης αισιοδοξίας.
Ένα συνέδριο, όπου θα υποκριθούμε όλοι μαζί πόσο αγαπημένοι είμαστε και το κοινό θα μας χειροκροτήσει.
Όχι. Προσωπικά εμένα δεν μου λείπει ούτε το βήμα, ούτε το χειροκρότημα
Δεν είναι ώρα για χειροκροτήματα, αλλά για να ειπωθεί η αλήθεια.
Αν συνεχίσουμε έτσι, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στο κενό.
Και πρέπει να σοβαρευτούμε, να αλλάξουμε ρότα και να σκεφτούμε έξω από τα κλειστά όρια της εσωκομματικής διαπάλης, ποιος είναι και πρέπει να είναι ο ρόλος μας στην ελληνική κοινωνία. Και πώς μπορούμε να ανταποκριθούμε σ’ αυτόν.
Τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα προσέλθουν σήμερα στο συνέδριο με κύριο συναίσθημα την αγωνία για το κόμμα, την προοπτική της προοδευτικής παράταξης, το σήμερα και το αύριο της χώρας.
Με ιδιαίτερο σεβασμό σε αυτή την αγωνία, αλλά και με στόχο να την κάνουμε προωθητική δύναμη, η μόνη λύση είναι η απόλυτη πολιτική ειλικρίνεια.
Από όλους και για όλα.
Ο Πρόεδρος, έθεσε προχθές καθαρά θέμα εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του, στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας.
Και πιστεύω ορθώς το έπραξε.
Εκλέχτηκε χωρίς να προλάβει να διατυπώσει αναλυτικά τις θέσεις και το σχέδιό του.
Για να οδηγήσει το κόμμα στην επερχόμενη εκλογική μάχη πρέπει να είναι σαφές ότι διαθέτει, αυτήν την κρίσιμη στιγμή, την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας.
Μόνο που την ψήφο εμπιστοσύνης, οφείλει να τη ζητήσει από αυτούς που τον εξέλεξαν Πρόεδρο και όχι από την Πολιτική Γραμματεία.
Αντί να σερνόμαστε σε μια παρατεταμένη κρίση που οδηγεί με ακρίβεια σε νέα εκλογική συρρίκνωση, η μόνη διέξοδος είναι να δώσουμε εκ νέου το λόγο σε αυτούς που κρατήσανε και συνεχίζουν να κρατάνε όρθιο το κόμμα και τη παράταξή μας: Στα μέλη μας.
Έτσι, ο Στέφανος Κασσελάκης θα έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο, στην ως τώρα θητεία και στο πολιτικό του σχέδιο.
Όχι θέτοντας ερωτήματα, αλλά δίνοντας τις δικές του απαντήσεις.
Και όσοι έχουν άλλο σχέδιο, θα έχουν τη δυνατότητα να καταθέσουν τις απόψεις και τις υποψηφιότητές τους.
Τώρα ανοιχτά και δημοκρατικά.
Πριν μια νέα εκλογική αποτυχία μετατραπεί σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία και καταστεί αναπόφευκτη.
Αυτή φρονώ ότι είναι η μόνη καθαρή, έντιμη και δημοκρατική λύση στο γόρδιο δεσμό που έχουμε μπροστά μας.
Γιατί οι πρωτοβουλίες που έχουμε τώρα ανάγκη, είναι αυτές που θα δημιουργήσουν λύτρωση στο εσωτερικό, αλλά και τις προϋποθέσεις για μια ισχυρή πολιτική αντεπίθεση απέναντι στην συντηρητική παράταξη.
Δεν έχουμε το χρόνο με το μέρος μας.
Δεν έχουμε, συνεπώς, την πολυτέλεια να κρυφτούμε, την πολυτέλεια να μην πάρουμε άμεσες αποφάσεις.
Τέλος, σε ό,τι με αφορά, θέλω να καταστήσω για άλλη μια φορά σαφές:
Η ιστορία, ο λαός και η προοδευτική παράταξη με τίμησαν και με το παραπάνω.
Η μόνη μου φιλοδοξία σήμερα είναι να αγωνίζομαι στο πεδίο των ιδεών, για να ξαναγίνει η προοδευτική παράταξη ελπίδα για το λαό και την κοινωνία.
