Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα, ακούστηκε από κάποιους η άποψη πως έχει επιδειχθεί μια χαρακτηριστική αδράνεια διαχρονικά από τις ελληνικές Κυβερνήσεις στο ζήτημα της προάσπισης των εθνικών συμφερόντων και της εθνικής κυριαρχίας έναντι της Τουρκίας. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτή η παρατήρηση δεν είναι άτοπη, αλλά και οι ελληνικές Κυβερνήσεις δεν θα πρέπει να χρεωθούν εξ ολοκλήρου την ευθύνη, καθώς σοβαρές ευθύνες βαρύνουν και την κοινωνία.
Όταν τον Μάρτιο του 1987 η Τουρκία δοκίμασε τις ελληνικές αντιστάσεις βγάζοντας στο Αιγαίο το σκάφος ωκεανογραφικών μελετών Σισμίκ η Ελλάδα, σε ένδειξη απόλυτης εθνικής ενότητας, ξεσηκώθηκε απ' άκρου εις άκρον και φάνηκε και στο εσωτερικό και το εξωτερικό ότι ήταν αποφασισμένη να πάει σε πόλεμο για να προσπίσει τα εθνικά της συμφέροντα στο Αιγαίο. Η Τουρκία έλαβε το σαφέστατο μήνυμα και ακύρωσε τα σχέδια του Σισμίκ. 32 χρόνια αργότερα δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα δείγματα του εθνικού φρονήματος που επέδειξε η ελληνική κοινωνία το 1987.
Θα ήταν θανάσιμη ψευδαίσθηση να ισχυριζόταν κανείς σήμερα ότι η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να πάει σε πόλεμο για να προασπίσει η χώρα τα εθνικά της συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο, ενόψει των επιθετικών ενεργειών της Τουρκίας. Αυτό το γεγονός ενδέχεται να οφείλεται στο ότι στη συνείδηση του μέσου Έλληνα η Ανατολική Μεσόγειος “κείται μακράν”. Το Λιβυκό Πέλαγος και η ΑΟΖ Κύπρου και Καστελλόριζου είναι φανερό ότι δεν δημιουργούν τα εθνικά ερεθίσματα στη συνείδηση των σύγχρονων Ελλήνων, όπως επί παραδείγματι η Μυτιλήνη, η Χίος και η Ρόδος. Δεν είναι όμως μόνο η απόσταση των επίμαχων περιοχών που δεν ενεργοποιεί τα πατριωτικά αισθήματα των Ελλήνων. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο μέσος Έλληνας του 2019 δεν τρέφει τα ίδια αισθήματα για την προάσπιση της πατρίδας με τον Έλληνα της δεκαετίας του '80, πόσω μάλλον με τον Έλληνα της δεκαετίας του '70 που επιστρατεύθηκε επί χούντας και ήταν απόλυτα έτοιμος να σκοτωθεί για την πατρίδα του.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Έλληνας του '70 ήταν σωστός πατριώτης και ο Έλληνας του 2020 δεν είναι, καθώς είναι γεγονός ότι έχουν επενεργήσει πολλοί παράγοντες για αυτήν την αλλαγή στην πολεμική ετοιμότητα των σύγχρονων Ελλήνων. Αλλοτρίωση, λεφτόδεντρα, οι συνεχείς παρεμβάσεις του Θείου Σαμ που πάντα σώζει την παρτίδα με τον Τούρκο, αλλά και η, ορθή κατά τα άλλα, πολιτική του Ελσίνκι από τον Δεκέμβριο του 1999 και μετά, η οποία αποκοίμισε την Ελλάδα ως προς τον εθνικό κίνδυνο που πηγάζει από την Τουρκία, καθώς όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές ηγεσίες καταχώρησαν την Τουρκία ως οιονεί εταίρο. Όταν όμως από το 2010 και μετά η Τουρκία εγκατέλειψε την πορεία της ευρωπαϊκής σύγκλισης και αποφάσισε να χαράξει έναν τυχοδιωκτικό δρόμο στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, η Ελλάδα ήταν βυθισμένη στη δίνη της χρεοκοπίας και καμία πολιτική ηγεσία δεν τόλμησε να αναγνωρίσει το προφανές, ότι η Τουρκία έχει πλέον μεταβληθεί σε αντίπαλο.
Τώρα βρισκόμαστε πλέον σε μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση και η ηγεσία του τόπου θα πρέπει να μιλήσει με ειλικρίνεια στο λαό, ώστε το έθνος να κρίνει εάν είναι έτοιμο να υπερασπιστεί την εθνική ακεραιότητα και ασφάλεια, έστω και με κόστος.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε
στις 2 Δεκεμβρίου στην εφημερίδα Φιλελεύθερος
No comments:
Post a Comment