Ένα νέο επεισόδιο στο πολυετές σήριαλ της ποινικής δίωξης του πρώην Προέδρου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής Ανδρέα Γεωργίου ξεκίνησε στις 19 Ιουλίου με την αίτηση αναίρεσης που κατέθεσε η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου κατά του απαλλακτικού βουλεύματος που είχε εκδώσει το Συμβούλιο Εφετών για την κατηγορία της ψευδούς βεβαιώσεως κατά του Δημοσίου.
Πρόκειται για μια κραυγαλέα δικαστική και πολιτική υπόθεση, η οποία αφενός εκθέτει τη Δικαιοσύνη, αφετέρου όμως αναδεικνύει το βαθύ πλέγμα συμφερόντων του ευρύτερου δημόσιου τομέα με ένα μέρος της δικαστικής εξουσίας.
Πέρα από την ουσία της κατηγορίας κατά του Γεωργίου, το γεγονός ότι γίνεται αίτηση αναίρεσης από την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για δεύτερη φορά εκθέτει τη Δικαιοσύνη καθώς αποτελεί προφανή κατάχρηση του σχετικού δικαιώματος. Πόσες φορές μπορεί να ασκήσει ο Εισαγγελέας αυτό το δικαίωμα που του παρέχει ο νόμος και να κρατά σε νομική και ηθική ομηρεία έναν πολίτη επί σειρά ετών; Δυο, τρεις, τέσσερεις, άπειρες; Το ποινικό μέρος της υπόθεσης ξεκίνησε τον Ιανουάριο 2013 όταν η Εισαγγελεία Πλημμελειοδικών Αθηνών άσκησε για πρώτη φορά τη δίωξη, το Νομικό Τμήμα του Αρείου Πάγου προβλέπεται να αποφανθεί για την αίτηση της Εισαγγελέως στις αρχές του 2018 και αν εγκρίνει την αίτηση (που είναι και το πιθανότερο), το Συμβούλιο Εφετών θα κληθεί να πάρει νέα απόφαση για το αν θα παραπεμφθεί σε δίκη ο Γεωργίου και η όποια απόφαση αναμένεται να εκδοθεί στα τέλη του 2018 ή στις αρχές του 2019. Αν δε τελικά το Συμβούλιο Εφετών κρίνει ότι ο Γεωργίου πρέπει να παραπεμφθεί σε δίκη, αυτή δεν προβλέπεται να διεξαχθεί πριν από το 2020! Έως τότε, πάνω από τον Ανδρέα Γεωργίου και τους δυο συγκατηγορουμένους του στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ θα επικρέμεται μια κατηγορία που επισύρει ακόμη και ισόβια κάθειρξη.
Πέρα όμως από το δικαστικό μέρος της υπόθεσης, το οποίο θυμίζει την υπόθεση Ντρέιφους και το μυθιστόρημα “Η Δίκη” του Φραντς Κάφκα, τεράστιο ενδιαφέρον έχει το πολιτικό μέρος της υπόθεσης.
Το “απλοϊκό” αφήγημα
Ένα μέρος της πολεμικής κατά του Γεωργίου υποκρύπτει μια οργανωμένη προσπάθεια ωραιοποίησης της εικόνας των στατιστικών του οικονομικού έτους 2009, ώστε να μετατεθούν οι ευθύνες για την εκτόξευση του δημοσίου ελλείμματος από την Κυβέρνηση Καραμανλή στη διάδοχη Κυβέρνηση Παπανδρέου και τους “δανειστές”. Πρόκειται για το απλοϊκό και ατεκμηρίωτο αφήγημα ότι το έλλειμμα μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2009 “ήταν μεν μεγάλο αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να δικαιολογεί τη χρεοκοπία της χώρας και την υπαγωγή της σε μνημόνια”. Αυτό το σενάριο συνομωσίας εξυπηρετεί διάφορα πολιτικά κέντρα και οργανωμένα συμφέροντα και τυγχάνει της μερικής ή και πλήρους αποδοχής του πυρήνα των φανατικών υποστηρικτών του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή. Πρόκειται όμως για ένα αφήγημα που καταρρίπτεται εύκολα από μια πρώτη ανάγνωση των στοιχείων εκείνης της εποχής. Πρώτον, ο πρώην Υπουργός Οικονομικών Γιάννης Παπαθανασίου ενημέρωσε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 ότι το ετήσιο έλλειμμα θα κυμαινόταν στο 6% του ΑΕΠ. Λίγες μόλις ημέρες μετά τις εκλογές ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος ανακοίνωσε ότι το έλλειμμα θα υπερέβαινε το 10% “και με τη δυναμική που έχει αναπτύξει, θα φτάσει, εάν δεν ξεπεράσει, το 12% του ΑΕΠ”. Ένα μόλις μήνα μετά τις εκλογές, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος (ΕΣΥΕ) υπό την ηγεσία του διορισμένου από την Κυβέρνηση Καραμανλή γενικού γραμματέα Μανώλη Κοντοπυράκη, απέστειλε στη Eurostat αναθεωρημένα στοιχεία που τοποθετούσαν το έλλειμμα ήδη στο 12,7% του ΑΕΠ. Όλα αυτά όμως έγιναν επτά ολόκληρους μήνες πριν ιδρυθεί η ΕΛΣΤΑΤ και τοποθετηθεί στην ηγεσία της ο Ανδρέας Γεωργίου, οπότε είναι ανεδαφική οποιαδήποτε διασύνδεσή του με μια τέτοια συνομωσία.