Και να αναλαμβάνω πάντα την ευθύνη να λέω με τόλμη αυτά που πιστεύω.”
«Μόνη λύση η προοδευτική διακυβέρνηση», έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές του περασμένου Μαΐου, ελπίζοντας σε ένα μέτωπο κατά της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Με βάση το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, ο τέως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να συμπήξει μια συμμαχία των κομμάτων της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς με σκοπό την ανάληψη της εξουσίας. Το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης ήταν τότε εντελώς αρνητικοί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αντιπροτείνοντας ένα θολό σχέδιο με κάποιο “τρίτο πρόσωπο” για Πρωθυπουργό. Το αποτέλεσμα όμως των εκλογών ακύρωσε με παταγώδη τρόπο τις διάφορες προτάσεις για αριστερή διακυβέρνηση.
Τρία γεγονότα όμως μετά τις εκλογές του Ιουνίου έχουν αναβιώσει αυτή τη συζήτηση. Πρώτον η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, δεύτερον η καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ και η σχετική άνοδος του ΠΑΣΟΚ, και τρίτον η νίκη του “μοντέλου Δούκα” στις εκλογές για τον Δήμο Αθηναίων. Είναι γεγονός ότι η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε έναν ισχυρό ανασταλτικό παράγοντα για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, λόγω κυρίως των τοξικών συγκρούσεων των ετών 2010-2019. Η αποχώρηση του ηττημένου τεσσάρων συνεχών εκλογικών αναμετρήσεων και η ανάδειξη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ενός ανθρώπου που δεν συμμετείχε στον ιερό πόλεμο κατά του “ΠΑΣΟΚ των μνημονίων” και την τοξική διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν λογικό να αμβλύνει κάπως τις αντιθέσεις. Η δε δημοσκοπική ισοπαλία ΣΥΡΙΖΑ/ΠΑΣΟΚ ή το ελαφρύ προβάδισμα του ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη πολιτική ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη προκαλούν έντονο σκεπτικισμό και δημιουργούν την ανάγκη ενός καινούργιου αφηγήματος. Η ανέλπιστη -για πολλούς- νίκη του Χάρη Δούκα στον Δήμο της Αθήνας και η αυτόματη σχεδόν αποδοχή του από πολλούς ψηφοφόρους της Αριστεράς, ακόμη και της Άκρας Αριστεράς, αναπτέρωσε σημαντικά τις ελπίδες στους θιασώτες του “αντιδεξιού μετώπου”.
Η απόσταση όμως από τα όνειρα και τα σχέδια μέχρι την πραγματοποίησή τους είναι πολύ μεγάλη. Το πρώτο εμπόδιο είναι ο κοντόφθαλμος αγώνας και του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ για κυριαρχία στον χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς. Οι ηγεσίες των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης βλέπουν τις ευρωεκλογές του Ιουνίου κυρίως ως ένα διαγωνισμό ισχύος και επιβεβαίωσης των ηγεσιών τους, και πολύ λιγότερο ως μια ευκαιρία για τη διαμόρφωση κοινών πολιτικών προτάσεων. Ενώ κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, όπως ο Χρήστος Σπίρτζης, κάνουν λόγο για συγχώνευση ή συνένωση των δύο κομμάτων, ο Νίκος Ανδρουλάκης άνοιξε τα χαρτιά του την περασμένη Τετάρτη ως προς την στρατηγική του ΠΑΣΟΚ για τις εθνικές εκλογές. Σύμφωνα λοιπόν με τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, η λύση “δεν είναι η συγκόλληση κομμάτων”, αλλά το “μοντέλο Δούκα”, με το οποίο θα υπάρξει ευρύ κάλεσμα προς όλες τις προοδευτικές δυνάμεις υπό τη σκέπη του ΠΑΣΟΚ.
Στον ΣΥΡΙΖΑ είναι περισσότερο απασχολημένοι με τις εσωκομματικές (αν)ισορροπίες ενόψει του Συνεδρίου που διοργανώνουν τον Φεβρουάριο, αν και ο Στέφανος Κασσελάκης δεν απέφυγε να επιτεθεί κατά του Νίκου Ανδρουλάκη και του ΠΑΣΟΚ, λέγοντας “πως γίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρητικά να συνδιαλλασσόταν με ένα κόμμα, το οποίο είναι υπερχρεωμένο στις τράπεζες και με έναν πρόεδρο ο οποίος είναι εκβιαζόμενος”, αφήνοντας έτσι υπονοούμενα για το περιεχόμενο της παρακολούθησης του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ από την ΕΥΠ το 2022.
