Μια από τις πλέον περίεργες και ευαίσθητες συγκυρίες για την παγκόσμια γεωπολιτική σταθερότητα βρίσκεται σε εξέλιξη, κυρίως λόγω των σοβαρών πολιτικών εξελίξεων και αναταράξεων που λαμβάνουν χώρα στην εσωτερική σκηνή μεγάλων κρατών. Έχουμε ταυτόχρονα μια δραματική πολιτειακή, συνταγματική και πολιτική κρίση στις ΗΠΑ λόγω της προσπάθειας καθαίρεσης του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, τη διαδικασία εξόδου της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την πολιτική δοκιμασία του Εμανουέλ Μακρόν με την ασφαλιστική μεταρρύθμιση στη Γαλλία και την κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο με τις προκλητικές και επιθετικές ενέργειες του Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν ως προς την ελληνική ΑΟΖ.
Η χρονική σύμπτωση όλων αυτών των μικροκρίσεων καθιστά αυτήν την περίοδο μια πολύ ευαίσθητη στιγμή στα διεθνή πράγματα, γεγονός που απαιτεί ιδιαίτερα προσεκτικές κινήσεις. Υπάρχει ένα ιστορικό προηγούμενο με την υπόθεση Watergate και τη διαδικασία καθαίρεσης του τότε Προέδρου Νίξον που συνέπεσε με την τουρκική εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο. Αρκετοί ιστορικοί και αναλυτές έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο αποπροσανατολισμός της αμερικανικής ηγεσίας λόγω της διαδικασίας καθαίρεσης έπαιξε αρνητικό ρόλο στις εξελίξεις στην Κύπρο, υπό την έννοια ότι δεν υπήρχε μια ισχυρή ηγεσία στην Ουάσιγκτον για να περιορίσει την κατακτητική βουλημία της Τουρκίας στην Κύπρο. Προφανώς και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εάν ένας ισχυρός πολιτικά Ρίτσαρντ Νίξον θα μπορούσε να έχει αποτρέψει κάποιες αρνητικές εξελίξεις, αλλά το γεγονός ότι σε μια δραματικά κρίσιμη στιγμή για τον ελληνισμό οι ΗΠΑ ήταν πολιτικά ακέφαλες έπαιξε σίγουρα κάποιο ρόλο.
Βέβαια η δίωξη κατά του Ντόναλντ Τραμπ απέχει πάρα πολύ από την υπόθεση του Watergate, καθώς ο νυν Πρόεδρος έχει σύσσωμο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στο πλευρό του, σε αντίθεση με τον Ρίτσαρντ Νίξον που έχασε τη στήριξη του κόμματός όταν τα στοιχεία εναντίον του έγιναν συντριπτικά. Το γεγονός αυτό όμως δεν σημαίνει ότι στην Ουάσιγκτον και ειδικά στον Λευκό Οίκο επικρατεί νηνεμία. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα. Τα καταιγιστικά tweets, οι δηλώσεις αλλά και η επιστολή του Ντόναλντ Τραμπ προς την κοινοβουλευτική εκπρόσωπο του Δημοκρατικού Κόμματος στη Βουλή Νάνσυ Πελόζι δείχνουν έναν Αμερικανό Πρόεδρο σε κατάσταση μέγιστου εκνευρισμού και οργής. Μια ψυχική και πνευματική κατάσταση δηλαδή που δεν του επιτρέπει να δει με την απαραίτητη ψυχραιμία άλλα ζητήματα που λαμβάνουν χώρα “6.000 μίλια μακριά”.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού έχουμε τη Βρετανία με μια νέα κυβέρνηση που είναι μεν ισχυρή πολιτικά και κοινοβουλευτικά, αλλά που έχει να αντιμετωπίσει δυο πολύ δύσκολες καταστάσεις: την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση το αργότερο μέχρι την 31η Ιανουαρίου και το πιεστικό αίτημα της κυβέρνησης της Σκωτίας για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος ανεξαρτησίας. Στη δε Γαλλία ο Εμανουέλ Μακρόν έχει να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο κύμα διαδηλώσεων και αντιδράσεων, λόγω της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης που έχει οδηγήσει σε ξεσηκωμό τα εργατικά συνδικάτα.
Όλες αυτές οι μίνι κρίσεις είναι πολύ πιθανό ότι θα επιλυθούν σε κάποιο διάστημα χωρίς περαιτέρω δραματικές εξελίξεις για τις αντίστοιχες χώρες. Μέχρι τότε όμως υπάρχει ένας de facto αποπροσανατολισμός των ηγεσιών των χωρών αυτών, οι οποίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επηρεάζουν ή μπορεί να επηρεάσουν καθοριστικά τις εξελίξεις και στα καθ' ημάς και ειδικότερα στο ζήτημα που είναι το μείζον αυτήν τη στιγμή για την Ελλάδα και που αφορά στις προκλήσεις της Τουρκίας. Γι αυτό και είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει τεράστια ψυχραιμία στην Αθήνα και αρραγές εθνικό μέτωπο. Το διάστημα που διανύουμε είναι πολύ ευαίσθητο και απαιτείται απόλυτη εγρήγορση και εθνική επαγρύπνηση.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε
στις 19 Δεκεμβρίου στην εφημερίδα
Φιλελεύθερος
No comments:
Post a Comment