Μεγάλες διαστάσεις έχει πάρει στη χώρα η δημόσια συζήτηση για το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ. Γνώμες, προτάσεις, αντιπροτάσεις, αντιπαραθέσεις και συνεχές πινγκ-πονγκ στη μετάθεση των ευθυνών για τον επικείμενο επώδυνο εθνικό συμβιβασμό.
Σχεδόν όλες όμως οι προτάσεις που κατατίθενται στο δημόσιο διάλογο διεξάγονται στο κενό διότι δεν λαμβάνουν υπόψη τον πρωταρχικό και κύριο λόγο που η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να συμβιβαστεί με τα Σκόπια και μάλιστα πριν τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούλιο. Ο πρωταρχικός αυτός λόγος δεν είναι η προφανής ανάγκη η ομαλοποίηση μιας ιδιαιτέρως προβληματικής κατάστασης σε μια περιοχή ζωτικών εθνικών συμφερόνων αλλά είναι νομικός, αφορά στο διεθνές δίκαιο και εστιάζεται στην καταδίκη της Ελλάδας από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την άρνησή της (“βέτο”) να δεχθεί την είσοδο της πΓΔΜ με την προσωρινή της ονομασία στη Βορειοατλαντική Συμμαχία.
Η καταδίκη αυτή στις 5 Δεκεμβρίου 2011 δεν είναι μια απλή ρητορική καταδίκη, αλλά έχει γεννήσει συγκεκριμένα νομικά αποτελέσματα με βάση το διεθνές δίκαιο και καθορίζει καταλυτικά το πλαίσιο εντός του οποίου μπορεί να δομηθεί η εθνική διαπραγματευτική θέση. Η απόφαση-κόλαφος δε της Χάγης υπεισέρχεται και στην ουσία της υπόθεσης για την ονομασία και κρίνει σαφώς ότι η ελληνική εμμονή σε ονομασία χωρίς καμμία αναφορά στον όρο “Μακεδονία” αποτελεί κακόπιστη πρακτική στις διαπραγματεύσεις.
Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι εάν δεν υπάρξει συμφωνία μέχρι τον Ιούλιο και η Ελλάδα εμποδίσει ξανά τον Ιούλιο την είσοδο της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, οι συνέπειες για τη χώρα θα είναι δυσμενέστατες και μη αναστρέψιμες. Εκτός από την επιβολή συγκεκριμένων κυρώσεων, η Ελλάδα θα βιώσει την κατάρρευση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995 με δική της υπαιτιότητα, μιας συμφωνίας που υπέχει θέση διεθνούς συνθήκης με βάση την απόφαση της Χάγης. Η πλέον πιθανή εξέλιξη μετά από αυτό θα είναι μια απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που θα δρομολογεί την αναγνώριση της πΓΔΜ από τον ΟΗΕ με την ονομασία “Δημοκρατία της Μακεδονίας”. Αυτό θα είναι και το τέλος αυτής της πολύ δυσάρεστης υπόθεσης για τα εθνικά συμφέροντα.
Η Ελλάδα θα έχει πετύχει βέβαια τον αποκλεισμό των Σκοπίων από το ΝΑΤΟ αλλά το αντάλλαγμα θα είναι καταστροφικό για τη χώρα. Η Ελλάδα θα μπει ξανά στο δίλημμα να διακόψει τις διπλωματικές της σχέσεις με τα Σκόπια και να ξαναεπιβάλλει το αλήστου μνήμης εμπάργκο του 1994 προβάλλοντας τη γελοία πρόφαση του “κινδύνου πολέμου” για να αποφύγει την καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Θα βιώσει δηλαδή η χώρα μια κατάσταση διεθνούς εξευτελισμού και απώλειας και της τελευταίας ρανίδας goodwill που έχει απομείνει στο διεθνές της status.