Πέρα όμως από τους διαγκωνισμούς ανάμεσα στις ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, το βασικό πρόβλημα των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι η αδυναμία συγκρότησης μιας ρεαλιστικής και πειστικής πρότασης εξουσίας, η οποία θα μπορούσε να αμφισβητήσει την πολιτική ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Παρότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας πλήττεται σοβαρά από τον πληθωρισμό και το υψηλό κόστος διαβίωσης, η Κυβέρνηση έχει καταφέρει να προηγείται στις δημοσκοπήσεις με πολύ μεγάλη απόσταση από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης κερδίζει με τεράστια διαφορά στο ερώτημα για την καταλληλότητα στην πρωθυπουργία.
Το μεγαλύτερο όμως εμπόδιο στα σχέδια της αντιπολίτευσης είναι ο εκλογικός νόμος και οι προβλέψεις για το μπόνους. Ένας συνασπισμός των κομμάτων της Αριστεράς θα είχε πολύ περιορισμένες δυνατότητες απορρόφησης του μπόνους, καθώς ο εκλογικός νόμος λαμβάνει υπόψιν τον μέσο όρο των κομμάτων του συνασπισμού και όχι το άθροισμα των ποσοστών τους. Στην πράξη δηλαδή, η μόνη περίπτωση για αριστερή διακυβέρνηση θα είναι να ξεπεράσουν σε ψήφους την Νέα Δημοκρατία είτε το ΠΑΣΟΚ είτε ο ΣΥΡΙΖΑ είτε οι δύο μαζί ως ενιαίο κόμμα. Κάτι που υπό τις παρούσες συνθήκες φαντάζει ακόμη αρκετά μακρινό.
Παρότι οι έξι μήνες που μας χωρίζουν από τις ευρωεκλογές δεν είναι ιδιαίτερα μικρό διάστημα, εν τούτοις είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν μέχρι τότε οι πολιτικοί συσχετισμοί. Ακόμη όμως και το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών εκλογών δεν θα μπορεί να εκληφθεί ως πρόκριμα για το τι μπορεί να συμβεί στις εθνικές εκλογές σε τρία χρόνια. Ο Νίκος Ανδρουλάκης και ο Στέφανος Κασσελάκης έχουν θέσει ψηλά τον πήχη των προσδοκιών για τα κόμματά τους, αλλά ο δρόμος για να πείσουν την κοινωνία ότι διαθέτουν μια ουσιαστική εναλλακτική πολιτική πρόταση είναι ακόμη πολύ μακρύς.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο iefimerida.gr.
Στην πολιτική ιστορία υπάρχει ένα σκληρό αξίωμα, από την εποχή του Περικλή ακόμη, πως κάποιοι άνθρωποι θα είναι μπροστά από την εποχή τους και μόνον μετά θάνατον θα υπάρξει κάποια αναγνώριση της αξίας τους.
Ένας τέτοιος άνθρωπος υπήρξε στα χρόνια της μεταπολίτευσης ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Εάν έπρεπε να προσωποποιήσουμε την έννοια του προοδευτικού πολιτικού, ο Παπαγιαννάκης είναι το ιδανικό παράδειγμα. Και όχι μόνο σε ελληνικό επίπεδο, αλλά σε πανευρωπαϊκό.
Εδώ σε άρθρο του τον Μάιο του 1979 στο αριστερό περιοδικό "Πολίτης" περιγράφει τον φτηνό αντιευρωπαϊσμό εκείνης της εποχής, σε σχέση με την απόφαση για ένταξη της Ελλάδας στην (τότε) ΕΟΚ.
Αυτόν τον άνθρωπο τον υπονόμευσε με άθλιες μεθοδεύσεις ένας αριβίστας που τώρα ασχολείται με επενδύσεις σε ακίνητα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κώστα Τσαούση για τη δημοσίευση.
Στην πολιτική ιστορία υπάρχει ένα σκληρό αξίωμα, από την εποχή του Περικλή ακόμη, πως κάποιοι άνθρωποι θα είναι μπροστά...
