Η νέα κυβέρνηση της Ιταλίας που θα ορκισθεί τις επόμενες ημέρες και συγκροτείται από τη συμμαχία των λαϊκιστών του Κινήματος 5 Αστέρων με την εθνικιστική Λέγκα (πρώην “του Βορρά”) είναι το αποτέλεσμα της “υπερίσχυσης” του λαϊκισμού επί του ορθού και φιλοευρωπαϊκού λόγου στην ιταλική κοινωνία. Πρόκειται για μια εξέλιξη η οποία ήταν καθ'όλα αναμενόμενη και προβλέψιμη και οφείλεται σε πολύ συγκεκριμένες αιτίες.
Οι ρίζες του φαινομένου μπορούν να αναζητηθούν βαθιά πίσω στην ιταλική Ιστορία και στον ελλιπή εκσυγχρονισμό της χώρας σε όλα τα επίπεδα, όπως και στο βαθμό διαφθοράς της πολιτικής εξουσίας, του δημόσιου τομέα, των μέσων ενημέρωσης, της δικαιοσύνης, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας. Με λίγα λόγια η χώρα εντάχθηκε ανέτοιμη στην ΟΝΕ και δεν εφάρμοσε τις απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να συνεχίσει να έχει ανταγωνιστική Οικονομία χωρίς να έχει πλέον το εργαλείο της νομισματικής πολιτικής και των υποτιμήσεων του νομίσματος, ούτε όμως τη δυνατότητα ανεξέλεγκτου δανεισμού του δημοσίου τομέα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι αν δει κανείς τα διαγράμματα του ιταλικού ΑΕΠ σε ιστορική συνέχεια, θα δει ότι η καθίζηση της ιταλικής Οικονομίας ξεκινά στα μέσα της δεκαετίας του '90 και ιδίως όταν κλείδωσαν οι ισοτιμίες των ευρωπαϊκών νομισμάτων στο πάλαι ποτέ ECU, το οποίο μετεξελίχθηκε αργότερα στο ευρώ. Εδώ είναι και η πρώτη αποτυχία της ιταλικής πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ελίτ να αλλάξει το δημοσιονομικό και οικονομικό μοντέλο της χώρας. Και οι κυβερνήσεις της Δεξιάς υπό τον Μπερλουσκόνι αλλά και της Κεντροαριστεράς υπό τους Πρόντι και Ντ' Αλέμα δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να αλλάξουν τα πράγματα. Το πρόβλημα διογκώθηκε δραματικά από την ιδεολογική ηγεμονία της κρατικιστικής σκέψης, η οποία είχε βρει τον εύκολο στόχο της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της “γερμανικής ηγεμονίας” της Ευρώπης για να ρίχνει το φταίξιμο για την υποανάπτυξη και την ανεργία που μάστιζε τη χώρα. Ελάχιστες προσωπικότητες, όπως ο Μάριο Μόντι, βρέθηκε να μιλήσουν στην κοινωνία και να θίξουν τις κακοδαιμονίες της ιταλικής δημόσιας διοίκησης και της Οικονομίας, και αυτοί εξοβελίστηκαν στο πυρ το εξώτερο ως “γερμανόδουλοι”, “νεοφιλελεύθεροι” κλπ.
Φτάσαμε έτσι στη διακυβέρνηση Ρέντσι, ο οποίος προσπάθησε να ισορροπήσει και στις δυο βάρκες, προωθώντας κάποιες μεταρρυθμίσεις αφ' ενός και κατηγορώντας την Ευρωπαϊκή Ένωσ και τη Γερμανία παράλληλα. Όταν όμως το τσουνάμι του λαϊκισμού συμπαρασύρει μια ολόκληρη κοινωνία, τότε η πλειοψηφία θα πάει με τους καθαρούς λαϊκιστές και όχι με τους λαϊκιστές light. Έτσι φτάσαμε στη συγκυβέρνηση Κ5Α-Λέγκας, η οποία φέρεται να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης άνω το 60% των πολιτών, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Τώρα πλέον, το μόνο που μπορεί να περιμένει κανείς είναι να δει τη διακυβέρνηση των λαϊκιστών και να αναμένει τη διάψευση των λαϊκιστικών προσδοκιών. Είναι πολύ πιθανό όμως, η αναπόφευκτη διάψευση και προσγείωση στην πραγματικότητα να κοστίσει ακριβά και στην Ιταλία αλλά και στην Ευρώπη ευρύτερα.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος στις 25/5/2018
No comments:
Post a Comment