Είναι λοιπόν προφανές ότι η Ελλάδα είναι νομικά με την πλάτη στον τοίχο αυτήν τη στιγμή. Δεν μπορεί να επιτύχει συμβιβασμό που δεν θα περιέχει και τον όρο “Μακεδονία” και δεν μπορεί να εκβιάσει ξανά με βέτο για το ΝΑΤΟ τον Ιούλιο στις Βρυξέλλες. Η μόνη άλλη διέξοδος θα ήταν να αποδεχθεί την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ ως πΓΔΜ υπαναχωρώντας σε μια διαμορφωμένη εθνική θέση. Καμμία σοβαρή Κυβέρνηση δεν θα τολμούσε μια τέτοια υποχώρηση.
Άρα προς τι η όλη ασάφεια στη δημόσια σφαίρα; Απλά και μόνο επειδή η πολιτική τάξη και τα ΜΜΕ δεν τολμούν να πουν ανοικτά στους πολίτες το ποιά πραγματικά είναι τα διαπραγματευτικά όρια της χώρας. Αντ' αυτού παρευλαύνουν καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα διάφοροι επίδοξοι ονοματοδότες που επιχειρηματολογούν σε κενό αέρος.
Η κοινωνία οφείλει να γνωρίζει λοιπόν την αλήθεια. Ή συμβιβασμός και συμφωνία μέχρι τον Ιούλιο εντός του πλαισίου της έως τώρα διαμορφωμένης εθνικής διαπραγματευτικής θέσης ή εξευτελιστική ήττα διεθνούς και ιστορικού επιπέδου.
Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης:
Στην αρχαία Μακεδονία ανήκε μόνο ένα μικρό μέρος της σημερινής ΠΓΔΜ' η Πελαγονία (Μοναστήρι, Γευγελή, Στρώμνιτσα) κ.α. Τα υπόλοιπα εδάφη της χώρας αυτής ανήκαν στην Παιονία και τη Δαρδανία.
ReplyDeleteΌσον αφορά το ψευδεπίγραφο 'Μακεδονικό" έθνος, θα μπορούσα να δεχτώ συμβιβασμό ως προς το όνομα της γειτονικής χώρας, αλλά με κάποιους πολύ συγκεκριμένους όρους:
α) Να δηλώσουν (οι Σκοπιανοί) ότι το Μακεδονικό έθνος (έτσι όπως θέλουν να ονομάζουν το έθνος τους) είναι ένα σλαβικό έθνος, το οποίο σχηματίστηκε τους τελευταίους δύο αιώνες, αφότου αποσπάστηκε από το ευρύτερο βουλγαρικό έθνος,
β) Να δηλώσουν ότι δεν έχουν ουδεμία σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες, οι οποίοι ήταν Έλληνες,
γ) Να αφαιρέσουν κάθε αλυτρωτική αναφορά από το Σύνταγμα τους.
Ας δούμε κάτι. Ο Ηρόδοτος είχε πει ότι έθνος είναι ένα σύνολο ανθρώπων οι οποίοι έχουν κοινή καταγωγή, κοινή θρησκεία, κοινή γλώσσα και κοινούς τρόπους/ήθη κ.τ.λ. Μετά τη Γαλλική επανάσταση, ο όρος "έθνος" πήρε μία κάπως διαφορετική σημασία, δηλαδή έθνος πλέον σήμαινε ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν κοινά ιστορικά/πολιτικά βιώματα, ανεξαρτήτως της φυλετικής καταγωγής τους. Οι Σκοπιανοί λοιπόν αποδίδουν στο έθνος τους - το οποίο ονομάζουν "Μακεδονικό - την Ηροδότεια έννοια, δηλαδή θεωρούν ότι αυτοί είναι άμεσοι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, και απορρίπτουν την έννοια που προέρχεται από την Γαλλική επανάσταση και μετά' ότι δηλαδή το έθνος σχηματίζεται από ανθρώπους που έχουν κοινή κουλτούρα, βιώματα και συνείδηση κ.α. Αυτό όμως σημαίνει ότι διεκδικούν ιστορία που δεν τους ανήκε. Άρα λοιπόν και εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα να συμβιβαστώ με αυτό.