Η κατηγορία του “φουσκώματος” λόγω δημοσίων οργανισμών
Η κατηγορία όμως βάσει της οποίας ενδέχεται να δικαστεί ο Γεωργίου βασίζεται σε ένα πιο εξειδικευμένο σκεπτικό. Στην έκθεση της αναιρέσεως που άσκησε το 2016 ο Άρειος Πάγος κατηγορείται ο Γεωργίου και οι συνεργάτες του ότι συμπεριέλαβαν παρατύπως και παρανόμως στο δημόσιο έλλειμμα τους λογαριασμούς δεκάδων δημοσίων οργανισμών με αποτέλεσμα να αυξηθεί το έλλειμμα του 2009 από το 13,6% (στο οποίο είχε αναθεωρηθεί τον Απριλίο του 2010) στο 15,4% του ΑΕΠ. Αυτό για το οποίο δηλαδή πιθανή ποινική ευθύνη του Γεωργίου δεν είναι το συνολικό “φούσκωμα” του ελλείμματος, αλλά μόνο κατά 1,8% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με το σκεπτικό των κατηγόρων, ο Γεωργίου δεν είχε δικαίωμα να συμπεριλάβει τα ελλείματα των δημοσίων οργανισμών στο δημόσιο έλλειμμα, καθώς κάτι τέτοιο δεν προβλεπόταν από τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επανειλλημμένα όμως όλοι οι αρμόδιοι ευρωπαϊκοί φορείς, και η Eurostat και η εποπτεύουσα αρχή που είναι η Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Στατιστικού Συστήματος, έκριναν ότι ορθώς ο Γεωργίου ακολουθησε αυτήν τη μεθοδολογία αφού έτσι προβλέπεται από ευρωπαίκό λογιστικό σύστημα ΕΣΟΛ 2010.
Αβάσιμη όμως είναι και η κατηγορία της παράβασης καθήκοντος βάσει της οποίας καταδικάστηκε πρόσφατα ο Γεωργίου, αφού δεν όφειλε να πάρει άδεια από το διοικητικό συμβούλιο της ΕΛΣΤΑΤ, καθώς ο κώδικας πρακτικής του Ευρωπαϊκού Στατιστικού Συστήματος αναφέρει συγκεκριμένα ότι ο προϊστάµενος της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας πρέπει να «…είναι ο µόνος αρµόδιος για τη λήψη αποφάσεων σχετικά µε τις στατιστικές µεθόδους, τα πρότυπα και τις διαδικασίες, καθώς και σχετικά µε το περιεχόµενο και τη χρονική στιγµή της δηµοσίευσης στατιστικών στοιχείων».
Ο ιδιοτελής και λαϊκιστικός εθνικισμός του ευρύτερου δημόσιου τομέα
Πέρα όμως από τα όποια πολιτικά κίνητρα βρίσκονται πίσω από τον ανελεή πόλεμο κατά του Γεωργίου, η υπόθεση αυτή αναδεικνύει και ένα ευρύ πλέγμα ιδιοτελούς εθνικισμού που διαπνέει τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και διαπλέκεται και με τη δικαστική εξουσία.
Όπως πολύ εύστοχα αναφέρει η Συμβουλευτική Επιτροπή του Ελληνικού Στατιστικού Συστήματος σε έκθεσή της το Δεκέμβριο του 2014, οι επιθέσεις κατά του Ανδρέα Γεωργίου και ευρύτερα κατά της ανεξαρτησίας της ΕΛΣΤΑΤ κινούνται στα πλαίσια μιας αντίληψης που πρεσβεύει ότι “οι επίσηµες στατιστικές πρέπει να παράγονται µε τρόπο που να «εξυπηρετεί καλύτερα τα συµφέροντα της Ελλάδας και του λαού της». Το συµπέρασµα πίσω από τέτοια σχόλια να είναι ότι η επιλογή στατιστικής µεθοδολογίας πρέπει να γίνεται πρωτίστως στη βάση του τι εκλαµβάνεται από µερικούς ως «περισσότερο πλεονεκτικό» για την Ελλάδα σε δεδοµένο χρόνο σύµφωνα µε τις επικρατούσες πολιτικές και οικονοµικές περιστάσεις.”
Πρόκειται δηλαδή για το μακρύ δόρυ του εγχώριου λαϊκιστικού εθνικισμού που αρνείται να εκχωρήσει την ιδιοτελή εξουσία που διακατέχει σε ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου τομέα. Διότι με αυστηρό δημοσιονομικό έλεγχο από τους ευρωπαϊκούς φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα θα γίνει εξαιρετικά δύσκολη η άσκηση εξουσίας με πελατειακούς και ιδιοτελείς όρους. Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα λυσσώδη αγώνα του βαθέος Κράτους να προστατεύσει τα άνομα συμφέροντά του και την εξουσία του στο ελληνικό Δημόσιο και που πολύ βολικά ενδύεται τον μανδύα του “φιλολαϊκού” πατριωτισμού, που υποκρύπτει όμως την πιο χυδαία εκδοχή μιας κρατικοδίαιτης κλεπτοκρατίας.
Γιάννης Κουτσομύτης
Γιάννης Κουτσομύτης
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στις 6 Αυγούστου 2017 στην Κυριακάτικη Ελευθερία του Τύπου
No comments:
Post a Comment