Posted by Yannis Koutsomitis on Friday, 29 May 2020
 |
| Ο Σταύρος Τσακυράκης σε μια από τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του στις 31 Ιανουαρίου 2018 σε εκδήλωση του "Κύκλου Ιδεών" [φωτό: Γιάννης Κουτσομύτης] |
1. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ στήνουν ένα δικομματικό σκηνικό πόλωσης επιδιώκοντας να συσπειρώσουν δυνάμεις και να αποδυναμώσουν το Κίνημα Αλλαγής. Η παρέμβαση της Προέδρου του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής του Κινήματος Αλλαγής Φώφης Γεννηματά, με τα σαφή και αυστηρά μηνύματα που έστειλε προς όλες τις κατευθύνσεις, είναι η απάντηση στην προσπάθεια κάποιων να στήσουν αυτό το δικομματικό σκηνικό πόλωσης σε βάρος του ζωτικού χώρου του Κινήματος. Δεν θα τους περάσει , δεν θα τους αφήσουμε. Το πώς και ποιοί προσπαθούν να στήσουν «πόλεμο» φάνηκε περίτρανα και από τα πρωτοσέλιδα των φιλικών εφημερίδων της κυβέρνησης την επομένη (Παρασκευή) της παρέμβασης της Προέδρου. Φαίνεται επίσης και από τις παρεμβάσεις «καρμπόν» κυβερνητικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν επιχειρείται να εμφανιστεί ότι ο κ.Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ σταδιακά γίνονται σοσιαλδημοκράτες, ενώ ο Κ.Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν είναι δεξιοί αλλά έχουν μετατραπεί σε φιλελεύθερους που εκφράζουν το χώρο του Κέντρου. Η διμέτωπη αυτή επίθεση από δεξιά και αριστερά έχει ως στόχο τη συνέχιση της λεηλασίας του χώρου ώστε να μην του επιτρέψει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Τον τελευταίο καιρό η έμφαση δίνεται στην άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταβληθεί ή μεταβάλλεται σταδιακά σε ένα σοσιαλδημοκρατικό ευρωπαϊκό κόμμα και επομένως μπορεί να υπάρξει σύγκλιση με την ελληνική κεντροαριστερά και συνεργασία με το Κίνημα Αλλαγής που την εκπροσωπεί πολιτικά. Η συζήτηση αυτή είναι φανερό ότι προωθείται, κατά κύριο λόγο από το Μαξίμου, μέσω των προπαγανδιστικών μηχανισμών του, φιλικών του πολιτικών κύκλων και προσώπων του ευρύτερου χώρου. Στόχος των εμπνευστών αυτής της υποτιθέμενης μετάλλαξης του κ. Τσίπρα, είναι η εμφάνισή του τώρα ως έναν σοβαρό πολιτικό που ξεπέρασε πλέον τις παιδικές πολιτικές αρρώστιες ( που μας στοίχησαν 200δις) και τώρα με την αποδοχή και των ευρωπαίων εταίρων μπορεί να ηγηθεί του συνόλου της Κεντροαριστεράς ώστε να παραμείνει στο πολιτικό παιχνίδι και γιατί όχι στην κυβερνητική εξουσία μετεκλογικά. Προϋπόθεση για την επιτυχία αυτού του σχεδιασμού αποτελεί είτε η δορυφοριοποίηση του Κινήματος Αλλαγής είτε η διάσπαση και διάλυσή του. Γι΄ αυτό έχουμε ανοιχτό μέτωπο απέναντι σε αυτή την εκστρατεία. Ο βασικός στόχος είμαστε εμείς. Από την κατά μέτωπον επίθεση προσπαθεί τώρα να αποτρέψει τις διαρροές λέγοντας ότι “είμαστε συγγενείς και θα συνεργαστούμε”. Το ζήτημα αυτό θα το έχουμε μπροστά μας όλο το επόμενο διάστημα.