Να πούμε και κάτι άλλο. Η περιοχή της Παιονίας αποικίστηκε από τους Ντρεγκόβιτσι (Δρογουβίτες ή Δρουγουβίτες), έναν σλαβικό λαό από την περιοχή της Λευκορωσίας. Ασφαλώς, ανθρωπολογικά και φυλετικά, οι νότιοι Σλάβοι (ανάμεσα τους και οι ψευτομακεδόνες Σκοπιανοί) δεν είναι γνήσιοι Σλάβοι (δεν ανήκουν στον βαλτικό ανθρωπολογικό τύπο παρά σε ελάχιστο ποσοστό), αλλά στο μεγαλύτερο τους ποσοστό είναι απόγονοι ντόπιων (Ιλλυριών, Θρακών και Παιόνων αλλά και άλλων φυλών) που εκσλαβίστηκαν. Δηλαδή μπορεί όντως ως έναν βαθμό οι σημερινοί Σκοπιανοί να είναι απόγονοι και αρχαίων Μακεδόνων, αυτό όμως και πάλι δεν τους δίνει το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες, και αυτό επειδή οι όποιοι πρόγονοι τους εκσλαβίστηκαν, προσχώρησαν πλέον στην κουλτούρα των Σλάβων, έγιναν κάτι άλλο από αυτό που κάποτε μπορεί να ήταν, προσχώρησαν σε μία άλλη κουλτούρα, γλώσσα κ.α.
Δεν είναι λοιπόν "Μακεδονία" η περιοχή, αλλά ακόμα και αν ήταν, οι σημερινοί κάτοικοι της θα ήταν "Μακεδόνες" μόνο γεωγραφικά (που όμως όπως εξήγησα ούτε αυτό δεν είναι).
Άρα τί παραπάνω να λέμε;
Ας δούμε όμως και κάτι. Το πραγματικό ιστορικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα»; Στην πραγματικότητα, η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε απ' το γιουγκοσλαβικό κράτος 12 χρόνια όλα κι όλα (1929-1941) και μάλιστα κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον τεχνητό χαρακτήρα της. Οταν η στρατιωτική δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου επιχείρησε το 1929 να εξαλείψει τις εθνότητες της χώρας συγχωνεύοντάς τις σε ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό σερβική ηγεμονία, όλες οι «ιστορικές» περιφέρειες της Γιουγκοσλαβίας αντικαταστάθηκαν από Διοικήσεις («Μπανοβίνες») με τα ονόματα των τοπικών ποταμών. Η αλλαγή παγιώθηκε με το σύνταγμα του 1931 (άρθρο 83) και αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από το διεθνή τύπο της εποχής. Αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή τη διοικητική διαίρεση, τότε εκτός από (γιουγκοσλαβική) Μακεδονία δεν υπάρχουν επίσης Σλοβενία (αλλά «Ντράβσκα» Μπανοβίνα), Κροατία («Σάβσκα» και «Πριμόρσκα» Μπανοβίνα), Μαυροβούνιο («Ζέτσκα» Μπανοβίνα), Βοσνία-Ερζεγοβίνη («Ντρίνσκα» και «Βρμπάσκα» Μπανοβίνα), Βοϊβοδίνα («Ντουνάβσκα» Μπανοβίνα) και -φυσικά- ούτε Σερβία («Μοράβσκα» Μπανοβίνα). Η γελοιότητα του όλου επιχειρήματος, που προπαγανδίστηκε κι από επίσημα χείλη (βλ. επιστολή Παπαθεμελή, «Ε» 17.3.01), είναι παραπάνω από προφανής.
DeleteΤο μόνο όνομα που θα τους ταίριαζε, θα ήταν:
α) Βουλγαρική Δημοκρατία του Βαρδάρη,
β) Σλαβική Δημοκρατία του Βαρδάρη,
γ) Δημοκρατία του Βαρδάρη.
δ) Δημοκρατία των Ντρεγκόβιτσι
ε) Σλαβική Δημοκρατία της Παιονίας.
Το 'Μακεδονία του Βαρδάρη' ή 'Δημοκρατία της Μακεδονίας' θα το συζητούσα αλλά ΜΟΝΟ αν εκπλήρωναν όλες τις προϋποθέσεις που ανέφερα παραπάνω. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να γίνει ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός ή συζήτηση με αυτούς τους ανθρώπους (τους ψευδομακεδόνες Σκοπιανούς δηλαδή).
