Η ανάθεση της εντολής σχηματισμού κυβέρνησης στον οικονομολόγο, και πρώην στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κάρλο Κοταρέλι δίνει μόνο μια μικρή πίστωση χρόνου στην Ιταλία πριν αντιμετωπίσει και εκείνη και το ίδιο υπαρξιακό δίλημμα που αντιμετώπισε και η Ελλάδα στο πρώτο εξάμηνο του 2015: Υπάρχει δυνατότητα για άρση της λιτότητας εντός της Ευρωζώνης;
Από τη στιγμή που η πλειοψηφία της ιταλικής κοινωνίας έχει πεισθεί μετά από χρόνια πλύσης εγκεφάλου ότι η αντι-λιτότητα φέρνει αυτομάτως ανάπτυξη, θέσεις εργασίας και καλύτερους μισθούς, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του Προέδρου Σέρτζιο Ματαρέλα η Ιταλία έχει μπει στον σκοτεινό μονόδρομο που οδηγεί τελικά στο δίλημμα: Μέσα ή έξω από το ευρώ;
Το διακύβευμα για τον εντολοδόχο Πρωθυπουργό Κοταρέλι είναι απλό όσο και πολύ βαρύ: εκλογές τον Αύγουστο με την Οικονομία της χώρας στον αέρα ή εκλογές στις αρχές του 2019 με ψηφισμένο τον προϋπολογισμό και έναν καινούργιο εκλογικό νόμο. Το πιθανότερο είναι να συμβεί το πρώτο καθώς δεν προκύπτει επαρκής κοινοβουλευτική πλειοψηφία για μια κυβέρνηση τεχνοκρατών υπό τον Κοταρέλι.
Είναι δε ξεκάθαρο πια πως οι επόμενες εκλογές θα αποτελούν ένα de facto δημοψήφισμα για την παραμονή της Ιταλίας στην Ευρωζώνη. Όσο και να προσπαθούν οι ηγέτες των λαϊκιστών του Κινήματος των 5 Αστέρων και της Λέγκας να πείσουν την κοινή γνώμη ότι δεν στοχεύουν στην αποχώρηση της Ιταλίας από την Ευρωζώνη, η εμμονή τους στην τοποθέτηση στο Υπουργείο Οικονομικών ενός ανθρώπου που έχει ανακοινώσει εδώ και 3 χρόνια ότι έχει “Plan B” για την έξοδο της χώρας από το ευρώ, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αμφισβήτησης των πραγματικών επιδιώξεών τους. Εξάλλου, δεν είναι απαραίτητο να έχει μια κυβέρνηση διακηρυγμένη θέση υπέρ της εξόδου. Αρκεί οι οικονομικές του πολιτικές να είναι τόσο ακραίες, που η έξοδος θα έρθει εκ των πραγμάτων ως το αποτέλεσμα μιας λογικής ακολουθίας γεγονότων. Στην Ελλάδα είδαμε με δραματικό τρόπο πως μπορεί μια χώρα να φτάσει στο χείλος της εξόδου από τις πράξεις μιας κυβέρνησης που εκλέχθηκε με διακηρυγμένη δέσμευση ότι δεν στοχεύει στην έξοδο.
Μέχρι να φτάσουμε όμως στη στιγμή των κρίσιμων αποφάσεων για την Ιταλία, η Ευρώπη θα είναι δέσμια της ιταλικής πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Ακόμη και στο σενάριο των εκλογών τον Αύγουστο, η νέα ιταλική κυβέρνηση είναι απίθανο να συγκροτηθει πριν από το φθινόπωρο. Μέχρι τότε η λήψη σημαντικών αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα είναι πρακτικά αδύνατη, θα επικρέμεται διαρκώς το φάντασμα του “Italexit” και η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις 26-27 Ιουνίου δεν θα έχει τον πανηγυρικό χαρακτήρα με τον οποίο σχεδιαζόταν.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος στις 29/5/2018
No comments:
Post a Comment