Υπογεννητικότητα και εθνικές πολιτικές

Μια ακόμη προεκλογική δέσμευση της Νέας Δημοκρατίας υλοποιείται και αφορά τη διάθεση επιδόματος 2.000 ευρώ για κάθε νέο παιδί που γεννιέται στη χώρα από γονείς που έχουν κατοχυρώσει ασφαλιστικά δικαιώματα και διαμένουν στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα μέτρο για το οποίο είχε γίνει μεγάλη συζητήση προεκλογικά, καθώς η αρχική εξαγγελία προέβλεπε τη χορήγησή του σε “Ελληνόπουλα” μόνο.

Πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη σοβαρή προσπάθεια κρατικής υποστήριξης της γεννητικότητας στην Ελλάδα, μετά από σειρά δραματικών στοιχείων για τη μείωση των γεννήσεων στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Το 2018 δε το φαινόμενο κορυφώθηκε, καθώς οι νέες γεννήσεις έπεσαν στις 87.000, που αποτελεί αρνητικό ρεκόρ όλων των εποχών. Η διαφορά με τους θανάτους είναι στις 33.000, ένα πολύ μεγάλο και αρνητικό νούμερο, καθώς δείχνει μια ραγδαία μείωση του πληθυσμού της χώρας, η οποία θα πάρει τη μορφή της εθνικής συρρίκνωσης εάν δεν υπάρξουν πολύ δραστικά μέτρα. Σύμφωνα με προβλέψεις ειδικών, ο πληθυσμός της Ελλάδας αναμένεται να πέσει κάτω από τα 10.000.000 έως το 2030, ενώ το 2040 θα πέσει κάτω από τα 9.000.000, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού θα είναι μεσήλικες και υπερήλικες, με το ένα τρίτο να είναι άτομα άνω των 65 ετών.

Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι εφιαλτική για τη χώρα, όχι μόνο για λόγους εθνικούς ή ιστορικούς αλλά και για καθαρά οικονομικούς λόγους. Πρώτον, ασφαλιστικό σύστημα δεν μπορεί να είναι βιώσιμο όταν το ένα τρίτο του πληθυσμού θα είναι συνταξιούχοι. Είτε θα χρειαστεί να αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης σε μη λογικά επίπεδα, είτε οι εισφορές θα είναι εξωφρενικές και δυσβάσταχτες που θα οδηγήσουν σε μαζική εισφοροδιαφυγή και κατάρρευση του συστήματος. Δεύτερον, η έλλειψη δυναμικών νέων ηλικιών στην παραγωγική διαδικασία θα προκαλέσει οικονομική συρρίκνωση, η οποία θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο το ήδη προβληματικό ασφαλιστικό σύστημα. Η δε ύπαρξη πολλών ανθρώπων μέσης και μεγάλης ηλικίας στην παραγωγική διαδικασία θα αποτελεί αντικίνητρο για παραμονή των νέων και φιλόδοξων ανθρώπων στη χώρα, καθώς δεν θα μπορούν να εξελιχθούν επαγγελματικά. Θα πρόκειται για τη μητέρα όλων των ηλικιακών χασμάτων, με τεράστιες επιπτώσεις και στο επίπεδο της κοινωνίας.

Είναι λοιπόν προφανές ότι το μέτρο της Κυβέρνησης είναι όχι μόνο θετικό αλλά αποτελεί το ελάχιστο που πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστεί αυτή η σοβαρή κρίση. Η κριτική δε από κάποιες πλευρές ότι το επίπεδο δεν πρέπει να δοθεί σε αλλοδαπούς είναι απολύτως λανθασμένη, και από νομική άποψη αλλά και από την πλευρά ουσίας. Η Ελλάδα χρειάζεται νέες γεννήσεις, χωρίς αστερίσκους.

Ένα από τα αίτια της υπογεννητικότητας στο οποίο δεν έχει δοθεί σχεδόν καθόλου προσοχή είναι ο τρομακτικά μεγάλος αριθμός των εκτρώσεων που γίνονται στην Ελλάδα. 250.000 εκτρώσεις ετησίως είναι ένα τεράστιο νούμερο, και το φαινόμενο αυτό έχει και άλλες πολλές επιπτώσεις εκτός από τον περιορισμο των γεννήσεων. Προφανώς και δεν πρέπει να παρέμβει κανείς στο νόμιμο δικαίωμα της γυναίκας να ορίσει το σώμα και τον εαυτό της αλλά μπορεί να γίνει μια πολύ σοβαρή καμπάνια για να πεισθούν κάποιες από αυτές ότι αξίζουν να κάνουν ένα παιδί, ακόμη και εκτός γάμου όπως γίνεται σε μεγάλο βαθμό σε χώρες της Δυτικής και Βόρειας Ευρώπης. Εάν οι εκτρώσεις μειωθούν κατά 20% πχ, τότε λύνουμε σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στις 5 Δεκεμβρίου στην εφημερίδα Φιλελεύθερος