Υπάρχουν τώρα 100-200.000 Έλληνες στην Π.Γ.Δ.Μ.; Πρόκειται για ανυπόστατη κατασκευή που δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό δεδομένο. Το αρχικό έναυσμα δόθηκε από μια σφυγμομέτρηση του περιοδικού «PULS» (1991) κατά την οποία, σε περίπτωση διάλυσης της ΠΓΔΜ, ένα 10,88 % των ερωτηθέντων θα προτιμούσε να ζήσει στην Ελλάδα κι όχι σε κάποια άλλη γειτονική χώρα -προτίμηση που από ελληνικά ΜΜΕ (και το Α2 του ΓΕΣ) ερμηνεύθηκε σαν εκδήλωση ελληνικής εθνικής συνείδησης!
DeleteΑκολούθησε η πανηγυρική υποδοχή της προκήρυξης μιας «Οργάνωσης Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας» (19.2.93), που σύντομα αποδείχθηκε κατασκεύασμα του εγχώριου «Στόχου». Οπως επισημαίνει και ο Κωφός, η όλη παραφιλολογία (στην οποία μετείχε ακόμη και η υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού, ανεβάζοντας μάλιστα το ποσοστό της «ελληνικής μειονότητας» σε 18,6) «ενίσχυε την εντύπωση σε τρίτους ότι η Ελλάδα αναζητεί ή κατασκευάζει ερείσματα για επέμβαση στη γειτονική χώρα.».
Επίσημες πηγές δέχονται ότι «το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων» της Σερβικής Μακεδονίας (5.000 άτομα) μετανάστευσε στην Ελλάδα το 1913. (Α.Α. Πάλλης, «Στατιστική μελέτη περί των φυλετικών μεταναστεύσεων Μακεδονίας και Θράκης», Αθήναι 1925, σ.6)
Οπως επισημαίνει ο επί τρεις δεκαετίες εμπειρογνώμων του ΥΠΕΞ, Ευάγγελος Κωφός, «αφότου άρχισε να λειτουργεί μετά τον πόλεμο το Γενικό Προξενείο Σκοπίων, κανείς από τις περίπου δυο δεκάδες προξένους που υπηρέτησαν εκεί δεν κατέγραψε ελληνική μειονότητα παρόμοιων διαστάσεων στην περιοχή. Υπήρχαν μερικά απομεινάρια Βλάχων, αν και οι περισσότεροι ή είχαν 'μακεδονοποιηθεί' ή προέβαλλαν χωριστή 'βλάχικη' ταυτότητα.» («Αντί» 3.1.1997). Η εικόνα αυτή δεν άλλαξε μέχρι σήμερα.
Οι μόνοι πολίτες της ΠΓΔΜ που διεκδικούν δημόσια τη σχέση τους με την Ελλάδα, είναι οι σλαβόφωνοι πολιτικοί πρόσφυγες του Εμφυλίου που, ως «μη Ελληνες το γένος» οι περισσότεροι (όπως η οικογένεια του Γκούεφσκι), αποκλείστηκαν από τον ελεύθρο επαναπατρισμό του 1982, κάποιοι λίγοι Βλάχοι με ελληνική συνείδηση, οι λίγοι πλέον Σαρακατσάνοι της Γευγελής και της Στρώμνιτσας και οι γηγενείς Έλληνες του Μοναστηρίου. Η Ελλάδα θα πρέπει να διεκδικήσει Μοναστήρι, Γευγελή και Στρώμνιτσα.
