Πλήρης ήταν η αποτυχία του Αλέξη Τσίπρα στις Βρυξέλλες στην προσπάθειά του να αποσπάσει δέσμευση των Ευρωπαίων δανειστών για άμεση ρύθμιση του ελληνικού χρέους μέχρι τις αρχές του 2017.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η Άγγελα Μέρκελ ήταν αρνητική και παρέπεμψε τον Τσίπρα στο Eurogroup, όπου κυριαρχούν ο Σόιμπλε και ο Ντάισελμπλουμ, οι οποίοι είναι αρνητικοί στην άμεση εφαρμογή των μεσομακροπρόθεσμων μέτρων ρύθμισης του χρέους προτού η Ελλάδα εφαρμόσει πλήρως το Μνημόνιο. (Ο Σόιμπλε δε είναι αρνητικός ακόμη και για το 2018)
Όσον αφορά τον “φίλο” Ολάντ, αυτός ήταν μεν θετικός στην ανάγκη ρύθμισης του χρέους αλλά είπε ότι αυτό θα είναι “το επόμενο βήμα” μετά την εφαρμογή από την Ελλάδα των μεταρρυθμίσεων που έχουν συμφωνηθεί. Άρα, πρώτα εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και μετά συζήτηση για τη ρύθμιση του χρέους.
Όλα αυτά βέβαια ήταν απολύτως αναμενόμενα. Γνωρίζοντας πολύ καλά τις απόψεις και τις θέσεις που υπάρχουν στη Γερμανική Κυβέρνηση και τη Μπούντεσταγκ για το θέμα, γράφω από τον Αύγουστο ότι αυτή η στρατηγική του Τσίπρα είναι καταδικασμένη σε απόλυτη αποτυχία.
Γιατί επέλεξε ο Τσίπρας μια αδιέξοδη στρατηγική;
Το ερώτημα είναι γιατί αποφάσισε να ακολουθήσει αυτήν τη στρατηγική;
Πίστευε ότι θα τους πείσει; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μετά τα γεγονότα του 2015 δεν μπορεί ακόμη να καταλάβει τους “αντιπάλους” του.
Οπότε οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι το έκανε γνωρίζοντας συνειδητά ότι θα αποτύχει. Και τα κίνητρα για μια συνειδητή αποτυχία μπορεί να είναι δυο:
α) Να δείξει “στο λαό ότι προσπαθεί σκληρά ακόμη και αν αποτυγχάνει και δεν εγκαταλείπει το ζήτημα όπως οι προηγούμενοι”
β) Να οδηγήσει τις σχέσεις με την Ευρωζώνη στα άκρα για να δρομολογήσει μια δήθεν “οριακή” έξοδο, η οποία όμως μπορεί να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ.
Πολύ φοβούμαι ότι έχει επιλέξει το δεύτερο.
No comments:
Post a Comment