Ο μεγαλύτερος και πιο σημαντικός πιστωτής στην Ευρωζώνη στήριζε σταθερά από το 2010 την παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στα ελληνικά προγράμματα προσαρμογής μέχρι που οι αιτιάσεις του ΔΝΤ άγγιξαν τον πυρήνα της γερμανικής συλλογιστικής για τις διασώσεις στην Ευρωζώνη: η αλληλεγγύη πρέπει να συμβαδίζει με την υπευθυνότητα. Και όταν στη Γερμανία αναφέρονται σε υπευθυνότητα, ανακαλούν την παροιμία που λέει “η εμπιστοσύνη είναι καλή αλλά ο έλεγχος ακόμη καλύτερος”.
Όσοι διαβάζουν τακτικά τον Φιλελεύθερο θα θυμηθούν ότι από το 2017 επισήμανα ότι είναι πολιτικά, ιδεολογικά και θεολογικά αδύνατο για τη Γερμανία να εγκρίνει συνολική ελάφρυνση του χρέους της Ελλάδας χωρίς να υπάρχουν δικλείδες ελέγχου της εφαρμογής των συνθηκών και των μεταρρυθμίσεων από την Ελλάδα. Πιθανόν ο Αλέξης Τσίπρας, που μετά από τρια χρόνια στενής σχέσης με τη γερμανική πολιτική τάξη να μην έχει ακόμη κατανοήσει τον τρόπο πολιτικής σκέψης στη Γερμανία, να πίστευε ή να ήλπιζε ότι το Ταμείο, η Κομισιόν και η Γαλλία θα μπορούσαν να παρακάμψουν την προτεσταντική αντίληψη στη Γερμανία και την Ολλανδία. Εν τέλει όμως, όπως έγραφα και χθες, θα επιβεβαιωθεί ο νόμος του Λίνεκερ και η τελική φόρμουλα για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους θα υπόκειται στους γερμανικούς όρους.
Είναι όμως κακό για την Ελλάδα το γερμανικό κοστούμι; Δύσκολη η απάντηση. Η απλούστερη λύση φυσικά θα ήταν να πάρει η Ελλάδα όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ελάφρυνση χρέους ώστε να βελτιωθεί ριζικά το προφίλ της βιωσιμότητας του χρέους και να πέσουν ραγδαία τα επιτόκια μειώνοντας το ετήσιο κόστος εξυπηρέτησής του. Υπάρχει όμως ο “ηθικός κίνδυνος”. Μια ελληνική κυβέρνηση που έχει προαναγγείλει ότι όταν βγει “από τα Μνημόνια” θα αρχίσει πάλι την πολιτική των παροχών και ειδικά η κυβέρνηση των Συριζανελ η οποία έχει αποδείξει στην πράξη ότι δεν θα έχει κανένα δίλημμα να θέσει τη χώρα σε υπαρξιακό κίνδυνο προκειμένου να εξυπηρετήσει μικροκομματικά και εκλογικά οφέλη είναι ένας πραγματικός κίνδυνος και όχι μόνο ηθικός.
Η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους στην οποία είναι έτοιμη να συμφωνήσει η Γερμανία είναι μια σημαντική εξέλιξη για την πορεία του ελληνικού ζητήματος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι και το 3ου τρίμηνο του 2017 ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επιχειρηματολογούσε κατά της ελάφρυνσης του χρέους και ένα χρόνο μετά έχουμε φτάσει να συζητούμε αν η ελάφρυνση θα έρθει με ελέγχους ή χωρίς. Οι επικείμενοι έλεγχοι θα αποτελούν μια δαμόκλειο σπάθη πάνω από την ελληνική πολιτική τάξη ώστε να μην υπάρξει απόκλιση της χώρας από το δρόμο της δημοσιονομικής ισορροπίας και των οικονομικών μεταρρυθμίσεων. Το αποτέλεσμα όμως σε κάθε περίπτωση είναι ότι επιτέλους μετά από πολλά χρόνια το ελληνικό χρέος θα καταστεί βιώσιμο.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος στις 5/6/2018
No comments:
Post a Comment