Όσον αφορά τους Αλβανούς της ΠΓΔΜ, δεν είναι η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας. Όμως δεν είναι ούτε 25,2% όπως αναφέρει η τελευταία απογραφή που διεξήχθη στη χώρα αυτή το 2002. Αν προσθέσουμε και τους χριστιανούς ορθόδοξους Αλβανούς που κατοικούν σε 17 οικισμούς στην περιοχή Ράκα ε Έπερμε και τους οποίους το καθεστώς της ΠΓΔΜ δεν αναγνωρίζει ως μειονότητα και προσπαθεί να τους αφομοιώσει, αν προσθέσουμε και κάποιους Αρβανιτόβλαχους που κατέφυγαν τα παλαιότερα χρόνια από την Αλβανία στην ΠΓΔΜ (ένα ποσοστό των οποίων έχει αλβανική εθνική συνείδηση), και αυτοί ορθόδοξοι χριστιανοί τους οποίους δεν καταγράφει η ΠΓΔΜ, καθώς και τους λίγους Ρωμαιοκαθολικούς Αλβανούς της ΠΓΔΜ (τους οποίους και αυτούς δεν αναγνωρίζει ως Αλβανούς η ΠΓΔΜ αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις τους αναφέρει ως Κροάτες), τότε οι Αλβανοί είναι τουλάχιστον το 35% (και παραπάνω) του πληθυσμού της γειτονικής χώρας.
DeleteΟ Ισμαΐλ Κεμάλι τέλος, ο μετέπειτα ιδρυτής του Αλβανικού κράτους και πρώτος πρωθυπουργός της Αλβανίας, στην επίσημη εφημερίδα του Σωτηρία (εξέδοσε μόνο 5 φύλα στο Παρίσι) έγραψε σε άπταιστα Ελληνικά:
«Δεν επιτρέπεται ζήτημα Μακεδονικόν. Υπάρχει μεν Μακεδονία εν τη Ευρωπαϊκή Τουρκία ως υπάρχει εν τη Ασιατική Τουρκία Καρία, Παφλαγωνία ως υπάρχει εν Ελλάδι Λακεδαίμων και Βοιωτία, δεν υπάρχουν όμως Μακεδόνες. Κυρίως Μακεδονικόν ζήτημα δεν υπάρχει. Οι το Μακεδονικόν ζήτημα παρουσιάζοντες δεν αποβλέπουσι παρά εις τον σχηματισμόν της Μεγάλης Βουλγαρίας. Οι Έλληνες ουδόλως ζητούν να παραβιάσουν τα δικαιώματα των άλλων γενών, η στάσις των είναι απλώς αμυντική. Το Βουλγαρικόν στοιχείον όμως εμπνέεται από άλλων διαθέσεων, ζητεί δι' όλων των μέσων να εξαπλωθεί επί βλάβη του Ελληνικού στοιχείου. Ανάγκη λοιπόν ή το σλαβικόν στοιχείον να στερηθεί της εξωτερικής του υποστηρίξεως ήτις το καθιστά επιθετικόν ή το Ελληνικό στοιχείον εξ ίσου να υποστηριχθεί, ώστε να δυνηθεί να διατηρήσει ό, τι θέλουν να του αποσπάσουν. Τοιαύτη είναι η αμοιβαία στάσις των Ελλήνων και Βουλγάρων εν τη Θράκη και Μακεδονία. Ενώ οι πρώτοι (οι Έλληνες) ζητούν να καθέξουν τας καθαρώς Ελληνικάς χώρας (της Μακεδονίας), οι Βούλγαροι κάμνουν ό, τι είναι δυνατόν διά να καταπατήσουν τας κτήσεις των άλλων εθνικοτήτων και προ πάντων τους ελληνικούς τόπους. Οι Έλληνες εν και μόνον πράγμα επιθυμούν, να προφυλαχθούν κατά πάσης παραβιάσεως των ιστορικών και εθνολογικών δικαιωμάτων τους.»
Ali al Yunani έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτα που γράφεις. Ο κ Κουτσομύτης κάνει υποθέσεις και απαντάει σε δικά του ερωτήματα. Χρησιμοποιεί επιχειρήματα, όπως τα περι Χαγης που είτε απο κρύπτει σκοπίμως τη μισή αλήθεια είτε δεν έχει επαρκή γνώση των θεμάτων και του ζητήματος συνολικά. Ιως να μην γνωρίζει και την επίσημη θέση της χώρας μας που είναι σύνθετη ονομασία, λάθος κατ'εμε.
ReplyDeleteΔημοσιογράφος που διαβάζει ότι τον συμφέρει ή μάλλον τι του είπανε να γράφει. Ντροπή
ReplyDeleteΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ. ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΣΟΥ.
Delete