Πέρα από την ουσία και το περιεχόμενο της συμφωνίας μεταξύ Τσίπρα και Ζάεφ, με την οποία μπορεί κάποιος να διαφωνεί ή να συμφωνεί, ο συνολικός σχεδιασμός χτίστηκε και από τις δυο πλευρές με βασικό γνώμονα το στρίμωγμα των πολιτικών τους αντιπάλων στην εσωτερική πολιτική σκηνή.
Η φόρμουλα της τμηματικής έγκρισης της συμφωνίας από το Κοινοβούλιο και τους πολίτες της ΠΓΔΜ δημιουργεί αφ' ενός πολλούς αστάθμιτους παράγοντες ως προς την τελική ολοκλήρωση της συμφωνίας, αφ' ετέρου όμως λειτουργεί ως ένα πολύ βολικό πολιτικό άλλοθι για τον Πάνο Καμμένο και τον Ζόραν Ζάεφ, μεταθέτοντας την ευθύνη από πάνω τους.
Ο τρόπος και η χρονική αλληλουχία εφαρμογής της συμφωνίας φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχει ενορχηστρωθεί με πολύ οργανωμένο τρόπο από τις δυο διαπραγματευτικές ομάδες. Ο Ζάεφ παίρνει το καρότο που χρειάζεται για να δείξει στην κοινή γνώμη των Σκοπίων ότι “ανοίγει την πόρτα του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης” για τη χώρα του, βγάζοντας τη χώρα του από την πολιτική περιθωριοποίηση. Παράλληλα μεταφέρει την ευθύνη της τυχόν απόρριψης της συμφωνίας στο αντίπαλο κόμμα VMRO-DPMNE και τον Πρόεδρο Ιβάνωφ, θέτοντάς τους προ του διλήμματος “ή συμφωνείτε ή αφήνετε τη χώρα έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ”. Ενώπιον του ίδιου διλήμματος θα τεθούν και οι Σκοπιανοί πολίτες, καθώς θα πρέπει να αποδεχθούν ή να απορρίψουν τη συμφωνία “Τσίπρα-Ζάεφ” όπως είναι, take it or leave it.
Ο Τσίπρας από τη μεριά του βγάζει από τη μέση ένα δύσκολο θέμα που του προκαλούσε σοβαρές πιέσεις σε ευρωπαϊκό και ελληνοαμερικανικό επίπεδο και δημιουργεί για τον εαυτό του προς τη διεθνή κοινότητα την εικόνα του “σοβαρού και τολμηρού ηγέτη”. Παράλληλα επιτυγχάνει την επιβίωση της αφύσικης συμμαχίας του Σύριζα με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, καθώς στη σφαίρα της πολιτικής απάτης στην οποία κινείται το κόμμα του Πάνου Καμμένου, η Κυβέρνηση μπορεί να δεσμεύεται διεθνώς για ένα μείζονος σημασίας ζήτημα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφαλείας με το οποίο εκείνοι “διαφωνούν κάθετα” αλλά εκείνοι να στηρίζουν την Κυβέρνηση “αφού η συμφωνία δεν θα εγκριθεί τελικά από τον λαό και τη Βουλή των Σκοπίων”. Μέχρι να έρθει δε η στιγμή να φανεί αν αυτή η πρόβλεψη του Καμμένου γίνει πραγματικότητα, ο κρίσιμος πολιτικός χρόνος θα έχει παρέλθει, και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Πρόκειται για μια χυδαία μορφή πολιτικού αμοραλισμού.
Το τελικό όμως αποτέλεσμα όλων αυτών των κυνικών χειρισμών είναι πως και ο Τσίπρας, και ο Ζάεφ και ο Καμμένος βολεύονται στα πολιτικοεκλογικά τους παιγνιδάκια και μεταφέρουν τον μουτζούρη στο λαό της ΠΓΔΜ και το VMRO-DPMNE. Έτσι ασκείται η πολιτική στα Βαλκάνια.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος στις 13/6/2018
No comments:
Post a Comment