2. Από πού μπορεί κανείς να συμπεράνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη του ή ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, έχουν μετακινηθεί πολιτικά στην Κεντροαριστερά; Υπάρχει έστω μία δήλωση, μία αναφορά τους, μία ομιλία τους στην οποία να λένε ότι γι’ αυτούς η περίοδος της επαναστατικής γυμναστικής τελείωσε και έγιναν πλέον σοσιαλδημοκράτες; Δεν υπάρχει καμία. Αντίθετα συνεχίζουν με κάθε ευκαιρία να λένε πως είναι αριστεροί και μάλιστα ορισμένοι πολύ αριστεροί! Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και σκοπεύει να παραμείνει.
3. Τους κάνει κεντροαριστερούς ευρωπαϊστές η συμμετοχή (ως παρατηρητή) του κ. Τσίπρα στις συνόδους των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, που για τους δικούς τους λόγους και σκοπιμότητες (κακώς) τον καλούν. Όχι βέβαια, αυτό τους κάνει απλώς καιροσκόπους, αφού ούτε έχουν ζητήσει να ενταχθούν στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα ούτε και στην ομάδα ευρωπαίων Δημοκρατών Σοσιαλιστών. Ο κ.Τσίπρας ξέρει ότι δίχως αναφορά στους Σοσιαλδημοκράτες δεν θα έχει κανένα ισχυρό σύμμαχο στην Ευρώπη. Από την άλλη οι Σοσιαλδημοκράτες τον χρησιμοποιούν για να απευθυνθούν στο αριστερό κοινό των χωρών τους το οποίο αγνοεί τι εστί ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας. Οι Σοσιαλδημοκράτες θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα. Γι΄ αυτό συνεργάζονται με την κυβέρνησή της. Η ισχυροποίηση του Κινήματος Αλλαγής, που είναι ο εταίρος τους στην Ελλάδα και η ανατροπή των συσχετισμών υπέρ του, είναι κάτι που θα υποδέχονταν με ιδιαίτερη χαρά.
4. Τους κάνει μήπως σοσιαλιστές και αριστερούς, η τρίχρονη και πλέον, αρμονική κυβερνητική συμβίωση τους με τον Πάνο Καμμένο και τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ; Ποιο αριστερό ή σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο συνεργάστηκε και συμμάχησε κυβερνητικά με μια από τις πιο μαύρες εκφράσεις της Δεξιάς;…Ποτέ, πουθενά και κανένας. Αντιθέτως από την πρώτη στιγμή είχαν εκφράσει τη δυσαρέσκειά τους. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν την παγκόσμια πρωτοτυπία και δεν ντρέπονται γι’ αυτό. Αυτό αποδεικνύει πως ό ΣΥΡΙΖΑ ούτε καν τις αρχικές ιδρυτικές του δεσμεύσεις δεν τηρεί και έχει πλέον μεταβληθεί σε έναν άκρως λαϊκίστικο πολιτικό οργανισμό όπου κυριαρχεί ο κυνισμός, ο αμοραλισμός και η με κάθε τρόπο και μέσο επιδίωξη για παραμονή στην εξουσία.
5. Για τον Πρόεδρο της Ευρωομάδας των Σοσιαλιστών και Σοσιαλδημοκρατών (S&D), Ούντο Μπούλμαν, που κάλεσε τα προοδευτικά πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα να ενώσουν τις δυνάμεις τους «στο δρόμο για το μέλλον της χώρας και να απομακρυνθούν από τη δεξιά»: Ο κ.Μπούλμαν είναι στέλεχος του SPD. Aς πει στο κόμμα του να αποχωρήσει από την κυβέρνηση με τη Μέρκελ. Ξεχάσαμε ότι ο κ.Τσίπρας έπαιρνε τηλέφωνο τον Σούλτς και του ζητούσε να κάνει κυβέρνηση με τη Μέρκελ.
6. Σε καμιά περίπτωση λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε έχει δείξει στοιχεία ή διάθεση μετασχηματισμού του σε ένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Εξακολουθεί να αυτοπροσδιορίζεται ως κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς (παρότι συγκυβερνά με ένα κόμμα της ακροδεξιάς) και παρότι εφαρμόζει τις πιο σκληρές μνημονιακές πολιτικές δηλώνει ότι δεν πιστεύει σε αυτές. 'Όσο αντιφατικό κι αν φαίνεται αυτό, δικαιολογεί στα μάτια ενός τμήματος των οπαδών του τις κυβερνητικές επιλογές υποστηρίζοντας ότι του επιβάλλονται κι ότι θα τις αναιρέσει στην πρώτη ευκαιρία. Άρα είναι περίπου προδιαγεγραμμένο και πως θα πορευθεί όταν θα βρεθεί στην αντιπολίτευση.
7. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει στον ιδεολογικό και πολιτικό χώρο της δημοκρατικής αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας. Άλλωστε σχεδόν όλες οι Ανανεωτικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που υπήρχαν στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ έχουν αποχωρήσει σταδιακά πολύ πριν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία. Είναι ένα κόμμα βαθιά λαϊκιστικό, με νεοκομμουνιστικές – τριτοδιεθνιστικές αναφορές και ολοκληρωτικού τύπου αντιλήψεις, πολύ πέραν από τις αξίες του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, εχθρικό στις θεσμικές λειτουργίες της φιλελεύθερης αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το αποδεικνύει αυτό με την εχθρότητα απέναντι στην διαφορετική πολιτική άποψη, την εμφυλιοπολεμική ρητορεία και την προσπάθεια του με κάθε δυνατό τρόπο και απίθανες επινοήσεις να ελέγξει την ελεύθερη ενημέρωση τις παρεμβάσεις του στη Δικαιοσύνη και την πλήρη καταστρατήγηση της αρχής της διάκρισης των εξουσιών. Η άποψη "έχουμε την κυβέρνηση αλλά δεν έχουμε την εξουσία", παραπέμπει στη σταλινική παράδοση και όχι στις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
8. Υπάρχουν πράγματι μερικά στελέχη στον ΣΥΡΙΖΑ που οι απόψεις τους είναι κοντά σε αυτές τις ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Είναι ισχνή μειοψηφία και δεν υπάρχουν καν ως ορατή τάση. Η ταυτότητα του χώρου καθορίζεται από την ηγεσία. Και η ηγετική ομάδα (Τσίπρας, Παππάς, Τζανακόπουλος, Σκλουρλέτης) κάθε άλλο παρά από σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις εμφορείται. Επίσης η εσωκομματική αντιπολίτευση (“53”, Ν. Φίλης) από αριστερή σκοπιά ασκεί κριτική στον κ.Τσίπρα και την κυβέρνηση κι όχι από σοσιαλδημοκρατική.
9. Το γεγονός ότι ο Αλ. Τσίπρας έχει αλλάξει παρέες στην Ευρώπη δεν σημαίνει ότι έχει αλλάξει και το βασικό πυρήνα των αντιλήψεών του. Κι αυτό φαίνεται στους τομείς που δεν εμπίπτουν στις μνημονιακές υποχρεώσεις. Αντί για μια σύγχρονη, αξιοκρατική διοίκηση ο ΣΥΡΙΖΑ στήνει το δικό του πελατειακό κράτος. Διέπεται από ολοκληρωτικές αντιλήψεις στον τρόπο που προσεγγίζει τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ. Στην Παιδεία, αντί για βήματα εκσυγχρονισμού επιστρέφουμε σε ρυθμίσεις που απηχούν ιδεολογικά στερεότυπα της δεκαετίας του '80.
10. Ο κύριος στρατηγικός αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ, λαμβάνοντας υπόψη πως η ήττα τους στις επόμενες εκλογές είναι περίπου βέβαιη, δεν είναι σήμερα η ΝΔ. Είναι η κεντροαριστερά και πολιτικός χώρος που την εκφράζει, το Κίνημα Αλλαγής. Αυτό τον πολιτικό χώρο είναι που λεηλάτησε τα προηγούμενα χρόνια για να έρθει στην εξουσία, την επιρροή αυτού του χώρου θέλει να απομειώσει τώρα με κάθε τρόπο. Άλλοτε με επιθέσεις φιλίας άλλοτε με επιθέσεις λάσπης. Αν η κεντροαριστερά και το προοδευτικό κέντρο που σήμερα εκφράζονται με το Κίνημα Αλλαγής συνεχίσουν την ανοδική τους πορεία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγηθεί σε πανωλεθρία και η ήττα του θα είναι στρατηγική. Τα πάντα θα κριθούν από το αποτέλεσμα της πολιτικής μάχης που θα δοθεί σε αυτό τον χώρο και αυτό θα αποβεί κρίσιμο για την πορεία της χώρας.
