Γκρίζο πολιτικό τοπίο στη Γερμανία

Υπάρχει ένας παλιός άτυπος κανόνας στην πολιτική, σύμφωνα με τον οποίο το μέσο μιας κυβερνητικής θητείας είναι συνήθως το ναδίρ της απήχησης μιας κυβέρνησης και πως από εκεί και πέρα υπάρχουν οι προϋποθέσεις για βελτίωση της δημοφιλίας και της αποδοχής από την κοινωνία στο δρόμο για τις επόμενες εκλογές. Κοιτώντας όμως κανείς την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στη Γερμανία είναι πάρα πολύ αμφίβολο εάν τα κόμματα της συγκυβέρνησης έχουν πολλές ελπίδες να αυξήσουν την απήχησή τους μέσα στους επόμενους καθοριστικούς μήνες.

Η αναγκαστική κυβερνητική συνεργασία των Χριστιανοδημοκρατών και των Σοσιαλδημοκρατών υπό την ηγεσία της Άνγκελα Μέρκελ αντιμετωπίζει πάρα πολλά προβλήματα και κυρίως, όλοι γνωρίζουν ότι έχει μια πολύ συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως που είναι ο Σεπτέμβριος του 2021, όταν θα διεξαχθούν και οι επόμενες ομοσπονδιακές εκλογές, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου. Και οι Χριστιανοδημοκράτες, και οι Σοσιαλδημοκράτες αντιμετωπίζουν σοβαρά φαινόμενα εσωκομματικής αμφισβήτησης, ενώ στο κόμμα της Κεντροαριστεράς βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία ανάδειξης νέας ηγεσίας.

Και τα δυο κόμματα εξουσίας έχουν υποστεί απανωτές εκλογικές ήττες σε περιφερειακές εκλογές στα κρατίδια του Βραδεμβούργου, της Σαξωνίας, της Βρέμης και της Θουριγγίας, και φαίνεται πλέον ως πολύ πιθανό ότι, ακόμη και αν συμφωνήσει σε έναν νέο “μεγάλο συνασπισμό” το 2021, τα ποσοστά δεν αρκούν για να συγκροτήσουν κυβέρνησης με αυτοδυναμία. Αυτήν τη στιγμή τα ποσοστά των Χριστιανοδημοκρατών κυμαίνονται γύρω στο 27% και των Σοσιαλδημοκρατών στο 14%, και θα χρειαστούν μεγάλη ανάκαμψη για να δημιουργήσουν ξανά ένα άθροισμα αυτοδυναμίας.

Το σπάσιμο του πάλαι ποτέ γερμανικού δικομματισμού φαίνεται πως έχει γίνει καθεστώς, καθώς οι Πράσινοι έχουν σταθεροποιηθεί σε ποσοστά άνω του 20%, η ακροδεξιά “Εναλλακτική για τη Γερμανία” δείχνει αντοχές στα επίπεδα του 14%, η Αριστερά παραμένει σταθερή γύρω στο 9%, ενώ το φιλελεύθερο FDP κινείται γύρω στο 8%. Σε αυτό το θολό τοπίο παίζει τεράστιο ρόλο και η οριστική, όπως φαίνεται, αποχώρηση από την πολιτική ζωή της Άνγκελα Μέρκελ, η οποία για 15 περίπου χρόνια υπήρξε ένας πυλώνας σταθερότητας. Η διάδοχός της στους Χριστιανοδημοκράτες Άνεγκρετ Κραμπ-Κάρενμπάουερ δεν έχει πείσει σε καμία περίπτωση πως διαθέτει τα προσόντα να ηγηθεί της χώρας και ακόμη και στους κόλπους του CDU έχουν κάνει την εμφάνισή τους απόψεις που λένε ότι κάποιος άλλος πρέπει να ο υποψήφιος του κόμματος για την Καγκελαρία και δείχνουν προς τον Φρίντριχ Μερτς, ο οποίος χαίρει της υποστήριξης του μηντιακού κατεστημένου και της οικονομικής ελίτ.

Οι Σοσιαλδημοκράτες από τη μεριά τους έχουν πλέον αποτινάξει το μέχρι πρόσφατα ταμπού της μη συνεργασίας με την Αριστερά και ορέγονται μια αριστερή συγκυβέρνηση με τους Πράσινους και το Die Linke. Ακόμη και ο “κεντρώος” υποτίθεται υποψήφιος για την ηγεσία Όλαφ Σολτς δήλωσε πως η συγκυβέρνηση με τους Χριστιανοδημοκράτες έκλεισε τον ιστορικό της κύκλο. Έτσι όμως όπως τίθενται οι διαχωριστικές γραμμές, δεν πρέπει πλέον να αποκλειστεί το ενδεχόμενο μιας συγκυβέρνησης των Χριστιανοδημοκρατών με τους ακροδεξιούς του AfD. Ήδη κάποιοι εντός του CDU/CSU έχουν αρχίσει να το συζητούν σοβαρά, αν και υπό τους υπάρχοντες συσχετισμούς είναι ακόμη μακρινό ενδεχόμενο λόγω του ότι ένα άθροισμα Δεξιάς και Ακροδεξιάς δεν θα αρκούσε για αυτοδυναμία.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος στις 6 Νοεμβρίου 2019