Περί αντικοινωνικής συμπεριφοράς

Όλοι έχουμε ακούσει τις απίθανες ιστορίες που έχουν αποκαλύφθεί τα τελευταία χρόνια (να 'ναι καλά τα Μνημόνια), με ανθρώπους που εξαπατούσαν το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας και τα ασφαλιστικά ταμεία για να εισπράττουν επιδόματα και συντάξεις που δεν δικαιούνταν.

Οι ποινές για αυτές τις απάτες κατά του κοινωνικού συνόλου κατά κανόνα είναι χρηματικές (επιστροφή των αχρεωστήτως καταβληθέντων και κάποια εξαγοράσιμη μικρή ποινή) και μέχρις εκεί. Καμμία ουσιαστική ηθική ποινή. Σαν να πληρώσεις ένα πρόστιμο επειδή πάρκαρες σε θέση αναπήρου ή έκλεισες μια ράμπα.

Ενδιαφέρον όμως έχει το πως αντιμετωπίζουν σε άλλες χώρες αυτές τις αντικοινωνικές συμπεριφορές. (Διότι φυσικά δεν έχουμε το παγκόσμιο μονοπώλιο αντικοινωνικών ηλιθίων).

Ένας δικαστής στο Κολοράντο των ΗΠΑ εξέδωσε την Τρίτη μια ενδιαφέρουσα απόφαση σε μια παρεμφερή υπόθεση, όπου μια υπάλληλος των αμερικανικών κρατικών ΕΛΤΑ προσποιήθηκε καρκίνο και πλαστογράφησε ιατρικές γνωματεύσεις για να πάρει αναρρωτική άδεια και μια σειρά από αναρρωτικά επιδόματα.

Η ετυμηγορία του δικαστή περιείχε αφενός το ποινικό μέρος (πέντε χρόνια με αναστολή) και το χρηματικό (επιστροφή των επιδομάτων και 10.000 δολλάρια πρόστιμο), αφετέρου όμως είχε και ένα πολύ ενδιαφέρον ηθικό μέρος: Η καταδικασθείσα θα υποχρεωθεί να προσφέρει κοινωνική εργασία 652 ωρών, όσες ακριβώς ήταν και οι ώρες της αναρρωτικής άδειας που έλαβε με την απάτη της. Και μάλιστα η κοινωνική εργασία θα πρέπει να την προσφέρει σε κέντρο περίθαλψης καρκινοπαθών ή σε αντικαρκινικό ερευνητικό κέντρο.

Όταν αφαιρείς κρίσιμα δικαιώματα από ασθενείς που μάχονται για τη ζωή τους, θα πρέπει να ανταποδώσεις αντίστοιχα τη ζημιά που προκαλείς στην κοινωνία.

Κάτι αντίστοιχο πιστεύω θα πρέπει να γίνεται και με ανθρώπους που προκαλούν βαριά τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα. Κοινωνική εργασία σε κέντρα αποκατάστασης τραυματιών. Αν δεν βιώσεις ο ίδιος τον πόνο που έχεις προκαλέσει με την ανευθυνότητά σου, δύσκολα θα αλλάξεις συμπεριφορά.