Όταν ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να δώσει συνέντευξη στο Open TV θα είχε σίγουρα σχεδιάσει από πριν κάποια σημεία με δηλώσεις και φράσεις ώστε να περάσει κάποια πολιτικά μηνύματα για την κατάσταση στη χώρα. Δεν μπορούσε όμως ο ηγέτης του Σύριζα να φανταστεί ποιά από τις φράσεις του θα ήταν εκείνη που θα έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση. Τελικά η κοινή γνώμη πληροφορήθηκε εμβρόντητη πως κατά τη διάρκεια της Κατοχής ο ελληνικός λαός άκουγε ...Deutsche Welle.
Κάποιος καλοπροαίρετος θα μπορούσε να πει πως επρόκειτο απλά για μια “κακή στιγμή” ή ότι ο ηγέτης του Σύριζα εννοούσε κάτι άλλο. Ο μέσος πολίτης όμως μπορεί να καταλάβει πολύ καλά ότι ο κ. Τσίπρας έχει άγνοια βασικών πτυχών της ελληνικής ιστορίας του 20ού αιώνα (και όχι μόνο) και πως στερείται βασικών γνώσεων περί την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό. Και πάλι κάποιος καλοπροαίρετος θα μπορούσε να πει πως αυτός είναι ο μέσος όρος γνώσεων της γενιάς της δεκαετίας του '90, καθώς αυτή η γενιά αποκόπηκε από την ιστορική συνέχεια της χώρας λόγω της εμπορευματοποίησης των μέσων ενημέρωσης και της επικράτησης του δόγματος του καταναλωτισμού.
Αυτά τα επιχειρήματα και οι δικαιολογίες όμως θα μπορούσαν ίσως να ισχύουν εάν ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ένας απλός 40άρης της εποχής του, με όλα τα υπέρ και κατά αυτής της γενιάς. Ο ηγέτης του Σύριζα όμως αποτελεί τον ηγέτη της ελληνικής Αριστεράς, η οποία εκφράζει, καλώς ή κακώς, κάποια εκατομμύρια Έλληνες. Είναι ο άνθρωπος που πριν από έντεκα χρόνια έλαβε το δακτυλίδι της διαδοχής από τον τέως ηγέτη του Σύριζα Αλέκο Αλαβάνο και που προωθήθηκε από τα ιστορικά στελέχη της Αριστεράς ως ο άνθρωπος που θα έσωζε τη χώρα από τους “κακούς δανειστές”, την “εγχώρια διαπλοκή” και θα μετέδιδε τη φλόγα της Αριστεράς στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αποδεικνύεται όμως ότι ο αυτός ο “νέος” στερείται βασικών γνώσεων και αντίληψης, ώστε να έχει τα βασικά προσόντα να εκπροσωπήσει, όχι μόνο τη χώρα αλλά ακόμη και την ελληνική Αριστερά.
Ο άνθρωπος που δεν έχει τη δυνατότητα να κατανοήσει τη διαφορά ανάμεσα στην Κατοχή και τη δικτατορία και που στη συνειδησή του ο Άρης Βελουχιώτης-Κλάρας αποτελεί τη μεγαλύτερη μορφή της ελληνικής Αντίστασης κατά των Ναζί είναι ανάξιος για οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα. Αποτελεί απλά ένα στέλεχος του ντενεκέ κομματικού σωλήνα της ελληνικής Αριστεράς, η οποία ιστορικά υπονόμευε ή και δολοφονούσε να ικανά και σοβαρά της στελέχη, ώστε να προωθούνται στην ηγεσία άτομα παντελώς ανάξια πολιτικά αλλά ιδιαιτέρως άξια να αναπαράξουν τους βολικούς μύθους με τους οποίους γαλουχήθηκε όχι μόνο ολόκληρη η ελληνική Αριστερά, αλλά και ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Μέσω της προώθησης των αριστερών μύθων και της ηρωοποίησης μια στρεβλής ανάγνωσης της ιστορίας, η ελληνική Αριστερά κατάφερε να επιτύχει την πολιτισμική ηγεμονία και δικαιώσει τις διδαχές του Αντόνιο Γκράμσι.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι και γραφικά, εάν αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν κυριαρχήσει για κάποια χρόνια στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας και δεν είχαν αναλάβει τις τύχες της χώρας. Η Ελλάδα όμως φαίνεται πως όντως είχε κάποιο άγιο και πλέον μπορούμε να σχολιάζουμε την αγραμματοσύνη αυτών των ανθρώπων με έναν βαθμό συγκατάβασης.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε
στις 21 Νοεμβρίου στην εφημερίδα Φιλελεύθερος
No comments:
Post a Comment